လမ္း... ဆူးခင္းတဲ့လမ္း ပန္းခင္းတဲ့လမ္း ခင္းထားျပီးသားလမ္းနဲ႔ အသစ္ေဖာက္ရတဲ့လမ္း ။ စံုလို႕ပါပဲ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ လမ္းမ်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္ ။ေအာက္လမ္း က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဆံုးဆံုးၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လမ္းကိုျပပါဆိုရင္ ဒီလမ္းပါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမွားေတြ ခ်ခဲ့တဲ့လမ္း တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ၾကံဳပါရေစလို႔ဆုေတာင္းမိတဲ့ ထိုလမ္း ျပန္ေတြးတိုင္း အသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရသလိုအျဖစ္မ်ိဳးမို႕ ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္းျဖစ္တုန္းပါပဲ ။ ေအာက္လမ္း ....က်ေနာ္တို႔ ေသာင္းရင္းမွာေတာ့ ဒီစကားက တြင္တြင္သံုးေနက်ပါ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့သလို ။“ ကယ္ရီေကာင္းေကာင္းရွိတယ္ ေလာေလာဆယ္ လမ္းစရိတ္တစ္၀က္ေပးထား ကိုယ့္သြားမယ့္ေနရာေရာက္မွ တစ္၀က္ထပ္ေပး လမ္းမေလွ်ာက္ရဘူး စိတ္ခ်” ဒါကေတာ့ ခရီးသြားဖို႔ကယ္ရီေတြရဲ့ မက္လံုးစကားပါ ေအာက္လမ္းကေနသြား ကယ္ရီနဲ႔ ဘတ္ေငြ 15000 ပါ ။
အရင္ကေတာ့ စိတ္လည္းမပါဘူး ေနရာသစ္မွာ အစကျပန္ျပီး ရုန္းရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳးကိုလည္း မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ပါ ။ အစ္ကိုေတြကေတာ့ စိတ္မခ်လို႔ ေပးကိုမလာပါဘူး ( အဲ့တုန္းက သူတို႕ကိုေတာင္စိတ္ခုမိေသး) သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ့ စကားမွာ ကိုယ္လည္း ေလာဘစိတ္ကေလးထလာတယ္ ။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စြန္႔စားၾကည့္တာေပါ့ဆိုျပီး အဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္ ။ တကယ္ပါ ကိုယ့္ရဲ့အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္ရတဲ့လမ္းပဲ ။ဒါဟာ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲန႕ဲလည္းတူပါေသးတယ္ ကိုယ္နဲ႔ တုိက္ပြဲအတူတူထြက္ဖို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုရင္ၾကီးထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၊ မြန္ျပည္နယ္က လူုပ်ိဳေပါက္ေလး၂ ေယာက္ ၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ိဳ႕ သက္ၾကီးပိုင္း ၄၀-၀န္းက်င္းေလာက္ထဲကလည္းပါတယ္ ေပါင္း ၁၆ ေယာက္ စစခ်င္းေတာ့ ကားေပၚကပဲ မဆင္းရေတာ့မလိုနဲ႔ မသိရင္ ေပ်ာ္ပြဲစားပဲထြက္ရေတာ့မလို အလုပ္ေဟာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူလို႕ တားၾကေသးတယ္ အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့ ။
စစခ်င္းထြက္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္စပ္က ေတာင္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေတာင္ေတြဘယ္ႏွစ္လံုးတက္ခဲ့မွန္းမသိေတာ့ပါဘူး က်ေနာ္သိတာ ကားသာ တစ္စံုူတစ္ခုျဖစ္သြားရင္ ငါတို႕ေတာ့ ဒီေတာထဲမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့မွာပဲဆိုတာရယ္ ေခ်ာက္ထဲသာျပဳတ္က်ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အစျပန္ရွာရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ ကားတစ္လမ္းစာ ေမာင္းလို႔ရတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ။ ျပီးေတာ့ ကံဆုိးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မိုးေတြက ရြာလိုက္တာ လမ္းေတြက ဆိုးလြန္းလို႕ ကားဘီက ေျမေပ်ာ့ေတြထဲ စိုက္စိုက္၀င္သြားတာ ။ ေမးေတြရိုက္ေနျပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာလို႔ တကိုယ္လံုးလည္း တံုခိုက္ေနတယ္ က်ေနာ္ ေတာင့္တမိလိုက္တာ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ေလာက္ပါပဲ ေသာက္ျပီးရင္ ေသဆိုလည္း ေသနိုင္ပါတယ္ ။ ကားဘီးကြ်ံလို႕ ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲတုန္းက လမ္းေတြက ၾကိဳးရာေတြနဲ႔ ျပဲရွ ဘ၀မွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ ဒုက္ခေရာက္တာမ်ိဳးမၾကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး ။
၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ခရီးမွာ စားရတဲ့ထမင္းက ေအာင့္နံ႕ထြက္ေနတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ငါးတစ္ဗူး ေတာင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္လံူုးတက္ခဲ့ျပီးျပီလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ျမင္ျမင္သမွ်ျမင္ကြင္းေတြထဲ က်ေနာ္တို႔ကားေလးတစ္စီးပဲရွိပါတယ္ ကားေပၚမွာ ခ်မ္းတုန္လြန္းလို ႔ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔တစ္ေယာက္ေႏြးေထြး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖက္ထားမိၾကပါရဲ့ က်ေနာ္တို႔ဒီလို သက္စြန္႔ဆန္ဖ်ား ခရီးကို ဘာေၾကာင့္ထြက္လာမိခဲ့ပါသလဲ သက္မဲ့ေငြေၾကးတစ္ခုအတြက္ ကိုယ့္ရ့ဲအသက္ေတြကို အေလာင္းစားလုပ္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္းကေတာ့ရင္နာစရာပါ ။ကားက ေျမျပင္မွာဆို ေမာင္းလိုက္တာမ်ား မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာနဲ႔ လြင့္က်ခဲ့မယ့္ အရွိိန္မ်ိဳး ။ ခရီးတစ္ေထာက္နားေတာ့ တာလပတ္ၾကီးတစ္ခ်ပ္ ခင္းခ်ေပးတယ္ အားလံုးလည္း တကိုယ္လံုးမိုးေရေတြရႊဲလို႕ ျပီးေတာ့ အဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ တံခါးၾကီးဂ်က္ခ် မီးကို ပိတ္လိုက္တယ္ သူတို႔ေျပာသြားတာ စကားမေျပာနဲ႔ အိပ္ၾကေတာ့တဲ့ း( ျခင္ေတြကလည္း ပလူကိုပ်ံလို႕ ။
ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ထဲ၀င္ေတာ့ ကားေျပာင္းစီးတယ္ ကားေခါင္းခန္းေလး က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ လူက ၁၂ ေယာက္ တစ္ေယာက္ေပါင္ေပၚတစ္ေယာက္တက္ထိုင္လို ႕ ကံဆိုးလိုက္ပံုမ်ား က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ကုလားမ ၀၀ၾကီးတစ္ေယာက္တက္ထုိင္ပါတယ္ က်ေနာ့္ေျခေတာက္ေတြက်ိဳးျပီးလို႕ေတာင္ထင္တာပါ သူကလည္း ကိုယ့္ကိုအားနာ အသက္ေတြလည္းရွဴလို႕မရေတာ့ဘူး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ကိုယ္ကေလးေတာင္လႈပ္လို႕မရတဲ့အျဖစ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုစိတ္တိုမွန္းမသိပဲ စိတ္ေတြတိုေနၾကတယ္ ေဘးနားက ညီေလးတစ္ေယာက္က “အစ္ကိုေရာက္ေတာ့မလားဟင္ ..က်ေနာ္ အသက္ရွဴလို႕မရေတာ့ဘူး ” တဲ့ ကိုယ္လည္း ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုသနားလို႔ “ ေအး ..လမ္းေဘးက ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာေရးထားတာ နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္ ေရာက္ခါနီးျပီး အားတင္းထား ညီ မင္း ဘုရားစာရြတ္ေနလိုက္ ” သူ႕ကိုအားေပးစကားေျပာေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း အဲ့ေနရာမွာ မေသသြားနိုင္ဘူးလို႕ အာမမခံနိုင္ပါဘူး ။ေနာက္တစ္ဆင့္ကားေျပာင္းစီးခါနီးက် ကားေပၚက ဆင္းမရေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ေျခေတာက္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ေပးေနသလိုပါပဲ ဆိုး၀ါးလိုက္တဲ့အျဖစ္ ။
အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ လမ္းခြဲၾကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ လိပ္စာေတြေပး အဆက္အသြယ္လုပ္ေန က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ အဆင္ေျပပါေစ ဆုိတဲ့ ဆုေတာင္းစကားေတြနဲ႔ ခေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲလို႕ ၂ ည နဲ႔ ၃ ရက္ခရီးေလးေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ေတြ ေသြးခ်င္းနီးခဲ့ၾကတယ္ ေသမလားရွင္မလားမသိတဲ့ ကစားပြဲမွာ ကိုယ့္အသက္ေတြကို ေလာင္းေၾကးထပ္လို႕ေပါ့ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ တစ္ေယာက္ေႏြးေထြးခဲ့ၾကတယ္ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္တင္းတင္းဆုပ္လို႕ ေဖမ ကူတြဲခဲ့ၾကတယ္ ။ တကယ့္အမွတ္တရပါပဲ အဲ့ခရီးစဥ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္နိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႔စြဲေလးတစ္ခုပါ ။
ေနရာအသစ္မွာ အတည္မက် က်န္းမာေရးက မေကာင္းေတာ့ အပင္ပန္းမခံနိုင္ေတာ့ပိုဆိုး စရိတ္ေတြက ေစ်းၾကီးနဲ႔ ဒုက္ခေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ တကူးတကဖုန္းဆက္ အားေပးစကားေျပာေပးတဲ့ ဘေလာ့ေပၚကသူငယ္ခ်င္း ေန၀သန္ နဲ႔ ညီေလး ညီသူအိမ္ တို႕ကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ နဲ႕ကိုေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ေမ့မရတဲ့ေန႕ေလးနဲ႔ အတူ သူတို႕ကိုလည္း က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ဒုတိယမိခင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေဘာ့စ္ အလုပ္ေတြအဆင္မေျပေတာ့ က်ေနာ္ အရင္ဆံုးသတိရလိုက္မိတာ သူ႕ကိုပါပဲ ကိုယ္ထြက္လာခဲ့မယ္ဆိုတုန္းက သူ႕ကုိလည္း ဘာမွမေျပာခဲ့ အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာလို႕လြယ္ေအာင္ သူ႕ကိုမေျပာျပထားၾကဘူး ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ သူ႕ဆီကိုဖုန္းေခၚလို႕ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အဆက္မေျပတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ့ သူက ျဖစ္ရေလ ငါ့တပည့္ရယ္ တဲ့ က်ေနာ္၀မ္းနည္းသြားပါတယ္ အစ္မရင္းတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေမာင္အဆင္မေျပတာကို စိတ္ပူေနသလိုမ်ိဳးစကားေတြေျပာျပီး ခ်က္ခ်င္း သူကိုယ္တိုင္ လာၾကိဳေပးတယ္ ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတဲ့ကိုယ့္ကို “ လူဆိုတာမွားတတ္တာပဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ ႕ အမွားကိုသိေတာ့ အမွန္ျပင္လို႕ရတာေပါ့ အားလံုးအဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး.....ခုေကာ ထမင္းစားျပီးျပီလား ” တဲ့ မဲေဆာက္မျပန္ခ်င္ဘူး ရွက္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါရွိတယ္တဲ့ သုူက တကယ့္မိခင္က်ေနတာပါပဲ သူ႕ေက်းဇူးေတြ ဆပ္လို႕ကုန္ေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး ။
ဒီလမ္းက ေသလမ္းဆိုရင္ က်ေနာ္က ေသလမ္းကေန သီသီကေလးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ဖိုးကံေကာင္းလို႕ဆိုရမွာေပါ့ ။ တကယ္ဆို ဒီလိုစာမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္အတြက္ အရွက္ရစရာစာမ်ိဳးလို႕ထင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဒီပို႔စ္ေလးကုိ ဗသုသုတျဖစ္စရာ အေၾကာင္းရာေလးတစ္ခု အေနနဲ႔ေရးမိတာပါ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ က်ေနာ္ခုထိေတာ့ ဖုိးကံေကာင္းေလးျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ ။
အရင္ကေတာ့ စိတ္လည္းမပါဘူး ေနရာသစ္မွာ အစကျပန္ျပီး ရုန္းရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳးကိုလည္း မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ပါ ။ အစ္ကိုေတြကေတာ့ စိတ္မခ်လို႔ ေပးကိုမလာပါဘူး ( အဲ့တုန္းက သူတို႕ကိုေတာင္စိတ္ခုမိေသး) သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ့ စကားမွာ ကိုယ္လည္း ေလာဘစိတ္ကေလးထလာတယ္ ။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စြန္႔စားၾကည့္တာေပါ့ဆိုျပီး အဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္ ။ တကယ္ပါ ကိုယ့္ရဲ့အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္ရတဲ့လမ္းပဲ ။ဒါဟာ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲန႕ဲလည္းတူပါေသးတယ္ ကိုယ္နဲ႔ တုိက္ပြဲအတူတူထြက္ဖို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုရင္ၾကီးထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၊ မြန္ျပည္နယ္က လူုပ်ိဳေပါက္ေလး၂ ေယာက္ ၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ိဳ႕ သက္ၾကီးပိုင္း ၄၀-၀န္းက်င္းေလာက္ထဲကလည္းပါတယ္ ေပါင္း ၁၆ ေယာက္ စစခ်င္းေတာ့ ကားေပၚကပဲ မဆင္းရေတာ့မလိုနဲ႔ မသိရင္ ေပ်ာ္ပြဲစားပဲထြက္ရေတာ့မလို အလုပ္ေဟာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူလို႕ တားၾကေသးတယ္ အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့ ။
စစခ်င္းထြက္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္စပ္က ေတာင္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေတာင္ေတြဘယ္ႏွစ္လံုးတက္ခဲ့မွန္းမသိေတာ့ပါဘူး က်ေနာ္သိတာ ကားသာ တစ္စံုူတစ္ခုျဖစ္သြားရင္ ငါတို႕ေတာ့ ဒီေတာထဲမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့မွာပဲဆိုတာရယ္ ေခ်ာက္ထဲသာျပဳတ္က်ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အစျပန္ရွာရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ ကားတစ္လမ္းစာ ေမာင္းလို႔ရတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ။ ျပီးေတာ့ ကံဆုိးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မိုးေတြက ရြာလိုက္တာ လမ္းေတြက ဆိုးလြန္းလို႕ ကားဘီက ေျမေပ်ာ့ေတြထဲ စိုက္စိုက္၀င္သြားတာ ။ ေမးေတြရိုက္ေနျပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာလို႔ တကိုယ္လံုးလည္း တံုခိုက္ေနတယ္ က်ေနာ္ ေတာင့္တမိလိုက္တာ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ေလာက္ပါပဲ ေသာက္ျပီးရင္ ေသဆိုလည္း ေသနိုင္ပါတယ္ ။ ကားဘီးကြ်ံလို႕ ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲတုန္းက လမ္းေတြက ၾကိဳးရာေတြနဲ႔ ျပဲရွ ဘ၀မွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ ဒုက္ခေရာက္တာမ်ိဳးမၾကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး ။
၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ခရီးမွာ စားရတဲ့ထမင္းက ေအာင့္နံ႕ထြက္ေနတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ငါးတစ္ဗူး ေတာင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္လံူုးတက္ခဲ့ျပီးျပီလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ျမင္ျမင္သမွ်ျမင္ကြင္းေတြထဲ က်ေနာ္တို႔ကားေလးတစ္စီးပဲရွိပါတယ္ ကားေပၚမွာ ခ်မ္းတုန္လြန္းလို ႔ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔တစ္ေယာက္ေႏြးေထြး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖက္ထားမိၾကပါရဲ့ က်ေနာ္တို႔ဒီလို သက္စြန္႔ဆန္ဖ်ား ခရီးကို ဘာေၾကာင့္ထြက္လာမိခဲ့ပါသလဲ သက္မဲ့ေငြေၾကးတစ္ခုအတြက္ ကိုယ့္ရ့ဲအသက္ေတြကို အေလာင္းစားလုပ္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္းကေတာ့ရင္နာစရာပါ ။ကားက ေျမျပင္မွာဆို ေမာင္းလိုက္တာမ်ား မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာနဲ႔ လြင့္က်ခဲ့မယ့္ အရွိိန္မ်ိဳး ။ ခရီးတစ္ေထာက္နားေတာ့ တာလပတ္ၾကီးတစ္ခ်ပ္ ခင္းခ်ေပးတယ္ အားလံုးလည္း တကိုယ္လံုးမိုးေရေတြရႊဲလို႕ ျပီးေတာ့ အဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ တံခါးၾကီးဂ်က္ခ် မီးကို ပိတ္လိုက္တယ္ သူတို႔ေျပာသြားတာ စကားမေျပာနဲ႔ အိပ္ၾကေတာ့တဲ့ း( ျခင္ေတြကလည္း ပလူကိုပ်ံလို႕ ။
ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ထဲ၀င္ေတာ့ ကားေျပာင္းစီးတယ္ ကားေခါင္းခန္းေလး က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ လူက ၁၂ ေယာက္ တစ္ေယာက္ေပါင္ေပၚတစ္ေယာက္တက္ထိုင္လို ႕ ကံဆိုးလိုက္ပံုမ်ား က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ကုလားမ ၀၀ၾကီးတစ္ေယာက္တက္ထုိင္ပါတယ္ က်ေနာ့္ေျခေတာက္ေတြက်ိဳးျပီးလို႕ေတာင္ထင္တာပါ သူကလည္း ကိုယ့္ကိုအားနာ အသက္ေတြလည္းရွဴလို႕မရေတာ့ဘူး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ကိုယ္ကေလးေတာင္လႈပ္လို႕မရတဲ့အျဖစ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုစိတ္တိုမွန္းမသိပဲ စိတ္ေတြတိုေနၾကတယ္ ေဘးနားက ညီေလးတစ္ေယာက္က “အစ္ကိုေရာက္ေတာ့မလားဟင္ ..က်ေနာ္ အသက္ရွဴလို႕မရေတာ့ဘူး ” တဲ့ ကိုယ္လည္း ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုသနားလို႔ “ ေအး ..လမ္းေဘးက ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာေရးထားတာ နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္ ေရာက္ခါနီးျပီး အားတင္းထား ညီ မင္း ဘုရားစာရြတ္ေနလိုက္ ” သူ႕ကိုအားေပးစကားေျပာေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း အဲ့ေနရာမွာ မေသသြားနိုင္ဘူးလို႕ အာမမခံနိုင္ပါဘူး ။ေနာက္တစ္ဆင့္ကားေျပာင္းစီးခါနီးက် ကားေပၚက ဆင္းမရေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ေျခေတာက္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ေပးေနသလိုပါပဲ ဆိုး၀ါးလိုက္တဲ့အျဖစ္ ။
အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ လမ္းခြဲၾကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ လိပ္စာေတြေပး အဆက္အသြယ္လုပ္ေန က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ အဆင္ေျပပါေစ ဆုိတဲ့ ဆုေတာင္းစကားေတြနဲ႔ ခေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲလို႕ ၂ ည နဲ႔ ၃ ရက္ခရီးေလးေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ေတြ ေသြးခ်င္းနီးခဲ့ၾကတယ္ ေသမလားရွင္မလားမသိတဲ့ ကစားပြဲမွာ ကိုယ့္အသက္ေတြကို ေလာင္းေၾကးထပ္လို႕ေပါ့ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ တစ္ေယာက္ေႏြးေထြးခဲ့ၾကတယ္ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္တင္းတင္းဆုပ္လို႕ ေဖမ ကူတြဲခဲ့ၾကတယ္ ။ တကယ့္အမွတ္တရပါပဲ အဲ့ခရီးစဥ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္နိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႔စြဲေလးတစ္ခုပါ ။
ေနရာအသစ္မွာ အတည္မက် က်န္းမာေရးက မေကာင္းေတာ့ အပင္ပန္းမခံနိုင္ေတာ့ပိုဆိုး စရိတ္ေတြက ေစ်းၾကီးနဲ႔ ဒုက္ခေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ တကူးတကဖုန္းဆက္ အားေပးစကားေျပာေပးတဲ့ ဘေလာ့ေပၚကသူငယ္ခ်င္း ေန၀သန္ နဲ႔ ညီေလး ညီသူအိမ္ တို႕ကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ နဲ႕ကိုေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ေမ့မရတဲ့ေန႕ေလးနဲ႔ အတူ သူတို႕ကိုလည္း က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ဒုတိယမိခင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေဘာ့စ္ အလုပ္ေတြအဆင္မေျပေတာ့ က်ေနာ္ အရင္ဆံုးသတိရလိုက္မိတာ သူ႕ကိုပါပဲ ကိုယ္ထြက္လာခဲ့မယ္ဆိုတုန္းက သူ႕ကုိလည္း ဘာမွမေျပာခဲ့ အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာလို႕လြယ္ေအာင္ သူ႕ကိုမေျပာျပထားၾကဘူး ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ သူ႕ဆီကိုဖုန္းေခၚလို႕ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အဆက္မေျပတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ့ သူက ျဖစ္ရေလ ငါ့တပည့္ရယ္ တဲ့ က်ေနာ္၀မ္းနည္းသြားပါတယ္ အစ္မရင္းတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေမာင္အဆင္မေျပတာကို စိတ္ပူေနသလိုမ်ိဳးစကားေတြေျပာျပီး ခ်က္ခ်င္း သူကိုယ္တိုင္ လာၾကိဳေပးတယ္ ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတဲ့ကိုယ့္ကို “ လူဆိုတာမွားတတ္တာပဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ ႕ အမွားကိုသိေတာ့ အမွန္ျပင္လို႕ရတာေပါ့ အားလံုးအဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး.....ခုေကာ ထမင္းစားျပီးျပီလား ” တဲ့ မဲေဆာက္မျပန္ခ်င္ဘူး ရွက္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါရွိတယ္တဲ့ သုူက တကယ့္မိခင္က်ေနတာပါပဲ သူ႕ေက်းဇူးေတြ ဆပ္လို႕ကုန္ေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး ။
ဒီလမ္းက ေသလမ္းဆိုရင္ က်ေနာ္က ေသလမ္းကေန သီသီကေလးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ဖိုးကံေကာင္းလို႕ဆိုရမွာေပါ့ ။ တကယ္ဆို ဒီလိုစာမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္အတြက္ အရွက္ရစရာစာမ်ိဳးလို႕ထင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဒီပို႔စ္ေလးကုိ ဗသုသုတျဖစ္စရာ အေၾကာင္းရာေလးတစ္ခု အေနနဲ႔ေရးမိတာပါ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ က်ေနာ္ခုထိေတာ့ ဖုိးကံေကာင္းေလးျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ ။
25 comments:
လမ္းေတြေနာ္ .. ျဖတ္သန္းခဲ့တာလဲ မ်ားျပီ ေရွ႕ေလ်ာက္လည္း ဆက္သြားရဦးမယ္ ..
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ လမ္းေတြ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးပါေစ .. း)
စြန္႔စားရတဲ့ လမ္းပါလား ေမာင္မ်ဳိးေရ ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘးမသီရန္မခတာ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမယ္ေနာ္။ အေတြ႔အၾကံဳေတာ့ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။
ဒီစာကို အရွက္ရစရာ စာလို႔ စိတ္ထဲ မထားပါနဲ႔။ ဘ၀ခရီးလမ္းေပၚက အျမဲအမွတ္ရေနမယ့္ သင္ခန္းစာတခုလို႔သာ သေဘာထားလိုက္ပါ။
ဖိုးကံေကာင္းေလး အျမဲကံေကာင္းပါေစ ... ။
ဒီစာက အရွက္ရစရာမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းက ထြက္ေပါက္အေနနဲ႕ေတာ႕ ၾကိဳးစားၾကတာပါပဲ။
ဘ၀ခရီးလမ္းေပၚက အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုလို႕
သတ္မွတ္ထားလိုက္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာပါပဲ။
ဒုကၡဆိုတာ မ်ားမ်ားေတြ႕ခဲ႕ေလ ကိုယ္႕အတြက္ ေအာင္ၿမင္ခ်င္းပန္းတိုင္လဲ ပိုပိုနီးလာၿပီလို႕ သတ္မွတ္လိုက္ပါ ကိုမ်ဳိးေရ။
မေမ့တဲ့အတြက္ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္
ဒါဟာ ေနာင္တ ရစရာ အရွက္ရစရာအျဖစ္မ်ိဳး မဟုတ္သလုိ မုိက္မဲျခင္းလည္း မဟုတ္ဘူး..။
အေတြ႔အၾကဳံသစ္တစ္ခုအတြက္
စြန္႔စားၾကည့္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ..။
(ကုိယ္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခုရွိတယ္)
လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္...မင္းလုပ္သမွ် အားလုံးမွန္တယ္..တဲ့။
အားေပးလ်က္ပါ။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ အားမေလွ်ာ့ဘူးလို႕ယံုၾကည္တယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လမ္းေတြကို ၿဖတ္သန္းဖို႕
စိတ္ဓါတ္ခြန္အား အလံုေလာက္ ရရွိပါေစ
လို႕ဆႏၵၿပဳရင္း။
အားေပးသြားတယ္အကို။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။
ညီ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဒီလမ္းအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြက ခါးသီးလြန္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ ခ်င္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ နင္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတစ္ခုပါပဲ၊ အ႐ွက္ရစရာ မဟုတ္သလို ျပန္မလွန္ခ်င္တဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္႐ြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင့္က်က္မႈ၊ နားလည္ သည္းခံမႈေတြက ဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကေန ေမြးဖြား လာတာပဲ မဟုတ္လား၊ ကံေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔သာ အၿမဲႀကံဳပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ...။
ေမာင္မ်ိဳးရဲ့ ဘဝဇာတ္ခံုက အေတာ္စံုပါ့လားေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီ့လမ္းကို ၾကားဖူးတယ္။ အခုဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္မွပဲ အေၾကာင္းစံုသိရေတာ့တယ္။ အတိတ္ေတြကို သင္ခန္းစာယူျပီး အနာဂါတ္အတြက္ ပစၥဳပၸာန္မွာ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားနိုင္တာေပါ့ေလ။ အျမဲ ကံေကာင္းျခင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါေစေနာ္,,,
ညီေလးေရ.. စာေတြလာဖတ္ျဖစ္ေနတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ သြက္သြက္လက္လက္ေရးႏိုင္တဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးၿပံဳးရတဲ့ ညီ့လက္ရာေလးေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ခုအေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးက အကိုအပါအ၀င္ ႏွစ္သန္းေလာက္ရွိတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားတိုင္း ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကံဆိုးစြာနဲ႔ လမ္းခရီးမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အသက္စြန္႔ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြဟာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမသိတဲ့ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမသိတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ရင္နင့္စရာေတြပါပဲ။ ခုလို စာေရးေကာင္းတဲ့ညီက ေ၀မွ်ေတာ့ လူသိပိုမ်ားသြားတာေပါ့ေလ... ေနာက္လဲ ဒီလိုလူသိနည္းေနေသးတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ ဥပမာ မဲေဆာက္က အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အႏွိမ္ခံဘ၀ေလးေတြကို ႀကံဳသလိုေရးပါဦး။ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးအုပ္စုလည္းျဖစ္တဲ့၊ ေအာက္အက်ဆံုးလည္းျဖစ္တဲ့ ဒီလူေတြအေၾကာင္း မွတ္တမ္းမွတ္ရာေလးေတြ ရွိေနသင့္ပါတယ္။ လမ္းႀကံဳရင္ အကို႔ဘေလာ့လည္း လာလည္ပါ။ mgkyipoae.blogspot.com ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေဟာင္းေတြပဲရွိတယ္ အသစ္ေတာ့ မေရးႏိုင္ေသးဘူး။ အကိုလည္း အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာရွိတယ္။ လိုတာေလးေတြလည္းအႀကံေပးႏိုင္ပါတယ္။
ေမာင္မ်ိဳးေရ...
ဒါဟာရွက္စရာမွ မဟုတ္တာေနာ္
စာဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ
ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား
ဒီလိုအျဖစ္ေတြၾကံဳေနခဲ့ၾကရသလဲ ကံေကာင္းတဲ့
လူေတြရွိသလို ကံမေကာင္းတဲ့လူေတြေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ ... စဥ္းစားရင္ ရင္နာစရာေတြပဲ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပဖို႔
ဘ၀ တိုးတက္လမ္းရွိိဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ဘယ္ေလာက္ေသာ ျမန္မာျပည္သားေတြ
အသက္ကို ရင္းခဲ့ရျပီးျပီလဲေနာ္ ဒါေတြအားလံုးအတြက္
တခုပဲ ဆုေတာင္းခ်င္ပါတယ္ ျမန္မာျပည္ အျမန္ဆံုးျငိမ္းခ်မ္းလာပါေစ အျမန္ဆံုးတိုးတက္လာပါေစ
မနုိင္းဘာသာျပန္၀တၳဳလုိေပ့ါ ထြက္ေပါက္ကို ဇြဲနဲ ့ ရေအာင္ ရွာထြက္နုိင္မွ ေအာင္ျမင္မႈ ့လမ္းစကို ေရာက္မွာေပ့ါ. လမ္းမွာ ေခ်ာ္လဲက်နုိင္တယ္ အံျကိတ္ျပန္ထ ဆက္ေလ်ာက္မွ သာယာတဲ့လမး္ကို ေရာက္မယ္မဟုတ္လား
ျကုိးစားမႈ ့တခုအတြက္ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ က်ားပရုတ္ဆီ သူေဌးဆုိရင္ စလံုးထြက္တုန္းက ရိွသမွ် ေငြနဲ ့ဖဲခ်တာ။ ရႈံးရင္တျပားမွ မက်န္ဘူး စိတ္မာမာနဲ ့ဖဲကစားတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သိန္းခီ်ဖဲနုိင္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္နုိင္သြားတယ္။ Do or Die လုပ္ရတာ Risk ယူရတာဘဲ ဘယ္သူမွ အနာဂတ္ကို ျကိုမသိဘူး။ မိဘေက်းဇူးမေမ့ သမွ် နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ ေစာင္မပါလိမ့္မယ္။ တတ္နုိင္သမွ် ကူညီရင္ ေစတနာအက်ိဳးေတြ ျပန္ခံစားရမွာပါ။
မနက္ျဖန္အတြက္ အျမဲအားသစ္ေမြးပါ။ က်ရႈံးမႈ ့ဟာ ကုိယ့္အတြက္ ေလွကားတထစ္လုိ ယူဆျပီး ေအာင္ျမင္မႈ ့ ပန္းတုိင္ကုိ တက္လွမ္းနုိင္ပါေစ
ေဆာင္း
ဟင္... ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး ေမာင္မ်ဳိးေရ.. ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုစြန္႕စားရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးမလုပ္ပါနဲ႕ကြာ... ငါက မင္းဒီေလာက္စြန္႕စားရမယ္လို႕မထင္ထားတာ... ေနတာကမဲေဆာက္ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ဘန္ေကာက္ကိုသြားတယ္ထင္ေနတာ... လူ႕ဘ၀မွာ အေရးၾကီးဆံုးက အသက္နဲ႕ လြတ္လပ္မႈပဲ သူငယ္ခ်င္း.... အသက္ရွိေနသ၍ ေငြဆိုတာရွာလို႕ရတယ္.... ေနာ္....
"အရွက္ရစရာစာမ်ိဳး"လို႕..အစ္မ...မထင္ပါဘူး..လုေျမာင္ရယ္.....ဒီပိုစ္႔ထဲမွာ..လုေျမာင္ရဲ.ေစတနာေတြ..စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြကို..ျမင္ေနရပါတယ္။
မင္းစာဖတ္ရတာ သဲထိတ္ရင္ဖိုပဲကြာ
ေတာ္ေသးတယ္ ဘာမွမျဖစ္လို႔
ငါ့သူငယ္ခ်င္း
စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးအကိုရာ။ က်ေန္ာ အေဒၚေတြနဲ့ ဘုရားဖူးသြားတုနး္က ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပလို့ ဆူေဆာင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အကို ့ခရီးနဲ့ နုိုင္းယွဥ္လုိက္ေတာ့ တကယ့္ကို ရယ္ဖြယ္ရာပါပဲ
ဘဝမွာ သင္ခန္းစာဆိုတာ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ရင္းၿပီး ယူရတာပါ။ အဲအတြက္ အစ္ကိုရွက္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ အခုလိုမ်ိဳး ၿပန္ၿပီးေဝမွ်ရဲတာကိုက သတိၱပါ။ ထာဝရ ဖိုးကံေကာင္းေလးၿဖစ္ေနပါေစ။
ဒီလိုအသက္နဲ႔ရင္းတဲ့..ခရီးမ်ိဳးေတာင္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တာ...ထာဝရ ဖိုးကံေကာင္းျဖစ္မွာပါ...
ေမာင္မ်ိဳးေရ
ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပီး ဘာေရးရမွန္းမသိေအာင္ကိုပါဘဲ..
ကိုယ္႔အေတြ႔အၾကံဳကို ခုလိုပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း မွ်ေ၀ေပးတာကိုက ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းပါတယ္..
ဘ၀ကို ခုလိုခက္ခက္ခဲခဲ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရုန္းကန္ရသူေတြနဲ႔ သက္ေသာင္႕သက္သာ ေလွ်ာက္လမ္းရသူေတြျခင္း ယွဥ္ၾကည္႔ရင္ ခက္ခဲတဲ႔လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ခဲ႔ရသူေတြက ေလာကဓံရဲ႕ဒဏ္ကို ပိုျပီးခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္.. ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတာဘဲလာလာ အလြယ္တကူ ျဖတ္ေက်ာ္သြားေတာ႔မွာေလ..
စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ အလုပ္ရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္စရာေနာ္... မၾကာခင္မွာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြတဲ႔ လမ္းကို ေလွ်ာက္လမ္းခြင္႔ရပါေစလို႔...
အံမယ္ေလးေလး ဖတ္ရတာ ရင္ေမာပ ဖိုးကံေကာင္းရယ္.. ေတာ္ေသးတာေပါ့... ကံဆိုးမ မယ္မ်ိဳးပါလာတဲ့ ကားက မိုးေတြလုိက္ရြာေပမယ့္ ခရီးလမ္းဆံုးေရာက္ခဲ့ေသးလို႕..
ဖိုးကံေကာင္းေလး ဆက္လက္ကံေကာင္းပါေစ.. က်န္းမာေရးႏွင့္တကြ.. အလုပ္လဲ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။
ဖိုးကံေကာင္းေလး အဆင္ေျပပါေစကြာ...
ဒီလိုပဲ သက္မဲ့နတ္ဘုရားအတြက္ ငါတို႕မွာ ေပးဆပ္လိုက္ၾကရတာ..။
မိုးခါးေရ....ဆုေတာင္းအတြက္ေက်းဇူးပါ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ လမ္းေတြဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းေပါ့ဟာ ။
မေမ....ေက်းဇူးပါ အစ္မေရ အျဖစ္ေတြကေတာ့ စာထပ္ဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ခုေရးတာကို က်ေနာ္အဲ့တုန္းက ခံစားခဲ့ရတာေတြထပ္ 10 ပံု 1 ပံုေလာက္ပဲရွိိတယ္ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ေၾကာက္မိတယ္ဗ်ာ ။
ေဆြေလးမြန္...မၾကာမၾကာ လာလာ အားေပးစကားေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို တကယ္ကို ေက်းဇူးးတင္ပါတယ္ ။ အစ္ကိုလည္း ေလာဘနည္းေပမယ့္ အဆင္ေျပမလားလို႔ စြန္႕စားၾကည့္ၾကည့္တာေပါ့ အေတြ႕ၾကံဳေတြက တစ္ခါခါေတာ့ ရင္းရတာမ်ားတယ္ း)
ညီသူ...အားလံုးေတာ့မွန္တာမျဖစ္နိုင္ဘူး ေပါက္ကရေတာ့လုပ္ေတာ့မယ္ ။ တကယ္ပါ ထပ္ေျပာအံုးမယ္ ညီ့ကိုတကယ္ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္ အခုေကာ ေနာင္ေကာ ။
မြန္....ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်
အိန္ဂ်ယ္လႈိင္... ေအးပါ ညီမေရ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါရေစ။
ကိုညီ...အစ္ကိုမထင္ဘူးမွတ္လား တစ္ခါခါ ဘ၀အေမာေတြကိုေမ့လို႕ ဟန္ေဆာင္လို႔ အပူရုပ္ဟန္လုပ္ရတဲ့ သူေတြလည္းရွိတာေပါ့ အစ္ကိုရာ ဥပမာ ..အစ္ကို႕ညီေပါ့ း)
မလဲ့.... အဲ့တာေၾကာင့္ ဘန္နာမွာ အဲ့နာမည္ေပးထားတာ က်ေနာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စံုတယ္ ။
ကိုက်ည္ေပြ႕ေရ...ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္ကိုေရ က်ေနာ္လည္း အဆင္ေျပသလိုေလးေတြေရးျဖစ္ပါတယ္ စာေတြလာဖတ္တယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္ ခံစားခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ ျမင္ေနေတြ႕ေနရတာခ်င္းတူတဲ့သူေတြပဲ က်ေနာ္လည္း စာေတြလာဖတ္ပါအံုးမယ္ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ လူေတြမ်ားမ်ားသိရင္ေကာငး္မယ္ သိရံုပဲသိျပီး မကူညီနိုင္ေတာ့ေကာ ဘာထူးမွာလဲ အစ္ကိုရာ ေနာ္ း(
မေဘဘီ.... အစ္မလိုပဲ က်ေနာ္လည္းဆုေတာင္းပါတယ္ဗ်ာ ။
ေဆာင္း...ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ ။ အားေပးစကားအတြက္ ။
မေခ်ာ......ဟုတ္ကဲ့ဗ် ေဘာ့္စကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္ ခု သူ႔စကားေတာ္ေတာ္နားေထာင္ျဖစ္တယ္ း)
မိုးယံ....အင္း ဒီလိုပဲေပါ့ မင္းေျပာေတာ့ မ်က္ရည္ ဘူးသၤီးလံုးေလာက္က်တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားဟ
ကိုဒီပ ....သက္မဲ့နတ္ဘုရားေတြေၾကာင့္ ညီ့အသက္ေလးမေၾကြသြားတာပဲ ကံေကာင္းတယ္ေျပာ၇မယ္ေနာ္ အစ္ကို ။
ေနယံေသာ္...ထပ္ဆင့္ေက်းဇူး။ မဆု /ရန္နုိင္ေအာင္/ ဇြဲလြင္/ ရတနာ နဲ႔ သူဇာျမင့္ တို႕ရဲ့ ေဖ့ဘြတ္က ေကာ့မန္႕ေလးေတြကို ဒီမွာ ကူးတင္လိုက္တာပါ ။
ကိုင္း..ငယ္တုန္းလုပ္ထား ေကာင္ေလးေရ့ .အသက္ၾကီးလာရင္ ..အဲလိိုမ်ိဳး မစြန္႔စားခ်င္ေတာ့ဘူး
ၾကည့္....ေနာက္တစ္ခါေတာ့ အဲ့လမ္းမ်ိဳး မစြန္႔စားပါရေစနဲ႔ ေမေက်ာက္ေရ း)
ဘန္ေကာက္ကျပန္လာတဲ့တစ္ေယာက္က လမ္းခရီးအခက္အခဲေတြ ေျပာျပလို႔ ၾကားဖူးတာမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္...ဘ၀ဆိုတာ ဒီလုိပါပဲငါ့ညီ...အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင့္က်က္ေအာင္ျမင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ...လူတိုင္းမွာ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္အခက္အခဲေတြ အနာတရေတြကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရ၊ ေက်ာ္လႊားေနၾကရတာပါပဲ...ဒါေတြဟာ ဘ၀ရဲ႕ အရင္းအႏွီးေတြပါပဲ
ကိုဟန္ၾကည့္ ဘေလာ့လိပ္စာေလး က်ေနာ့္ခ်န္ခဲ့ေပးပါအံုး..... မွတ္ခ်က္ေလးအတြက္ ေက်းဇုူး အစ္ကို ။
Post a Comment