ရင္ဘတ္ထဲက အသံတိတ္စကား

အခ်ိန္က ည ၉နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ့ရဲ့ အဂၤါရပ္နဲ႔အညီ လူရွင္းေနပါျပီး ။ အဲ့ဒီညက အိမ္ကေလးမွာ ငိုသံေတြ ရယ္သံေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ ။
“ ပစၥည္းေတြ က်န္မယ္ေနာ္ ခေလး နင္ ဘာယူသြားအံုးမလဲ ”
“ဟင္အင္း...ေတာ္ျပီးေနပါေစေတာ့ ” အငယ္ေလးေတြက သူ ့ကိုၾကည့္ေနတယ္ ဒီေန ့အိမ္ကေလးမွာ ထူးဆန္းေနတယ္ဆိုတာကို သူတို ့လည္းသိၾကတယ္ထင္ တယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ ၀မ္းနည္းစုိးရိမ္ တဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့ေပါ့ ။တစ္ခါခါ မိုးေတြ ရြာတက္တဲ့ ပူျပင္းတဲ့ေမလထဲမွာပါ ဘုရားဦးသံုးၾကိမ္ခ် ျပီးေတာ့ အေဖ နဲ ့ အေမ႔ကို ကန္ေတာ့တယ္ ။ ဟန္မပ်က္ပဲ ဆုေပးေနတာက အေဖ အသံမထြက္ပဲ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ပဲစကားေျပာေနတဲ့ အေမ ။

“သား ...ကားသြားေစာင့္ေတာ့မယ္ လိုက္မပို ့ၾကနဲ ့ေတာ့ ”
အေမက အိမ္ေနာက္ေဖးထြက္သြားတယ္ သူသိတာေပါ့ ၾကိတ္ငိုေနမယ္ဆိုတာ ဆိုနင့္ေနတဲ့ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားမာန္ေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြ စုထားတဲ့ အထုတ္ၾကီးၾကီးတစ္ထုတ္ မလွည့္ၾကည့္ဘူးး ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္ ့ေစနိုင္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲလို ့ပါ။

လမ္းမွာ အိပ္ငိုက္မွာစုိးလို ့ ေကာ္ဖၤီခါးခါးတစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္တယ္ ေရွ့ဆက္ဖုိ ့အတြက္ ခါးသက္မႈေတြရဲ့ အရိပ္ေယာင္ေတြကို ေကာ္ဖီခါးခါးက ဘာသာေဗဒတစ္ခုနဲ ့ ေျပာျပလိုက္တာပါ။ ကြာတာေဘာင္းဘီတုိေလး နဲ႔ ကို၀တ္ စာရြက္အပိုင္းစေလးတစ္ခု ၁၂ ႏွစ္နီးပါးဒုကၡေတြနဲ႔ရင္းထားရတဲ့ စာရြက္ေလးေပါ့ ျပီးေတာ့ ၅ စံုေလာက္ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးကို ထမ္းျပီး စြန္ ့စားခန္းထြက္ခဲ့တာ ေၾကာက္တယ္ ဘာကိုလဲမသိ ။တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့အရပ္ေဒသကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္သဲ့သဲ့ေလးနဲ႔စြန့္စားခန္းတစ္ခု ဘယ္သူက သူရဲေကာင္းျဖစ္မလဲဆိုတာ မသိေသးပါဘူးး။ အသက္ကေလးက ၂၀ စြန္းစ လူၾကီးစိတ္နဲ႔ခေလးကိုယ္ ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ့ ဆန္အိတ္တစ္အိတ္ကိုေတာင္မ မနိုင္ေသးတဲ့ သူ ။

မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရ မစားဖူးတာေတြ စားရ တစ္ခါမွ မကုိင္ဖူးတဲ့အသျပာအနည္းငယ္ကို ေရႊတံုးၾကီးေကာက္ရသလို ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ ။ ဒီတစ္လစာ အေမ ဖြားေလးျမ ဆီက ေခ်းထားတဲ့ အတိုးနဲ ့ပိုက္ဆံေလးဆပ္ဖုိ ့ ငါပို ့လိုက္အံုးမွပဲ တစ္ဆယ္တိုးေတာင္ဆိုေတာ့ မသက္သာဘူး အေမ၀မ္းသာေနမွာ ။ ေနာက္တစ္လ အစ္ကိုသူမ်ားကို ရိုက္လိုက္ျပန္ျပီး ေလွ်ာရအံုးမယ္ “လူၾကံဳလာရင္ ၀င္လာခိုင္းလိုက္ အေမ ” အားနာတဲ့အသံနဲ ့ အေမက “ ေအး ငါ့သား ” တဲ့ ။ အ၀တ္စားေတြထပ္လာေတာ့ အလုပ္နားတာနဲ ့ ေလွ်ာ္ ေခြ်ေစာနံ ့ေနျပီး “ ဒါပဲ ..ရွိတာလား” ဆိုတဲ့ ခနဲ ့တဲ့စကားေတြကို ေျမျမႈပ္ခဲ့တဲ့ မာနေတြက ေမာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး ။ ဗိုက္ဆာတယ္ ဟင္းလည္းမရွ္ိ ေမ့ေနလိုက္တာ ေျမပဲနဲ႔ငါးပိရည္စပ္စပ္ေလးနယ္စားလိုက္လည္းျဖစ္တာပဲ ရြာမွာတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲစားခဲ့တာပဲ အားလံုးကိုေမ့ အစာအိမ္ကိုအားျဖည့္လိုက္တယ္ ။

ဒီလေတာ့ အ၀တ္စားေလးတစ္စံုေလာက္၀ယ္မွပဲ ပါလာတာေလးေတြလည္းေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနျပီး ။ ၾကည့္ပဲၾကည့္ခဲ့ရတ့ဲၾကြရြေနတဲ့ ကြပ္စိပ္အက်ၤီေလးေတြ အေကာင္းစားတံဆိပ္ ေဘာင္ဘီးေတြ ပိုက္ဆံျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဘုရားတရတဲ့အျဖစ္ ေတာ္ပါျပီေလ ရွိတာေလးနဲ႔့ပဲလွေအာင္၀တ္ေတာ့မယ္ တစ္ရာဖိုး ၃ ထည္ရတဲ့ ေဘာင္ဘီေတြ ျပီးေတာ့ အျဖဴေရာင္ရွပ္ကေလးေတြ စြန္႔စားျပီး၀ယ္လိုက္တယ္ ။ေအာ္ခံရတာလား ေအာ္ပါေစေပါ့ သူအာေညာင္းရင္ တိတ္သြားလိမ့္မယ္ ။ မနာလိုတဲ့သူေတြမ်ားတာလား မသိဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္ ထမင္းရွင္ၾကည္ျဖဴရင္ေတာ္ျပီး က်န္တာေတြ ေခါင္းထဲမထည့္ေတာ့ဘူးး။ ေက်ာ္ခြခဲ့တ့ဲ ခ်ိဳက္ခြက္ေတြ အမ်ားၾကီး အပ္ထုိးခံရသလို နာလွတဲ့ စကားေတြ အမ်ာၾကီး ခုေနျပန္ေျပာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ထက္ ဘာမွမပိုလာေတာ့ဘူး ။ဖ်က္လတ္ေနတယ္ ေခၚသံၾကားတာနဲ ့ တက္ၾကြေနတက္တယ္ ။

ရက္ေတြကို လစား လေတြကိုႏွစ္စားလာေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားလိုက္တာ သူ ့ကိုယ္သူေတာင္မသိေတာ့ဘူး မွန္ၾကည့္လိုက္တုိင္း မ်က္ႏွာေသနဲ ့ လူတစ္ေယာက္ ၊ ျပံဳးလိုက္တိုင္း မပီျပင္ေတာ့တဲ့ မဲ့ျပံဳး၊ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြမွာ ေဖာ္ေရြမႈေတြ မရွိေတာ့ဘူး ၀တၱရားေၾက ပံုစံက မသင္ပဲနဲ ့တက္သြားတယ္။ တစ္ခြန္းပဲ ေခၚရတဲ့ ေခၚသံေတြကို မလႈပ္တစ္လႈပ္ သူက ၃ ခြန္းေလာက္ေနမွ ၾကားသလိုလို မၾကားသလိုလိုနဲ ့ အရြဲ ့ေတြလည္းတိုက္တက္လာတယ္ ။ ရက္ေပါင္း ၇၃၀ မွာ စီးခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံကိုလည္း ခဏခဏ လႊင့္ပစ္မိတယ္ ။ဘယ္ဘက္လက္က ျဖစ္သင့္တဲ့ ေရပံုးထဲမွာလည္း ေရပါေအာင္မခပ္ခဲ့ေတာ့ဘူး ။ မာနေတြကို ထုတ္ပိုးဖို ့ က်န္ေက်ာင္း ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ ကိုလည္း ဆြဲစုတ္ပစ္လိုက္တယ္ မုန္းလြန္းလို ့ ။သြားစမ္းပါ ခဏေတာ့ အားလံုးကို လႊင့္ပစ္ေတာ့ မေန ့ကလည္းမသိ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မရွိပဲ ဒီေန ့မွပဲ သူေပ်ာ္ေအာင္ ေနခ်င္တယ္ ေသတဲ့အထိေနလို ့ရရင္ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားမာန္ေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြ စုထားတဲ့ အထုတ္ၾကီးၾကီးတစ္ထုတ္အစား အခုေတာ့ အရႈံးေတြကိုရင္၀ယ္ပိုက္ ၊ ပ်က္စီးေနတဲ့အစာအိမ္တစ္ခုတည္း ကို မူးယစ္ေစတဲ့ အရည္ေတြ ျမိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ထံုအအျဖစ္သြားတဲ့ ပံုစံနဲ ့ေပေတေတ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေပါ့ လုပ္တာေတြမျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္တာေတြ လုပ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ ။တစ္ခ်ိဳ ့ေတြက ျပန္ထစမ္းပါဆိုျပီး လက္ကမ္းၾကတယ္ ၊ စကားေတြနဲ ့ အားေဆးေတြတိုက္ၾကတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ့က လူနာသတင္းေမးသလို
ဟန္ေဆာင္ျခင္းအနုပညာေတြနဲ ့ ။ ဒီေနရာ လမ္းခြဲေလးက ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေပါင္းသင္းေတြနဲ ့ ထိုင္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးဆီ အခြင့္ၾကံဳရင္လာျပန္ထိုင္ျပီး စကားေတြတစ္၀ၾကီးေျပာတာေပါ့ ခုေတာ့ လမ္းခြဲေလးကိုေရာက္ေတာ့မွာမုိ ့ အိပ္စက္အနားယူဖုိ ့အရိပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုကို ရွာလိုက္အံုးမယ္ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက အမွတ္တရေတြကို ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္သြားတယ္ ေလးသလားဆိုေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ ့တဲ့ ။