ေခၚသံ

က်ေနာ့္ဘ၀ အငယ္ေလးထဲက ရင္ခြင္စစ္ေတြ စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတယ္ ။ အေမ က အေဖ့ ကိုမုန္းတယ္။ အေဖက အေမ့ ကိုလည္းခ်စ္တယ္ ျပီးေတာ့ မကုန္ခမ္းနိုင္တဲ့ သူ႕အခ်စ္ေတြက တစ္ျခားအမ်ိဳးသမီးအမ်ားၾကီးကို အခ်စ္ေတြ ေ၀မွ်နိုင္လြန္းတယ္ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ့ ခံယူခ်က္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ေျမစာပင္ေပါ့။ လူသားႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေလာကၾကီးထဲ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေနာက္ထပ္လူသားေလး က်ေနာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ေမ့သြားၾက ( ေမ့ဟန္ေဆာင္တာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္ ) တာလည္း ဆိုတာ က်ေနာ့္လို ဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးနဲ႔ မစဥ္းစားတက္ဘူး။ တစ္ေန႕ ေတာ့ က်ေနာ့္ ေျခေတာက္ေပၚက်ေနာ္ရပ္တည္နုိင္တဲ့တစ္ေန႔ နာက်ည္မႈေတြမပါ ေစာ္ကားမႈေတြလည္းမ ဟုတ္တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိခ်င္လြန္းတဲ့အေျဖကို ေမးျဖစ္ေအာင္ေမးမွာပါ ။


အဖြားေျပာေျပာေနက် ပံုျပင္တစ္ပုဒ္အလား က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀က စိတ္၀င္းစားစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့တယ္ ။ အဖြားသိပ္ခ်စ္တဲ့ က်ေနာ့္ အေဖေၾကာင့္သာ အေဖ့ရဲ့ ကိုယ္ပြားေလးတစ္ခုမို႕ အဖြားက ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ ။အဖြားေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ သူစိမ္းေတြလက္ထဲမွာမ်ား ဒါမွမဟုတ္ အသက္ဆက္ရွင္ေနနိုင္ပါ့မလားဆိုတာ မေတြးခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ ။ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အေဖ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာ က်ေနာ့္နဲ႔မတူျခားနာစြာနဲ႔ လူေခ်ာတစ္ေယာက္ပဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ေလာကထဲကို ရုပ္ဆိုးေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေရာက္လာခဲ့တာပါ သူ႔ဆီက အေမြတစ္ခုမွ မရခဲ့တာ ကံဆိုးမႈ တစ္ခုလား ကံေကာင္းမႈတစ္ခုလားဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖထုတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး ။က်ေနာ္ ၃ ႏွစ္သား မွာ အေဖ နဲ႔ အေမက ထာ၀ရ ျပတ္စဲတာလား သူတို႕ရဲ့ မာနေတြကိုပဲ မစြန္႔လႊတ္နိုင္တာလား ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားတာလား ရင္ေသြး က်ေနာ့္ကိုပဲ ရွိတယ္လို႔မထင္ၾကတာလားေတာ့မသိ သူတို႕ေတြက်ေနာ္နဲ႔ ဟိုးး အေ၀းၾကီးမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ခုခ်ိန္ထိ အေဖ နဲ႔ အေမ့ရင္ခြင့္ၾကားမွာ မအိပ္စက္ခ့ဲရတာ မွတ္မိစအရြယ္ထဲကပါပဲ ။


ဦးငယ္ကေတာ့ တစ္ခါခါ က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္ “မင္း အေဖက မိန္းမက်မ္းျပဳစုေနတာ ေသမွပဲ အဲ့က်မ္းကျပီးမယ္ထင္တယ္ ” တဲ့ ဘာလဲ ဆိုတာ နားမလည္ေပမယ့္ ၾကားပါမ်ားေနတဲ့ က်ေနာ့္နားကေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္းေတြ အလြတ္ရေနျပီး အခု ဘယ္မွာ ဘယ္က မိန္းမ နဲ႔ သိပ္မၾကာေသးလိုက္ဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုတာေတြ အဖြားေရွ႕မွာသာ မေျပာရဲၾကတယ္ အေဒၚ နဲ႔ ဦးငယ္ကေတာ့ စိတ္ညစ္ေဒါသ ျဖစ္ေနရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ ။ တစ္ခါခါ တမ္းတမ္းတတ နဲ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့ အေဖ့ရဲ့ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ေအာက္မွာ အေမ့ရဲ့ ဂရုဏာ ဆံုးမသံေတြၾကားမွာ။ ဒါေတြ တစ္ခုမွ မရခဲ့တာ က်ေနာ့္ရဲ့ ကံဆိုးမႈတစ္ခုပါပဲ ။ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကံုး “ တို႔ေဖေဖ” ၊ “ တို႔ေမေမ” အေၾကာင္း ေရးခိုင္းတဲ့ေန႕ေတြဆို ေဟာ့ဒီအရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြက နာက်ည္လာလုိက္တာ အေဖ့ ကိုလား အေမ့ ကိုလား မသိဘူး ။ ဟုတ္ကဲ့...က်ေနာ္က ဆိုးပါတယ္ အေဖ နဲ႔ပက္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြတိုင္းအတြက္ အထိမခံနုိင္တာ ၊ မင္း အေဖ က ဘာဆိုတဲ့ အသံုးေတြၾကားမိရင္ ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္တက္လို႕ဆိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ နာမည္တပ္ခံခဲ့ရတယ္ ။

က်ေနာ္ရွင္ျပဳေတာ့ အေဖက မေရာက္လာခဲ့သလို အေ၀းက အေမကလည္း ဆံခ်တဲ့ေန႔မွ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ကိုရင္ေလး သကၤန္စီးေတာ့ အဖြားက က်ေနာ့္ကို သနားလြန္းလို႔တဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ျဖိဳးျဖိဳးျဖိဳက္ျဖိဳက္ ။ က်ေနာ္က သနားစရာေကာင္းေနလားဗ်ာ ေသခ်ာေတာ့မသိေပမယ့္ ရွင္ေလာင္းေလးေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကေတာ့ အေဖျဖစ္သူက သပိတ္ကိုကိုင္ အေမျဖစ္သူက အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ သကၤန္ကို ကိုင္လို ႔ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ေနလိုက္တာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ပါပဲ ။ က်ေနာ့္ အေမကေကာ အေနေ၀းခဲ့လို႔ အေနစိမ္းခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ အေမ့ကို မမုန္းပါဘူး ။ အေမ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ အမည္ေဖာ္ရခက္တဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံု က်ေနာ္ကိုၾကည့္ျပီး ရီေ၀လာတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ပုတ္ခတ္ေနတာ မ်က္ရည္ေတြကို အေ၀းေမာင္းထုတ္လိုက္တာ က်ေနာ္သိတာေပါ့ အေမ ရယ္ ။


ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ ရင္ခြင္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ စကားက သူ႕ဘ၀ အဘိဓမၼာမွာမပါခဲ့ဘူး ။ ရွင္သန္႔ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေန႔ရက္ေတြမွာ “ဒီေကာင္ေလး ဖင္ေပါ့တယ္ ” ၊ “ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတယ္ ” ဆိုတဲ့ စကားေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ကဘ၀ ကိုရွင္သန္ခဲ့တာ က်ေနာ္ အခု လူပ်ိဳေပါက္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ( 7) တန္းေက်ာင္းသား ေတာင္ျဖစ္ေနျပီး ။တစ္ခါခါေတာ့ လူၾကံဳဆိုတဲ့ သူေတြက အဖြားအိမ္ကိုေရာက္ေရာက္လာတက္တယ္ “မင္းအေဖ ကို ဘာမွာမလဲ ” ၊ “မင္းအေမကို ဘာေျပာေပးရမလဲ ” ဆိုတဲ့စကားေတြမွာ က်ေနာ့္ရဲ့ လူငယ္ေလာဘေလးက ၾကြၾကြလာတက္တယ္ စက္ဘီးအသစ္ေလး တစ္စီးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာကန္ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းေလ တစ္ရံေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ။ သူတို႔ေတြဆီက ေမွ်ာ္လြန္းလို႔ေလ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ အေရတြက္ေတြမ်ားလာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အသံတိတ္ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီး ။ စာတစ္တမ္ ေပတစ္ဖြ႕ဲ မေရးဖြဲ႔ခ်င္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ေတာ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ စိတ္ရွိတိုင္းသား အက်ယ္ၾကီးေအာ္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ၾကီး ကြဲထြက္သြားေအာင္ကို ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ “ က်ေနာ့္ကို ဘာလို႔ လူ႕ေလာကထဲ ေခၚလာရတာလဲ ” ။ အခုေတာ့ဗ်ာာာ က်ေနာ္က ရင္ခြင္မဲ့သားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ လူ႔ေလာကၾကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္စြာ ။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါေလာက္ေတာ့ တမ္းတမိတယ္ အၾကင္နာဓာတ္ေတြ စီးကူးေနမယ့္ “ သား” ဆိုတဲ့ မြတ္မြတ္သိပ္သိမ္ ေခၚသံတစ္ခုကိုေပါ့ ။