ေျခာက္လွန္႕အိပ္မက္မွ တဖန္ျပန္လည္၍

တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္တခုလိုပါပဲ။ အိပ္မက္လို႕ ယံုၾကည္ထားတာက ကိုယ့္ကို ပိုစိတ္ခ်မ္းသာေစမယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီအိပ္မက္ကေန အခုတခါ ျပန္လည္ႏိုးထရျပန္ျပီေပါ့။

ညၾကီးဆယ္နာရီေက်ာ္မွာ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား အသံေတြ ဆူပြက္ညံေနခဲ့ျပီ။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဒီဝန္ထမ္းရပ္ကြက္ ဝန္းက်င္မွာ ညပိုင္းတာဝန္က်သူေတြအတြက္ ၾကိဳပို႕ကားေတြ ဝင္ထြက္ရမယ့္အစား လူေတြရဲ့ ေအာ္သံေတြနဲ႕ အဲ့ဒီညက အိပ္မက္ရဲ့အစပါပဲ။

သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္ ဆႏၵဆႏၵျပျပ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္ ဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြက တရပ္ကြက္လံုးကို ပြက္ပြက္ညံလွုပ္ႏွုိးေစခဲ့တာ။ ရံုးသြားမယ့္ကားေတြ အားလံုး လမ္းမအလယ္မွာ ထီးတည္းတည္းၾကီးက်န္လို႕ လည္ပတ္ေနတဲ့စက္ရံုကလည္း လည္ပတ္ေနလ်က္ပဲေပါ့။

ေနာက္ေန႕ေက်ာင္းသြားဖို႕ ျပင္ေတာ့ ရုတ္ရုတ္သဲသဲဆို အိမ္ကိုပဲတန္းျပန္လာဖို႕ အေမက အထပ္ထပ္မွာပါတယ္။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ကိုယ္ကေတာ့ အေျဖမရွာတတ္ေသးဘူး။ ဘာလို႕ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြက ကိုယ္ကိုခ်ည္ေႏွာင္ရင္း ေက်ာင္းကိုေတာ့ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တတန္းလံုးေက်ာင္းလာတာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကြက္ၾကားကြက္ၾကား သူငယ္ခ်င္း ခံုေနရာလြတ္ေတြကို ေငးေမာရင္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕လိုက္ရသလိုပါ။ ေက်ာင္းဝန္းအျပင္ဘက္မွာ ဝန္ထမ္းေတြရယ္ တခ်ိဳ႕လူေတြရယ္ေပါ့။ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး ပါးစပ္ကလည္း ညကၾကားထားတဲ့အတိုင္း ေၾကြးေၾကာ္လို႕။ ဒါဟာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲမွ မဟုတ္တာကြယ္ လုိ႕။ ေက်ာင္းဝန္းတံခါးကို ပိတ္ထားေပမယ့္ သူတို႕လည္း ေက်ာ္မဝင္ၾကသလို အထဲကလည္း ဘယ္သူမွ ထြက္မသြားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံုလြတ္ေနရာက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕တဝက္ကိုလည္း အဲ့ဒီအထဲမွာ ျမင္လိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႕က ေက်ာင္းတက္ရတာ ေနာက္ဆံုးေန႕ပဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖက အိမ္မွာမရွိေတာ့။ ညနက္နက္လာေပမယ့္ အေဖျပန္မေရာက္လာဘူး။ အေမက စိတ္ပူတတ္တာမို႕ အေဖ့တပည့္တေယာက္ လာအေၾကာင္းၾကားတယ္။ အေဖနဲ႕အတူ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ စက္ရံုထဲမွာပဲ ရွိမယ္တဲ့။ စက္ရံုကိုလည္း လံုျခံဳေရးအတြက္ ပိတ္ထားလိုက္ျပီလုိ႕ေျပာသြားေသးတယ္။ အေစာပိုင္းက လူစုလူေဝးေတြက ညဖက္မွာပါ လွည့္လည္ ဆႏၵျပလာၾကတယ္။ သူတို႕နဲ႕ မလိုက္တဲ့သူေတြကို ငေၾကာက္ေတြလို႕လည္း စြပ္စြဲၾကတယ္တဲ့။ လူၾကီးေတြကေတာ့ တုိင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေနမေကာင္းသလို ရပ္ရြာလံုျခံဳေရး မေကာင္းေတာ့ဘူးလုိ႕ ေျပာၾကတယ္။ မ်က္စိဖြင့္ထားေပမယ့္ နားမလည္တာလည္း အခက္သားေနာ္။ ကိုယ္လိုကေလးေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္ထဲက ခုိင္နဲ႕ေမာင္တုိ႕လို ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို ကဗ်ာေလးေတြလို လိုက္ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္ ေလးငါးအိမ္စုျပီး အိမ္မွာလာေနၾကျပီ။ အိမ္မွာလည္း ေယာက်္ားသား ၾကီးၾကီးမားမားမရွိတာေၾကာင့္ရယ္၊ စုရပ္လုိ အားလံုးလံုျခံဳမွုအတြက္ဆိုတာရယ္ ေပါင္းမိၾကတာ။ အေမတုိ႕ေတြ ထမင္းထုတ္ဆုိတာ လုပ္ဖုိ႕ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြ ခူးေပးရျပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ ထမင္းထုတ္က ဘာအတြက္လဲ။ တုိက္ပြဲဝင္သူေတြအတြက္ဆိုပဲ။ အတန္းထဲက ေဇာ္ၾကီးတို႕တေတြ ေနာက္တခါေတြ႕မွ ေမးၾကည့္ဦးမယ္ ထမင္းထုတ္ေတြက စားေကာင္းတယ္ဆို ကိုယ္လည္း အဲ့ဒီ လွည့္လည္တဲ့သူထဲမွာပါခ်င္လုိ႕။ သူတုိ႕ သပိတ္တပ္ၾကီးက ေစ်းနားက ေဘာလံုးကြင္းနားမွာ စခန္းခ်ၾကတာတဲ့။ ေပ်ာ္စရာပဲေနမွာေနာ္။

အေမ့ကို အဲ့လိုေပ်ာ္စရာပဲေနာ္လုိ႕ ေျပာမိလုိ႕ ေခါင္းေခါက္ခံရတယ္။ ကေလး ပါးစပ္စည္းကမ္းမရွိဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီသပိတ္တပ္ထဲမွာလိုက္သြားခ်င္တယ္လုိ႕ ေျပာမိရင္ ဘာထပ္ျဖစ္မယ္ မသိဘူး။ ေဇာ္ၾကီးတို႕ေတြကို ေမးဖုိ႕ေနေနသာသာ သူတို႕က ေဟ့ေကာင္ ငေၾကာက္လုိ႕ ေျပာတာနဲ႕တင္ စကားဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ငါးဟင္းမွ မၾကိဳက္တာ။ ထမင္းထုတ္က ငါးဟင္းပဲဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲလို႕ ေတြးျပီး သပိတ္တပ္ကို မပါခ်င္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားတာ အစပိုင္းေတာ့ ေပ်ာ္မိတယ္။ ၾကာလာေတာ့လည္း ပ်င္းလာျပန္ေရာ။

ေန႕ခင္းေန႕လည္ သပိတ္တပ္ၾကီးခ်ီလာျပီဆုိ အိမ္တံခါးေတြ အားလံုးကိုပိတ္ လိုက္ကာေတြခ်ျပီး အိမ္ထဲမွာပဲ ျငိမ္ေနၾကရတယ္။ အျပင္ဖက္ကေန အထဲမွာလူရွိတာ သိတယ္ေနာ္ မေၾကာက္နဲ႕ ထြက္လာခဲ့ဘာညာတို႕ ေအာ္ေပမယ့္ အိမ္ထဲက အသံမျပဳၾကပါဘူး။ အျပင္ကလည္း ဝင္မလာၾကဘူး။ အိမ္ထဲက လူေတြပါ သပိတ္တပ္ထဲ ေပါင္းသြားရင္ ထမင္းထုတ္ဘယ္သူပို႕မလဲ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ အေတြးက အဲ့လိုတိမ္ခဲ့ဖူးတာပါ။

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕ သပိတ္တပ္ၾကီး အင္အားက ေတာင့္စျပဳလာျပီ။ ေဘာလံုးကြင္းလည္း ျပည့္လုနီးပါးျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာပဲ ေန႕ပတ္လိုက္ ညပတ္လိုက္က ပ်င္းရိလာဟန္တူရဲ့။ စက္ရံုနားက ျမိဳ႕ကိုခ်ီတက္မယ္လို႕ ၾကားမိတယ္။ ေခ်ာက္ေရနံေျမသပိတ္လိုမ်ားလားလုိ႕ သင္ထားတဲ့ သမိုင္းအေတြးကို ပံုရိပ္ေဖာ္ခ်င္မိခဲ့။

အဲ့ဒီေန႕ကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ေအာင္းေနရတာပ်င္းတာနဲ႕ ျခံထဲက ျခံစည္းရိုးေတြကို ပိတ္စြယ္ေတြနဲ႕ ခ်ည္တမ္း ကစားေနမိတယ္။ အေဖ့အလုပ္ထဲက တေယာက္က ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စလံုး မလိုက္ရဘူးေနာ္လုိ႕ သတိလာေပးတယ္။ စပ္စပ္စုစုပါေနၾကမို႕ ပါသြားမွာစိုးရိမ္ပံုပဲ။ ငါးဟင္းမၾကိဳက္လုိ႕ ကိုယ္ကလည္း မလိုက္ေသးဘူး။

ညေနေလးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ေဖာင္းဒိုင္းေဖာင္းဒိုင္းဆုိတဲ့ အသံေတြၾကားရျပီ။ ျမိဳ႕ထဲက စစ္တပ္က ပစ္ခတ္သံေတြတဲ့။ ဟင့္အင္းလူေတြကို မပစ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႕ ကိုယ္ကယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ ဒီအတုိင္းပဲ ေၾကြးေၾကာ္ေနတာမဟုတ္လား။ လူေတြေၾကာက္ေအာင္ မုိးေပၚေထာင္ပစ္တာလုိ႕။

ခဏေနေတာ့ အန္တီေအးျမိဳင္တုိ႕ အိမ္မွာ ငိုသံေတြၾကားရတယ္။ ကိုသန္းေထြးဆံုးလုိ႕တဲ့။ ေဟာ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီဗရုတ္ဗရက္ကာလမွာမွလို႕ ကိုယ္ကေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညကတင္အစ္ကို႕ကို ဂစ္တာတီးသင္ေပးေနေသးတာ ဘယ္လုိလုပ္ဆံုးပါ့မလဲေပါ့။ အေလာင္းကို သပိတ္တပ္က သိမ္းထားတယ္ ဆုိေတာ့မွ သူ ပါသြားတာကိုသိတယ္။ ဟင္ ဒါဆို သူတို႕က လူေတြကို ပစ္တာေပါ့။ လူလူခ်င္း ပစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား…..

ဒီေနာက္မွာေတာ့ ေသြးေတြ ေသြးေတြ တတိုင္းျပည္လံုးအနွံ႕မွာ ျပန္႕က်ဲေပပြေနတဲ့ေသြးေတြနဲ႕အတူ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္ရွည္ကို ကိုယ္တုိ႕ေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။

အဲ့ဒီကာလ မတိုင္ခင္အထိေရာ၊ သပိတ္ျပီးလို႕ ကာလအေတာ္ၾကာသည္အထိေရာ သပိတ္ေမွာက္ရျခင္း ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက ကိုယ္နဲ႕ အလွမ္းကြာခဲ့ပါတယ္။ သပိတ္ၾကီး မျပီးခင္အထိ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခဲ့သလို၊ သပိတ္ၾကီးျပီးသြားျပီး ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ၾကာသည္အထိလည္း ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေျဖျပီး တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြကိုေရာ။ ကိုယ္တုိ႕ေတြရဲ့ နစ္နာမွုဆုိတာကို အခုေနာက္ပိုင္းမွ ကိုယ္ျပန္ေတြးမိတာ။ ေက်ာင္းတႏွစ္ေနာက္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ့ ဘဝတက္လမ္းဆိုတာကိုပါ။ တခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြက အသက္ကန္႕သတ္ထားတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့။ အခ်ိန္ဆိုတာရယ္ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္မွုရယ္က အဲ့ဒီမွာ စေတးလိုုက္ခဲ့ရျပီ။

စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မွုဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ့ေနာက္က ဆံုးရွံဳးနစ္နာမွုက အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ။ အခြင့္အလမ္းဆိုတာေတြ၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ နည္းပညာဆုိတာေတြ ကိုယ္တုိ႕တိုင္းျပည္နဲ႕ေဝးသည္ထက္ေဝးကြာ။ အဲ့ဒီအခြင့္အလမ္းေတြ၊ နည္းပညာေတြေနာက္ကို လိုက္မိတဲ့ လူငယ္ေတြဟာလည္း တိုင္းျပည္နဲ႕ ေဝးသည္ထက္ေဝးကြာ။ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ့ နစ္နာမွု အတိုင္းအဆပမာဏေတာ့ ေတြးေတာင္မၾကည့္ဝ့ံစရာပါ။

အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကေန ကိုယ္တုိ႕ေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း လူလူခ်င္းရြံေၾကာက္ၾကီးေတြ ျဖစ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ျပီ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွုဆုိတဲ့ ကမာၻ႕ကပ္ၾကီးနဲ႕လည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ျပီေပါ့။ ဟိုတယ္ရဝမ္ဒါလုိ၊ ဘလက္ဒိုင္းမြန္းလို၊ သည္ပိရာ့နစ္လို ကားမ်ိဳးကို ၾကည့္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္စိတ္ထဲက အတိတ္ရုပ္ရွင္ကိုပါ လာလာထင္ဟပ္ေစတယ္။

အခုလည္း သည္ေလဒီဆုိတဲ့ကားကို မ်က္စိက ၾကည့္တာျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အိပ္မက္တခုကို သြားျမင္မက္တယ္။

အိပ္မက္ဆုိတာမ်ိဳးက ဒီအိပ္မက္ မက္ပါေစေတာ့လုိ႕ ဖန္တီးယူလုိ႕ မရသလို၊ ဒီအိပ္မက္ မမက္ပါနဲ႕လို႕လည္း မတားျမစ္သာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေျခာက္လွန္႕အိပ္မက္ အသစ္အသစ္ေတြ မျဖစ္ထြန္းပါေစနဲ႕လို႕ေတာ့ စိတ္ထဲက ရည္မိတယ္….