က်ေနာ္နဲ႔စာစီစာကံုး

စာ နဲ႔ စကား ဘာေတြကြာပါသလဲ စာကို စကားလိုေရးျပီး စကားကို စာလို ျပန္ေရးတဲ့က်ေနာ့္စာေတြက နည္းနည္းေတာ့ ေထာင့္ေနမယ္ထင္တယ္ ။ ခုရက္ပိုင္း စာေတြေတာ္ေတာ္ေရးခ်င္ေနတယ္ ေရးစရာေတြလည္းရွိပါရဲ့ ။စာေတြလိုက္ဖတ္ျဖစ္ရင္း ၾဆာဟန္ ရဲ့ သူ႕တပည့္ေတြ ကိုစာစီစာကံုးေရးနည္းေလးေတြ သင္ေပးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေလး ျပန္သတိရသြားမိတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ခင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးပါတယ္ ေမာင္မ်ိဳးက ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုး ေတာ္ေတာ္ အေရးေကာင္းမယ္ဆိုသလိုမ်ိဳးေပါ့ မခ်ိသြားျဖဲနဲ႕ပဲေနလိုက္ရတယ္ တကယ္ၾကီး အဲ့စကားက တက္တက္စင္ေအာင္လြဲလြန္းလို႕ပါ ။

လက္ေရးဆိုရင္လည္း အလွျပိဳင္ဖို႔ထပ္ အျပီးျပိဳင္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ္လည္းေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ လက္ေရးက ပဲပင္ေပါက္ေတြလိုပါပဲ ။စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ့ အစပိုင္းေလးဆို လက္ေရးေလးေတြ သိပ္လွလို႕ေပါ့ အလယ္ေလာက္ေရာက္ရင္ သြားမၾကည့္နဲ႔ေတာ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေရးထားသလားထင္ရေအာင္ က်ေနာ့္လက္ေရးေတြက ဆိုးလြန္းပါတယ္ စည္းကမ္းမရွိတာလို႕ေျပာရမယ္ ျပီးေတာ့ ပ်င္းတာက ခုထိ အဲ့အက်ိဳးဆက္က သိပ္ေတာ့မေကာင္း အခုစာေရးေနရင္း သတိထားေနတဲ့ၾကားကကုိ ကိုယ့္စာလံုးေပါင္းေတြက လြဲတုန္း ကိုယ္လည္းမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တုန္း ။

စာစိီစာကံုး .............ဘာသာေတြထဲ စိတ္ညစ္ရဆံုး ဘာသာလို႕ထင္ပါတယ္ အလြယ္ေလးျဖစ္တဲ့ “ဒို႕ေဖေဖ ၊ဒို႕ေမေမ” ေရးခိုင္းရင္ေတာင္ ဘယ္ကစရမွန္းမသိျဖစ္တတ္ပါတယ္ ။ ၁၀ တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အျပင္စာေလးေတြ နည္းနည္းဖတ္ျဖစ္လာတဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေလး ခံစားလာရတယ္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ က စာစီစာကံုးေရးခိုင္းေတာ့ ငါးမ်က္ႏွာ ေရးခိုင္းတာ က်ေနာ္က ဆယ္မ်က္ႏွာၾကီးမ်ားေတာင္ ေရးပစ္လိုက္တယ္ အဲ့ေလာက္ကိုေတာ္ခ်က္ ။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕စာအုပ္မွာ ၃မ်က္ႏွာေလာက္ပဲရွိေတာ့ အားက်တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႕ မင္းဘယ္လိုမ်ားေရးလိုက္တာလဲတဲ့ အနိုင္ရတဲ့စစ္သူၾကီးလို သူ႕ကိုျပန္ၾကည့္လို႕ ငါက စာေတြဖတ္တာကိုးကြ လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ။

စာအုပ္ေတြစစ္ျပီး ျပန္ေ၀ေတာ့ လူေတြကုန္သေလာက္နီးပါးသာျဖစ္လာတယ္ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုမေတြ႕ဘူး စာအုပ္ထပ္တာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ စာအုပ္ေလး ဆရာမရဲ့ စာအုပ္ထပ္ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္ ။ အားလံုးေ၀ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေနာက္ဆံုး ဆရာမက စာအုပ္ကေလးေျမွာက္ျပီး “ ကဲ..ကဲ အားလံုးနားေထာင္ ဒီမွာ အေကာင္းဆံုး စာစီစာကံုး နင္တို႕ကိုဖတ္ျပမဖို႕ နာမည္ကဘယ္သူ....ေမာင္မ်ိဳး*** တဲ့ ဘယ္သူလဲ ” ဆိုေတာ့ လက္ညွိဳးကိုရဲရဲ ၀ံ့၀ံ့ၾကီးကို ေထာင္ပစ္လိုက္တယ္ ငါကြေပါ့ ။ျပီးေတာ့ ဆရာမ ဆက္ျပီး ႏႈတ္ခြန္းေတြေျခြပါေလေကာ “ ေရးခိုင္းတာ စာစီစာကံုး မင့္ကို ဘယ္သူက စကားေတြေျပာခိုင္းေနလို႕တုန္း ” တဲ့ ေျပာလည္း ေျပာ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚလည္း တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေခါက္လို႕ေပါ့ ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမ အလြန္လည္းမဟုတ္ပါဘူး တကယ္ဆို စကားေျပ စကားေျပာ ကြဲရမွာ က်ေနာ္ ဆယ္မ်က္ႏွာသာေရးလာတယ္ “ ေပါ့ ၊ ျပီး ၊ တယ္ ၊ မယ္ ” ေတြနဲ႔ၾကီး စာေၾကာင္းေတြက ဆံုးေနတယ္ ဒါကိုက ကိုယ့္ရဲ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ အမွားပါ ။ စာတစ္ပုဒ္ေရးလို္က္ရင္လည္း အစကေတာ့ အတိုခ်ံဳးပဲေရးမလို႕ပဲ ေရးရင္း ေရးရင္ ေလေၾကာက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားတာ အဲ့စာတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုနိဂံုးခ်ဳပ္ရမလဲဆိုတာလည္း က်ေနာ္ မသိေတာ့ဘူး အဲ့ေနရာမွာတင္ တ၀ဲလည္လည္နဲ႕ ။

စာေရးတဲ့အက်င့္ကေတာ့ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာေရးရတာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါ ပါတယ္ ။ ကိုယ္အိမ္နဲ အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ေနာက္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳး အေၾကာင္းရာတစ္ခုခုကို မေအာင့္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “မ်က္မွန္” ဆီကိုစာေရးပါတယ္ က်ေနာ္ေရးသမွ် စာကို မျငီးမျငဴ ဖတ္ေပးသူ စာျပန္ေပးသူဟာလည္းသူပါပဲ ။ စာထဲမွာေတာ့ “ မ်က္မွန္ေရ့ မင္းသိလား သူက အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ေလ ဘယ္ေျပာေကာင္းလဲ ငါလည္း ငါ့အကြက္ထဲ ၀င္လာျပီးဆိုေတာ့ တီးထည့္ေပးလိုက္တာ ေပ်ာ္စရာၾကီးကြ ဟီဟီးး ” ဆိုတာ မ်ိဳး ဟိဟိ ဟားဟားေတြပါထည့္ေရးတတ္တယ္ “ ငါလည္း အေမက ဆူေတာ့ ၀မ္းနည္းတာေပါ့ကြာ မ်က္ရည္ေတြက ေပါက္ခနဲ ေပါက္ခနဲ ” ဆိုသမ်ိဳး ျမည္သံစြဲအလကာၤေတြ ထည့္လိုထည့္ နဲ႕ က်ေနာ္ စာတစ္ခါေရးရင္ ငါးရြက္ေလာက္ကုန္ပါတယ္ အဆံုးသတ္က်ရင္ေတာ့ “ေတာ္သင့္ျပီး လက္ေရးသည္းခံပါ ” လို႕ေရးလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္ ေတာ္သင့္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ၾကာေနပါျပီး ။ သူ႕ဆီက မွတ္ခ်က္ျပန္ရတာကေတာ့ က်ေနာ့္စာဖတ္ျပီးရင္ သူရယ္ရတယ္ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္တ့ဲ ဒါက ဘေလာ့မေရးခင္တည္းက စာေရးပိုးစတယ္လို႕ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ပါ ။


စကားေျပ စကားေျပာ မကြဲေပမယ့္လည္း ဒီတိုင္းပဲ က်ေနာ္စာေတြဆက္ေရးျဖစ္အံုးမွာပါ ဥပမာ “ ျပီ“ ကို “ ျပီ”လို႕မေရး ပဲ “ ျပီးျပီး” လို႕ ေရးရင္းနဲ႕ေပါ့ :)




P>S = ဒီပို႔စ္ေရးတဲ့အခ်ိန္လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္ကတည္းက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မ်က္မွန္နဲ႔ အဆက္သြယ္ျပန္ရျပီး သူေနေကာင္း ျပန္က်န္းမာေနေၾကာင္း သိရပါျပီး အဲ့တုန္းက ဆုေတာင္းေပးခဲ့တဲ့သူေတြကိုေက်းဇူးပါ ။