တုိ႕ေတြ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း

တေန႕က မေတြ႕ျဖစ္တဲ့သူေတြ စာရင္းဆုိျပီး ကိုယ့္ဟာကို ျပဳစုၾကည့္မိတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေတြခ်ီျပီး မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ လက္တဖက္စာအခ်ိန္ကာလအၾကာ မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူေတြ။ ေရးရင္းေရးရင္း စာရင္းစာရြက္ကုန္ေတာ့မယ္…

နင္မွတ္မိလား နင္နဲ႕ငါ ဘယ္နားမွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ။ မေန႕ကလိုပဲေနာ္။ ငါ့အတြက္ေျပာတာပါ။ ေမ့တတ္တဲ့ နင္လိုလူအတြက္ မွတ္မွတ္သားသားမရွိဘူးဆိုျပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမလိုဘူးေလ။ ငါတုိ႕ေတြက နားလည္ျပီးသားမဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ကိုေက်ာ္မင္းနဲ႕လည္း မေတြ႕တာၾကာျပီ။ ကိုေက်ာ္မင္းကို နင္ေမ့သြားျပီလား။ ညေနသင္တန္းတက္တုန္းက အိမ္ေထာင္သည္ အစ္ကိုၾကီးဟာေလ။ ေအးဟုတ္တယ္ သင္တန္းျပီးကတည္းက မေတြ႕ၾကေတာ့တာေနာ္။ သုဝဏၰဖက္ေရာက္ရင္ သူ႕ကိုေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္လို႕ အမွတ္ရတယ္။ မသီတာၾကီးေကာ ဘယ္နားေရာက္ေနလဲမသိဘူးေနာ္။ ဆင္ေရတြင္းနားက သူတုိ႕အိမ္မွာ တရုတ္ႏွစ္ကူးသြားစားျဖစ္တာ ေနာက္ဆံုးပဲ။ လမ္းမွာဆံုတာမ်ိဳးေလးေတာင္ မဆံုျဖစ္ဘူး။ ဆူးေလက အပ္တစင္းနဲ႕ ဆင္ေရတြင္းက အပ္တစင္းကလည္း ဆံုခဲတာေနာ္ ေအးဟာ။

ကိုထင္လင္းတေယာက္ေတာ့ စကၤာပူထြက္သြားတယ္ဆုိကတည္းက ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ အဆက္အသြယ္လည္း မရလုိက္ေတာ့ဘူးဟ။ အဲ့ဒီအခါတုန္းက ဂ်ီေမးလ္ေတြ စီေမးလ္ေတြလည္း မေပၚေသးဘူးဆုိေတာ့ ေတာင္းမထားလိုက္ရဘူး။ အခုလား ေဖ့ဘုတ္ဆုိတာမွာ ငါရွာၾကည့္ေသးတယ္။ မေတြ႕ေသးဘူးဟဲ့။ ယုန္ေထာင္ေၾကာင္မိလုိ႕ေျပာလုိ႕ရတယ္။ ကိုထင္လင္းကိုရွာရင္း တြတ္ပီကိုသြားေတြ႕တယ္။ တြတ္ပီဆုိတာ မ်က္မွန္နဲ႕ေလ စာၾကမ္းပိုလုိလိုေပါ့။ အံမယ္ သူက မိန္းမရေနျပီဆရာ။ သူက ဂ်ပန္ထြက္သြားေသးတာတဲ့ဟ။ ခုမွျပန္ေရာက္တယ္။ သူက ေကာင္းစားေနတယ္ သိလား။ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာတိုက္ခန္းတခန္းဝယ္ျပီး အလုပ္ခန္းဖြင့္ထားတယ္ေျပာတယ္။ ကြန္ျပဴတာအလုပ္ ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ ငါတုိ႕နဲ႕ေတာ့ကြာပ။ ကေလးေတာ့ မရေသးဘူးလုိ႕ေျပာတယ္။ ငါတို႕ေတြ ေတြ႕ၾကတာေပါ့လုိ႕ ေဖ့ဘုတ္ထဲမွာပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီတခါပဲ ေနာက္တေခါက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာလား ေဝးေသး သူက အခ်ိန္မရဘူးတဲ့ဟ။

တေန႕က သတင္းစာဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။ မိမိခင္ တေယာက္ဆံုးသြားတယ္ဆုိတာေလ။ မိကေလ မိကေလ ဆိုျပီး သူေျပာတာေလး ျပန္ၾကားေယာင္မိေသးတယ္။ ကင္ဆာတဲ့ေလ။ အင္းေလ ေသတေန႕ေမြးတေန႕မဟုတ္လား။ ငါလည္း တရားေလးဘာေလး အားထုတ္ၾကည့္ေသးတယ္။ အဲ့မွာ ဆရာေတာ္ဦးသုမနနဲ႕ေတြ႕တာပဲ။ ဦးသုမဆုိတာဟယ္ ငါတုိ႕အတန္းထဲမွာ ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေနတတ္တဲ့ မ်ိဳးေသာ္ေလ။ ေယာင္ျပီး မ်ိဳးေသာ္လုိ႕ ထြက္သြားေတာ့မလို႔ ပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္ျပီး ဦးအျမန္ခ်ရတယ္။ သူတေယာက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းလို႕ေပါ့ဟာ။

မမစုနဲ႕ေတြ႕ျဖစ္ေသးတယ္။ ကေလးေတြနဲ႕။ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ဆုိေတာ့ အုိးစားၾကီးျပီေပ့ါ။ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ပဲ။ ငါေလ ဘာေတြလုပ္ကုိင္ေနလဲလုိ႕ ဆတ္ေဆာ့ျပီးေမးလိုက္ေသးတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ စက္ခ်ဳပ္ေနတယ္တဲ့။ ငါ့ေတြ႕ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႕။ ငါလည္း ငိုခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာတယ္။ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား မမစုက အတန္းထဲမွာ လွလွပပ ဝတ္တတ္စားတတ္။ အင္းေလ ဘယ္သူက ဒီလုိျဖစ္လာမယ္လို႕ ၾကိဳသိမွာလိုက္လို႕။ မမစုဆိုလုိ႕ ငါတို႕ေက်ာင္းေျပးတဲ့ေန႕တုန္းက မမစုတေယာက္ အေၾကာက္အကန္တားတာ သတိရမိေသးတယ္။ မသြားၾကပါနဲ႕ဟယ္လို႕ သူတားတာေလး သနားစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ တတန္းလံုးက လစ္ၾကမယ္လုိ႕ တိုင္ပင္ထားတဲ့ေနာက္ သူ႕ခမ်ာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ပါလာတာေလး ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ ေနာက္ေန႕ဆရာမဆူေတာ့ တကယ္တမ္း သူက အေခ်ာင္အဆူခံရတာေနာ္။ ဆိုးလိုက္တဲ့ ငါတို႕ေတြပါလား။

ဟိုးတျမန္ႏွစ္က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေလ တို႕ေတြ အားလံုးဆံုမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ နင္က မလာျဖစ္ဘူး။ နင္မွ မဟုတ္ဘူး စႏၵာနဲ႕သႏ ၱာတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း မလာဘူး။ စႏၵာကေတာ့ ကေလးငယ္ေနလို႕ထားပါေတာ့ က်န္တဲ့နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရာက္လာသင့္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးပါ ေအးပါ နင့္ပို႕စတင္က လြိဳင္ေကာ္မွာမုိ႕ ျပန္လာရခက္တယ္ ေျပာထားေပါ့။ ဆရာၾကီးေတြကဆုိ နင္တို႕ေတြကိုတေမးေမးနဲ႕။ နင္တုိ႕ကသာ ဆရာေတြကို ေမ့ခ်င္ေမ့ေနမွာ သူတုိ႕ေတြက နင္တို႕ေတြကို တသသနဲ႕ေပါ့။

ေအးဟာ အဲ့ဒီစံုညီပြဲမွ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႕ကေလးေတြ ေခၚလာ။ အဲ့ေတာ့မွ ဟာ ငါအသက္အေတာ္ေလးၾကီးပါေပါ့လို႕ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ပဲ ထင္ေနတုန္း။ ဇရာကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာေလ နင့္သူငယ္ခ်င္းက။

နင္ငါတို႕ဖက္ေရာက္ခဲ့ရင္ လွည့္ခဲ့ဦး။ ငါ့ကိုအိမ္မွာမေတြ႕လုိ႕ ဆုိျပီး ဆင္ေျခမတက္နဲ႕။ အိမ္မွာမရွိရင္ လမ္းထိပ္က ဓမၼာရံုကုိလုိက္ခဲ့။ အလွဴကိစၥ၊ ရပ္ေရးရြာေရးေတြနဲ႕ေတာ့ အလုပ္ရွဳပ္သား။ တေယာက္တည္းသမားဆုိေတာ့ ဒီလုိပါပဲ။ ပ်င္းခ်ိန္လား မရွိေပါင္ဟာ။ အလွဴေတြအတြက္ အုိးၾကီးဟင္း စီမံရတာနဲ႕တင္ ေနထြက္ေနဝင္ပဲ။

ဟဲ့…ငါ့ဖုန္းနံပါတ္လည္း မွတ္ထားဦး။ ျပီးမွ ေမ့လို႕ဆိုျပီး အေၾကာင္းမျပနဲ႕။ ငါ့လက္ေတြက နင့္ကိုထုဖုိ႕ေလာက္ေတာ့ သန္ေသးတယ္ေနာ္… နာမယ္။ ဟုတ္ပါရဲ့ ငါတို႕ေတြ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေတာင္မွပါပဲ။ အင္း လူတခုပူမွဳရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ မဟုတ္လား။

ဟယ္လို ဟယ္လို ဟဲ့ ငါေျပာေနတယ္ေလ…..ဒီတေယာက္ ဖံုးခ်သြားျပန္ျပီလားမသိဘူး။ အင္း....................