လသာညအေတြး

ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ျပဴတာနဲ႕အလုပ္ရွဳပ္ေနတုန္းမွာ မက္ေဆ့တခုက ဝင္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႕ညလသာသတဲ့။ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္တစံုကို ဖြင့္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ လသာညေပါင္းမ်ားစြာကလည္း စိတ္တံခါးေပါက္ကေန အစီအရီထြက္က်လာခဲ့လိုက္တာ။

လသာတဲ့ညေတြတိုင္း ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲလို႕ စိတ္ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္စီဖုိ႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမနဲ႕အတူ လကိုေငးျပီး ကဗ်ာေတြရြတ္ခဲ့ဖူးတာ ကိုစျပီး အမွတ္ရမိ။ အေမ့ရဲ့ ဓမၼစၾကာ ရြတ္ဖတ္သံ ကိုနားထဲက တုိးတိုးေလး ၾကားေယာင္။ ေနာက္ေတာ့ေကာ…

သိတတ္စအရြယ္မွာ ေဆာ့ကစားဖူးတဲ့ လသာညေပါင္းမ်ားစြာ။ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ဘုတ္ဒီထိုးတမ္း ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း၊ေညာင္ပင္တေစ ေဝေလေလ၊ ကုန္းလားေရလား၊ လိပ္ဥေပ်ာက္လုိ႕လိပ္မ,ရွာ၊ ဆီမီးခြက္ၾကီးတေျပာင္ေျပာင္ စသည္ ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ ညေတြက မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ ရက္ၾကီးအခါၾကီး လသာညေတြ အထူးသျဖင့္ သီတင္းကြ်တ္ညေတြဆို မီးထြန္းကားထြန္းရင္း လမ္းတကာႏွံ႕ေအာင္လည္ခဲ့တာေတြ။ ဖေယာင္းသားေတြကို စုႏုိင္သမွ်စုျပီး မီးသရဲေဆာ့ခဲ့တာေတြ။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည သူခိုးၾကီးညမွာ အစ္ကိုေတြနဲ႕အတူတူ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခုိးခဲ့တာေတြ။ ပိုက္ဆံၾကဲပါဗ်ိဳ႕လို႕ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေပ်ာ္ပါးခဲ့တဲ့ညေတြနဲ႕အတူ ေမြးရပ္ဌာေနဆိုတဲ့ အရာက ႏွလံုးမွာ ပံုရိပ္ထင္လာတယ္။ ဘုရားၾကီးပြဲရဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြက ရင္ကုိတဖ်တ္ဖ်တ္ လာရိုက္ခတ္ရင္း။ ရုပ္စံုပြဲ၊ ပြဲေစ်းတန္းေတြနဲ႕ လူလွိုင္းေတြရဲ့ ေရႊ႕လ်ားမွုေတြပါ ရုပ္လံုးၾကြ အသက္ဝင္လာသလိုလို။ တိုက္လာတဲ့ ေလျပည္ေအးနဲ႕ အေတြးစေတြက ေနာက္ထပ္..

ကိုယ့္ရပ္ရြာမဟုတ္ေပမယ့္ တာဝန္ဆုိတဲ့အရာေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲျပီး စြန္႕လြႊတ္လိုက္ရတဲ့အရာေတြထဲမွာ လသာညေတာ့မပါဘူးမဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတက္စအရြယ္ဆုိေတာ့ ငယ္ေဖာ္ေတြနဲ႕ေပါ့။ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း လသာညေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္စ အပ်ံသင္စကားေတြ နားေထာင္ရင္းနဲ႕ လသာညေတြကို ကုန္လြန္ေစမွန္းမသိေလာက္ေအာင္။ ဖိုးလမင္းကို ေအာင္သြယ္ခိုင္းမယ္တို႕ ၊ အခ်စ္ကိုဘယ္လိုေျပာရမယ္တုိ႕ သီခ်င္းတို႕ကို ဆိုညည္းတတ္စျပဳလာျပီ။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေမာင့္လျပည့္ဝန္းကိုဆုိရရင္ စိတ္က သီခ်င္းထဲမွာ နစ္ဝင္သြားတတ္တာ မ်ိဳးေတာ့ ခံစားတတ္လာျပီေပါ့။ ျပီးေတာ့..

လေရာင္ရဲ့ ဖမ္းစားမွုဆုိတဲ့ စကားလံုးကို အနက္ေဖာ္ခ်င္ေနတတ္တာမ်ိဳး။ တကယ္ပဲ လေရာင္ေအာက္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ သိပ္ေမြ႕ႏူးညံ့မွုေတြ ျဖစ္တည္ေစတတ္သလားရယ္ ေစာေၾကာမိခ်င္လာတယ္။ အေျဖရဖို႕အတြက္ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ မရေသးခင္မွာပဲ လူငယ္တုိ႕ရဲ့သဘာဝ လသာညဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေမ့ေပ်ာက္ေစႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ဖံုးလႊမ္းအုပ္စိုးသြားၾကျပန္ေရာ။

ဗုဒၶဘာသာတို႕ အတြက္ လျပည့္ညေတြတိုင္း ဓမၼေတးသံ၊ ပရိတ္ေတာ္ရြတ္ဖတ္သံေတြ ၾကားမွာ ေရာက္လာဖုိ႕။ ဘုရားေစတီပုထိုးတုိ႕မွာ ဆီမီးကိုးေထာင္ စသည္စသည္ ပူေဇာ္ျခင္းေတြမွာ တတပ္တအား ပါဝင္ျဖစ္လာသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ လသာညေတြကို ေတာင္ဘက္မုဒ္ ေစာင္းတန္းေတြကေန မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္တတ္လာသည္။ ညမို႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ စိတ္ထဲက သိသိသာသာၾကီး ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ေစတာကိုပါ ခြဲျခားသိျမင္တတ္လာတာမ်ိဳးပါ။

ေနာက္ပိုင္း အမိေျမနဲ႕ ေဝးတဲ့ေနရာမွာဆုိေတာ့ လျပည့္ညဆိုတဲ့ အေၾကာင္းက ဘယ္လုိမွ ေပၚေပါက္မလာျဖစ္ေတာ့။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတဲ့အရာနားမွာ မဟုတ္ပဲ လက္ထဲက ကြန္ျပဴတာ ျပတင္းေပါက္ဆီကေနပဲ သြားခ်ည္လာခ်ည္ စုန္ဆန္ေမ်ာလို႕။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ အားလံုးက ကြန္ယက္ေတြထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကတယ္။ ဒီလွိုင္းေတြထဲကေနပဲ လူေတြ ေစ်းဝယ္လားဝယ္ရဲ့၊ စကားေျပာလား ေျပာရဲ့ နဲ႕ေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အကြာအေဝးအတိုင္းအဆ ေတြကို ကန္႕သတ္မဲ့ေစတယ္ မဟုတ္လား။

ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လိုက္မွ အေဝးေျပးလမ္းမဆီက ကားမီးတန္းေတြကိုလည္း ျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အင္း ျမိဳ႕ျပစရိုက္လကၡဏာေတြကို အားက်မက္ေမာမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္ျမင္မိသြားျပီ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာက လျပည့္ညေတြနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပဲေပါ့။ ဘယ္သူမွ မရွိဘဲ ကိုယ္တေယာက္တည္း ရပ္ေနမိတဲ့ အခန္းက်ဥ္းထဲကေန ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႕အတူ တလမ္းလံုးျပည့္ ထုပ္ဆီးတုိးခဲ့တာကို ဆြဲယူလုိ႕မျဖစ္ႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလမ္းေတြက မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမေလာက္ မေကာင္းေပမယ့္ လမ္းမေကာင္းဘူးရယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမကြက္မိ ခဲ့ပါဘူးေလ။

လသာညနဲ႕အတူ ျဖန္႕က်က္ေနမိတဲ့ အေတြးေတြကို အထပ္ထပ္ျပန္ရုပ္သိမ္းဦးမွ။ ရွားပါးရွားပါး စိတ္လိုလက္ရ ထြက္ၾကည့္မိလုိ႕ ျမင္လိုက္ရတဲ့ လသာညရဲ့ အလွကို စနစ္တက် ထုတ္ပိုးရင္း ေနာက္တခါ လသာည ေရာက္လာဖို႕ကိုသာ…. ။