Wednesday, May 23, 2012

ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ား

မိသားစု ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အေဆာက္အအံုေလးတစ္ခုပါ ။ က်ေနာ္ဘ၀မွာေတာ့ ခုထိမိသားစုထက္ တန္ဖိုးထားရမယ့္သူမရွိေသးတာ အမွန္ပဲ ။ က်ေနာ္စာေရးေတြက်ဲေန ဘေလာ့လည္တာေတြနည္းလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ အပန္းေျဖစရာ ကိုယ့္အတြက္ ဒီေနရာေလးဟာလည္း အထီးက်န္လို႕ လက္ေတြ႕ ဘ၀ထဲမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ေမာပန္ေနမိေတာ့တာပါပဲ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ ၾကည္နူးေနခဲ့မိတယ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္ ။ မိသားစုနဲ႔ တူတူမေနရတာေတြၾကာေတာ့ မိသားစုေလးနဲ႔ ေနခ်င္စိတ္ကေလးက အေ၀းေရာက္ေတာ့ပိုဆိုးပါတယ္ ။ စိတ္ကူးေလးထဲမွာ ရွိေပမယ့္ အေကာင္ထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ က်ေနာ္ အဆင္ေျပရင္ အေမ နဲ႕ အဘ ကို က်ေနာ့္နားေခၚထားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးပါ ။ တစ္ေခါက္ျပန္ရင္ တစ္ေခါက္ သိသိသာသာ ပိုပိုအိုစာသြားတဲ့ အေမ နဲ႕ အဘ ကို ျပန္လာတုိုင္း ထားခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတ့ဲ စိတ္ခံစားခ်က္ပါ ။ ညီကိုေမာင္ႏွမေတြဟာလည္း သူတို႕ဘ၀ သူတို႕ေက်ာင္းရင္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာေလ ဒါေတြကို နားလည္ေပးလို႕ က်ေနာ္ ေနတတ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတာေပါ့ ။

ဒီလဆန္းပိုင္းထဲက အျပင္မွာ အခန္းေလးငွားျပီး အေမ နဲ႕ အဘ ကို က်ေနာ္ ေခၚေနျဖစ္ပါတယ္ အခက္ခဲေတြအမ်ားၾကီး စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြအမ်ားၾကီးေပမယ့္ မိဘေတြကိုေတာ့ ငါျဖစ္ေအာင္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ေလးဆိုတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ ၾကိဳးစားမိတာ ခုေတာ့ အဆင္ေျပပါျပီ ။ အေမ က ႏွေျမာတတ္တယ္ ပထမ မလာေနဘူးလို႕ ေခါင္းမာမာျငင္းေနတဲ့ အေမ့ကို “ က်ေနာ္ အိမ္လခေတြ ေပးလိုက္ျပီ အေမ ပစၥည္းေတြလည္း စုထားတာ စံုသေလာက္ရွိျပီ အဲ့တာ မလာလို႕မရဘူး မဟုတ္ရင္ ပိုက္ဆံေတြဆံုးကုန္မွာေပါ့ ” အဲ့လိုေတြ ညာျပီး အေမ့ကို ေခၚရတာ အဘက ေတာ့ “နင့္ေမ သြားရင္ အဘလည္းလိုက္တာေပါ့ ” တဲ့ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူတို႕သား ပိန္ပိန္ေလး က်ေနာ့္ကို ယံုၾကည္မႈရွိရွိနဲ႕ လိုက္လာခဲ့ေပးလို႕ အေမနဲ႕ အဘကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေလး ( အေမ၊ အဘ ၊ ၾကြက္စုတ္ကေလးတစ္ေကာင္ နဲ႔ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ ) ေအးခ်မ္းေနပါတယ္ ။ ပ်င္းေနမွာ စိုးလို႕ အဘကို “ အဘ ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား ” ဆိုေတာ့ အဘ ျပန္ေျဖတာက “ သိပ္ေျပတာေပါ့ကြ စားလိုက္ အိပ္လိုက္ အေပါ့အေလးသြားလည္း အျပင္ေတာင္ထြက္စရာမလိုဘူး ” တဲ့ း) ။ မနက္ အိပ္ယာနိုးလို႕ အဘ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ျပီးျပီ လားဆိုရင္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ စားျပီးျပီတဲ့ ။

အေမကေတာ့ စာကေလးဖတ္လိုက္ ေလွ်ာက္ဖြတ္လိုက္ သူ႕ေျမး တစ္ေကာင္နဲ႕ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္လုိက္ ရွိတာေလး ေခြ်တာ ခ်က္ျပဳတ္လိုက္နဲ႕ အေ၀းက သားသမီးေတြကို စိတ္ပူေပမယ့္ မျမင္ရေတာ့ ေနရတာ စိတ္ကေလး ေအးခ်မ္းလာတယ္ က်ေနာ္လည္း တတ္နိုင္သမွ် အေမ့ကို အခက္ခဲေတြမေျပာပဲ ဒီတိုင္းေလးပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကိဳးစားတတ္လာတယ္ ။ ခုဆို ညေနပိုင္း အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ရင္ စိတ္ပင္ပန္းလူ ပင္ပန္းျဖစ္ေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာရိပ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ကေလးေတြ ေအးခ်မ္းလာတယ္ ။ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္လာတယ္ ။






စစ အိမ္ေျပာင္းတုန္းက အဘ ကိုေစာင့္အံုးမယ္ က်ေနာ္လည္းမလုပ္တတ္ဘူးဆိုျပီး သစ္ကရွား သံေတြ တူေတြမရွိတာနဲ႔ လုပ္ျပီးသား ဘုရားစင္ေလးပဲ ၀ယ္ယူပူေဇာ္ျဖစ္ေတာ့တယ္ အေမက အိမ္က ဘုရားစင္မရွိေတာ့ေနရတာတစ္မ်ိဳးၾကီးတဲ့ ။ က်ေနာ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေလးပါ ။



အိမ္ေရွ႕က ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါ ညေနခင္းေန၀င္ခါနီး သိပ္ေနလို႕ေကာင္းတယ္ က်ေနာ္ေတြးမိသား မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့ ဆို ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကူးေတြ.ယဥ္ျပီးစာေကာင္းေတြထြက္မလဲဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ း)






က်ေနာ္ အလုပ္သြားရင္ ဒီလမ္းကေလးေပၚကေန စက္ဘီးကေလးနဲ႔သြားတယ္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့နင္းရတယ္ ။ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ထဲေပမယ့္ က်ေနာ္ ငွားျဖစ္လိုက္တဲ့ အိမ္ခန္းေလးက အစြန္နားက်ျပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတယ္ ။ညေနပိုင္းက် လမ္းေလွ်ာက္လို႕ေကာင္းတယ္ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ း)






အေမတို႕မေရာက္ခင္ ရက္ပိုင္းတုန္းက အိမ္မွာ က်ေနာ့္ပါသာ အလြယ္ခ်က္ျပဳတ္စားျဖစ္တာေလး း)




အိမ္ေရွ႕ခန္းပါ စာအုပ္စင္ကေလးကိုေတာ့ ဘယ္နားေျပာင္းေျပာင္း ယူသြားျဖစ္တယ္ ခုဆို ညပိုင္းက် အင္တာနက္မရွိ ကြန္ပ်ဴတာမရွိ ဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြပိုဖတ္ျဖစ္လာတယ္ ။ ေဖ့ဘြတ္မွာ အရင္လို အခ်ိန္ေတြမကုန္ေတာ့ဘူး ။စာေတြေတာ့ အရင္လို ေရးခ်င္ ဖတ္ခ်င္တိုင္း မလြယ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။




ဒါေတြကို တစ္ခုခ်င္းနည္းနည္းစီ စုရတာ တစ္ခါသြား၀ယ္တုိင္း တစ္ခါ စိတ္တိုစရာၾကံဳတယ္ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ ၀ယ္တာ ဘာလို႕ မိန္းမကိုမ၀ယ္ခိုင္းပဲ အစ္ကိုက လာလာ၀ယ္တာလဲတဲ့ ။ ပန္းကန္စင္ေအာက္က ေကာ္ဗူးထဲမွာ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ေတြ အေမရြာကယူခဲ့တာ ။ ငါးေျခာက္ေတြ သရက္သီးေျခာက္ အစိမ္းမႈန္႕ အၾကက္မႈန္႕ေတြလည္း အေမ ယူခ့ဲတယ္ ။





အမ်ားၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒါေလးေတြနဲ႕ပဲ မိသားစု အဆင္ေျပသား ။


ျဖစ္သလို အိပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ေက်ာေတြနာတယ္ဆိုလို႕ အိပ္ယာခင္းေလး ျပင္ေပးတဲ့ အေမ့ရဲ့ ေႏြးေထြးမႈ ျပယုဂ္ကေလးပါ ။


ရြာကလာတုန္းက အသစ္ေတြကို ဗီရိုထဲ ထည့္သိမ္းခဲ့ျပီး အႏြမ္းကေလးေတြပဲ ယူခဲ့တဲ့ အေမနဲ႔ အဘကို “ အသစ္က ၀တ္မွပဲ ေဟာင္းမွာေပါ့ဗ်ာ ” ဆိုျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ေစ်းသြားျပီး အေမ နဲ႕ အဘအတြက္၀ယ္ေပးျဖစ္တာေလးေတြ ။

သတင္းေလးၾကားျပီး အေ၀းကေန အားေပးစကား တကူးတက ေျပာေပးတဲ့ ကိုတင့္ ၊ ဆာမ်ိဳး က ေကာင္းတာလုပ္တာပဲ အဆင္ေျပသြားမွာပါလို႕ဆိုတဲ့ အစ္မသူဇာ တို႕ကိုေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ။ အကူညီေပးၾကတဲ့ မဲေဆာက္က မိတ္ေဆြအနည္းငယ္ကိုလည္း သူတို႕ဖတ္ျဖစ္လား မဖတ္ျဖစ္လားမသိေပမယ့္ ေက်းဇူးစကားဆိုခ်င္ပါေသးတယ္ ။ေပ်ာက္ေနမယ့္ စိတ္မပူၾကပါနဲ႕လို႕ သတိတရရွိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ မိတ္ေဆြကို အဆင္ေျပပါေစေၾကာင္းအျမဲ ဆုေတာင္းေနမိသားပါ ။ အေမန႕ဲ အဘအေၾကာင္း စီးရီးေလးေတြ ေနာက္မ်ားေရးပါအံုးမယ္ ။ ဒီအေျခေနေလးကို ျဖစ္တည္ခြင့္ေပးတဲ့ ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။

မဲေဆာက္ကို ေရာက္ခဲ့ရင္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ အိမ္ကေလးဆီ အလည္လာဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်ား ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားစြာျဖင့္ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ ။





Monday, May 14, 2012

ျပာသုိ

ေအးခ်မ္းတဲ့ ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမာင္ျပာသို ကိုေမြးခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ႏွင္းနဲ ့ ျပာသုိလမွာ မေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ ျပာသိုေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ထိုညက အေဖက ကိုင္းထဲက သခြားျခံမွာ ညသြားေစာင့္အိပ္တယ္။ ဒီႏွစ္ သခြားေတြ အထြက္မ်ားေတာ့ ျပာသိုတို ့ မိသားစုအတြက္ ေခ်ာင္လည္မွာေလ။ တိရိစာၦန္ရန္နဲ ့ သူခိုးရန္ကလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ကိုင္းထဲက တဲအိမ္ေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ညသြားေစာင့္အိပ္တယ္။ ျပာသုိ ့ကိုယ္၀န္နဲ ့ အေမ အသက္ကၾကီး အရုပ္ကေလးေတြလို စုျပဳံေနတဲ့ သားသမီးေတြ ေမြးျပီးတာေတာင္ ျပာသုိ ့ကို ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ဘာလို ့ ေခၚလာေသးသလဲ အေမရာ။ တကယ္ဆို လူ ့ဘ၀ ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းမယ္ထင္ရင္ ျပာသို အေမ့၀မ္းထဲ ေရာက္မလာပါဘူး။ ေတာရြာဓေလ့ ေမြးကာနီးအမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ နာ့စ္မေတြ မလိုဘူး။ အေကာင္းစားေဆး၀ါးေတြ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ ျပာသို ့ကို ေမြးဖြားခါနီ အေမက ျခံထြက္နႏြင္းတစ္ခ်ိဳ ့နဲ ့ လံုခ်ည္ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ ့သာ အေမ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီညက အေမ့၀မ္းထဲမွာ ျပာသုိေလးက အျပင္ေလာကကို ေရာက္ဖူးခ်င္လွပါျပီဆိုျပီး ရုန္ကန္ေနေလရဲ့။ လက္သည္က တစ္ျခားရြာက ကိုယ္၀န္သည္တစ္ေယာက္ ေမြးဖို ့သြားေနတယ္။ နာက်င္မႈေတြနဲ ့ မိခင္ေမတၱာေတြ အျပည့္နဲ ့ အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္၊ လက္သည္မပါဘဲ အေမက ျပာသုိ ့ကို သူတစ္ေယာက္တည္းေမြးခဲ့တာလို ့ ျပန္ေျပာျပတိုင္း အေမ့ကို သနားတဲ့စိတ္၊ ေလးစားမိတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ ျပာသို ့ရဲ့ အႏႈိင္းမဲ ့မိခင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိတယ္။ တကယ္ဆို ေလာကထဲကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေရာက္လာျပီး ေမြးခဲ့တဲ့ ေကာင္က ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းေတြကိုလည္း စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္နဲ ့ေက်ာ္ျဖတ္ဖို ့ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ...။
ျပာသုိ ေလာဘ မၾကီးခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ၀တ္ခ်င္သလို ျပာသုိေလးလည္း ၀တ္ခ်င္ခဲ့တာ။ သူတို ့စားသလို စားခ်င္ခဲ့တာပါ။ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းေတြက သူ ့ကိုစိန္ေခၚေနျပီ။

ျပာသိုဒီေန ့ ေက်ာင္းစတတ္မယ့္ေန ့ ဆရာ၀န္ၾကီးလုပ္မွာလား စစ္ဗိုလ္ၾကီးလုပ္မွာလားလို ့ ေမးတိုင္း ျပာသုိေလးအျမဲေျဖခဲ့တာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးလုပ္မယ္ဆိုတာပါပဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ အစ္ကို ၀တ္လို႔ ့အေရာင္ေတြ လြင့္ျပယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဘာင္းဘီေလးက ျပာသုိ႔ အတြက္ေပါ့။ လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ တစ္ခါခါ အေဖ ျမိဳ့ကုိ တက္ရင္ လြယ္ေနက် အိတ္ကေလး။ ျပာသုိ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ အျပာေရာင္အိတ္ကေလးမွာ အေမႊးဖြားဖြားေလးေတြနဲ ့။ မရွက္တတ္ခဲ့ဘူး ေဟာင္းေနေပမယ့္။ ဖိနပ္ေလးကျပတ္သြားေပမယ့္ ၀ယ္ေပးမယ္ေျပာလိုက္ မ၀ယ္ေပးနိုင္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့၀မ္းနည္းမ်က္ႏွာကိုသူက မသိနားမလည္ခင္ထဲက အလြတ္ရခဲ့တာ။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးလား။ အေဖ ျပာသုိ ့အတြက္ ၀ါးခ်မ္းေလးေတြနဲ ့ညွပ္ မိုးတြင္းဘက္ ငါးမွ်ားတဲ့အခ်ိန္သံုးတဲ့ အပ္ခ်ည္လံုးအၾကီးစားနဲ ့ ခ်ဳပ္ျပီးသံုးရတဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးေတြပါ။ ေက်ာင္းမွာ ဆန္ျပဳတ္တိုက္အံုးမယ္တဲ့ ပိုက္ဆံထည့္ရဦးမယ္။ အေမ့ဆီကေတာင္းေနတာလည္း ၃ ရက္ရွိျပီး မေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပာသုိ အေမ့ကုိလည္း သနားလွျပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဆန္ျပဳတ္တိုက္မယ့္ေန႔။ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ျပာသုိက ဘ၀နာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္တစ္မရခဲ့ေပမယ့္ ျပာသုိ ဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲမက်ခဲ့သလို ရြာက ေက်ာင္းကေလးမွာ စာေတာ္တဲ့သူေတြထဲ ပါခဲ့တာေပါ့။ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆု ေလွ်ာက္ၾကမလားတဲ့ ဆရာမအသံနဲ ့အတူ ေက်ာင္းသား ၆ ဦးလက္ညႈိေထာင္းလိုက္ၾကတ့ဲ အဲဒီအထဲမွာ ျပာသိုလည္းပါတာေပါ့။ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆုရရင္ အေမ့ဆီက သူေတာင္းစရာမလုိေတာ့ဘူးေလ။ ခက္တာက လုိတာ ၅ ဦးထဲ။ အခု လက္ညိွဳးေထာင္ေနတာက ၆ ဦးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္တန္းလံုးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ျပာသို႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက “ဆရာမ ..ျပာသုိ ့ကုိေရြးပါ။ သူအေမ့က ဒီႏွစ္ေနလည္းမေကာင္း သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အမ်ားၾကီး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဘာသာစံုးေပါင္းေရးေနတာ ၾကည့္ၾကည့္ဆရာမ” ဆိုျပီး အေဖခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ၀ါးျခမ္းညွပ္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးကို ဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျပာသို႔ ဘ၀မွာ ၀မ္းအနည္းဆံုးေတြေန ့ေတြထဲက တစ္ေန ့ပါ။ တစ္တန္းလံုးက သူ ့ကိုၾကည့္ေနၾကတာ သနားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ့ လက္ေထာင္ထားၾကတဲ့ အတန္းေဖာ္ေလးေတြ အားလံုးလည္း မတိုင္ပင္ဘဲ လက္ကေလးေတြ ျပန္ရုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ အဲဒီေန ့က ျပာသုိ ေက်ာင္းလြယ္ အိတ္ကို ကိုင္ျပီး အတန္းထဲက ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အေမအိမ္ကို မနားတမ္းေျပးျပီး ျပာသုိ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုခဲ့တယ္။ အေမက ဘာေမးခြန္းတစ္ခုမွ မေမးဘဲ ျပာသုိ ့ ေခါင္းကိုပြတ္သပ္ေနတာေပါ့။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခိုက္ အေမ့ပါးျပင္မွာမ်က္ရည္စေတြနဲ ့...။





P.S  =   လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄  ႏွစ္ေလာက္ကေရးဖုူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္  ျပန္ရွာေတြ႕တာနဲ႕တင္လိုက္တာပါ  ။   ဒါေပမယ့္  သူမ်ားဆီကၾကီးျပန္ေတြ႕တာ ေရးတာကေတာ့ က်ေနာ္ပါ  း)  

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...