အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္..

သီ..ေမာင္တုိ႕ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္။

စကားတခြန္းမွ် မဆိုပဲ သုတ္ခနဲထသြားေသာ သီ့ေနာက္ကို လုိက္ၾကည့္မိသည္။ သယ္ရန္ပစၥည္းစာရင္း ဟူေသာ သီေရးေနတဲ့စာကို ဖတ္အျပီးမွာ သီ့ကို အားရပါးရျပံဳးျပျပီး ေက်းဇူးေတြတင္လို႕။

တကယ္တန္းျပန္မယ္ဆုိေတာ့ ဒီဖက္က လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ရေတာ့မည္။ လက္ရွိအလုပ္ကေန ႏွဳတ္ထြက္စာတင္ခဲ့လုိက္သည္။ လုပ္ငန္းထံုးစံ အရ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို လႊဲေပးဖုိ႕အတြက္ အလုပ္ေတြအားလံုးကို စာရင္းတခုျပဳစုေနတုန္း သီအုိနဲ႕ေလာ္ရာတို႕ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႕ စကားေျပာလာတယ္။

မ်ိဳး မင္း ထြက္စာတင္ထားတယ္ဆို

ကီးဘုတ္ေပၚက လက္ကို အသာေျမွာက္ျပီး

အင္းေလ

လုိ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာလိုက္ႏုိင္သည္။ မ်က္ခံုးေတာ့ ပင့္သြားမိသလားေတာ့ မဆိုႏိုင္။

အလုပ္ထဲက ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရတာ လြယ္သေလာက္၊ အိမ္ကိုဖံုးဆက္ေတာ့မွ အေမ့ရဲ့ေမးခြန္းေတြက နက္နက္နဲနဲေတြ။

အလုပ္အဆင္မေျပလုိ႕လား သားရယ္တဲ့

မဟုတ္ပါဘူး အေမ

ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႕လဲငါ့သားရယ္ မင့္ဟိုမွာ အေျခတက်ျဖစ္ေနမင့္ကို

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးအေမ သူမ်ားရပ္ရြာမွာ ေနတာၾကာေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ျပီး လာေနခ်င္တာမ်ိဳးထင္ပါတယ္။

တႏွစ္တေခါက္ေတာ့ျပန္လာလုိ႕ရသားနဲ႕ကိုငါ့သားရယ္၊ လက္ရွိကေန လက္မဲ့ျဖစ္ေအာင္ကြယ္။

အေမနဲ႕ဖံုးေျပာအျပီးမွာ နည္းနည္းေတာ့ ငိုင္သြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ေဘးနားက သီက ကိုယ့္လက္ကို အသာေလးတြဲထားေပးေပလုိ႕။

အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ အေၾကာင္းမၾကားျဖစ္ေတာ့ပဲ နီးစပ္ရာ၊ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ လူေတြကိုပဲ အသိေပးလိုက္တယ္။ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ကုိယ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သံုးသပ္မိတယ္။

ေဇာ္ႏိုင္နဲ႕အေမးအေျဖ

ျပန္မယ္ဆိုတာက ဟုတ္ပါျပီ။ ျပန္ျပီး ဟိုမွာ မင္းက ဘာလုပ္မွာလဲ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မစီစဥ္ရေသးဘူးကြ။ အလုပ္တခုေတာ့ လုပ္မယ္ေလ။

လုပ္ငန္းလုပ္ဖုိ႕ အဆင္ေျပပါ့မလား။ ဟိုမွာက စလံုးေရစရာမွာေနာ္။

အင္း..ထည့္တြက္ထားပါတယ္ကြာ။

မာမာနဲ႕အေမးအေျဖ

ဟဲ့..နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြလုိပဲေနာ္။ သတၱိရွိလိုက္ၾကတာ။

ဟမ္ ဘာလုိ႕လဲသူငယ္ခ်င္း။

ျပန္မယ္ဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ခ်လိုက္ႏိုင္ၾကတယ္ေနာ္။ ငါတို႕ကေတာ့ ေနရဦးမယ္ဟာ။

ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရာ…နင္တလြဲမေတြးပါနဲ႕ဟာ။ ကိုယ့္ေျမကိုစြန္႕ျပီး သူတပါးရပ္ရြာမွာ စြန္႕စားၾကတဲ့ ငါတုိ႕ေတြ အားလံုးက သူရဲေကာင္းေတြပါ။ အခုက ရင္ခြင္ေဟာင္းကို ျပန္ရမွာေလ ရင္ခြင္ေဟာင္းက ငါတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးအကြ်မ္းဝင္ျပီးသား။ ျပီးေတာ့ ငါတုိ႕ကို ၾကိဳဆိုျပီသားေလဟာ။

မာမာလက္သင့္ခံမခံေတာ့ မေသခ်ာပါ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ကိုယ့္အေျဖေတြကို ေက်နပ္ေနသည္။

သုတနဲ႕အေမးအေျဖ

ငါတုိ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္ဘူး။

ေဟ..ဘာလုိ႕လဲသုတ။

ျခင္ကလည္းကိုက္ေသး၊ မီးကလည္းမမွန္ဘူး၊ အခုတမ်ိဳးေတာ္ၾကာတမ်ိဳးနဲ႕ ငါေတာ့ အဲ့လိုေနရာမွာ မေနခ်င္ပါဘူး။

ဟာကြာ..သုတရာ..တေလာက ဖတ္ဖူးတဲ့စာထဲကလို မင္းဦးေႏွာက္တံခါးေတြ အပြင့္လြန္ျပီး ႏွလံုးသားတံခါးပိတ္သြားတာျဖစ္မယ္။

ေျပာခ်င္တာေျပာကြာ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မလြယ္ကူတဲ႕ ေနရာမ်ိဳးကို ျပန္လည္း ခဏပဲငါေနႏုိင္မယ္။ မင္းျပန္မယ့္ေနရာမွာ ငါဟာဧည့္သည္ပဲျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မယ္။ ငါအခုလက္ရွိေနရာမွာ အိမ္ရွင္လို က်င့္သံုးခဲ့တာၾကာျပီ။

ေအးပါကြာ ေအးပါ.

ဒါေတာင္ အနီးကပ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ပဲအသိေပးထားလုိ႕ေတာ္ေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးသာ သိရင္ သူတို႕ရဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြက ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာင္တရေစမလား အတပ္မေျပာႏိုင္။

သီ..သီေကာဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။

သီကေတာ့ ေမာင့္သေဘာပါေမာင္။ ဆင္ေျဖာင့္ၾကီးသြားရာ ဆင္မယဥ္သာ လုိက္ပါရစျမဲတဲ့ေမာင္။ သီတို႕ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြဟာ သူတို႕ရဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႕ထပ္ခ်ပ္မကြာ ေနရမယ္လို႕ လူၾကီးသူမေတြက ဆံုးမဖူးတယ္။ ေၾသာ္ ေနာက္တခုရွိေသးတယ္ သီက ေမာင့္ကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုတယ္။ ေမာင္ေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းကို ေမာင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ လြယ္လြယ္ကူကူ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆုိတာ သီသိပါတယ္။ ေမာင့္လက္ကိုတြဲျပီး ေလွ်ာက္ရဲပါတယ္ ေမာင္.

ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ သီရယ္…

ဒါေပမယ့္သီ ေမာင္တုိ႕ေတြ ျပင္ဆင္ရမယ့္ အရာေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကိစၥဝိစၥေတြထက္ ေမာင္တုိ႔ရဲ့ စိတ္ေတြကို အရင္ဆံုး ျပင္ဆင္ရမယ္။

သီေကာ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အရာေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား.

ေမာင္တုိ႕ အဲ့ဒါေတြကို စာရင္းျပဳစုၾကည့္ရေအာင္.

၁။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမယ္ (အရင္တုန္းက ဒီအရပ္မွာ ရွင္သန္ခ့ဲဖူးတာပဲလုိ႕ စိတ္မ်ိဳးျပန္ထားရင္ ဒီအခက္အခဲကေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ)

၂။ အင္တာနက္ တယ္လီဖုန္း ခက္ခဲမယ္ (အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ သံုးလုိ႕ရမယ္လုိ႕ ထားလိုက္ၾကရေအာင္)

၃။ စီးပြားေရး (ဒီက စုေဆာင္းထားတာေလးနဲ႕ ေမာင္တုိ႕ လုပ္ငန္းတခုခု လုပ္ၾကမယ္)

၄။ ေနဖုိ႕ထိုင္ဖုိ႕ (ႏွစ္ဖက္မိဘေတြနဲ႕ေတာ့ မေနခ်င္ဘူး၊ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ တိုက္ခန္းတခန္းျဖစ္ျဖစ္ ေနၾကမယ္ေလ)

၅။ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕မိတ္သဂၤဟေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ဖုိ႕ (ဒါေတာ့နည္းနည္းခက္မယ္၊ ပထမသူတုိ႕ေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖုိ႕၊ ေနာက္ သူတို႕ရဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႕)

အခုေတာ့ ငါးခုရျပီ။ သီစဥ္းစားလုိ႕ ရရင္ ထည့္ျဖည့္ေပး ေမာင္စဥ္းစားလုိ႕ ရရင္လည္း ထပ္ျဖည့္မယ္.

အင္း…

ေရာင္းသင့္တာေရာင္း၊ ေပးသင့္တာေပး အျပီးမွာ က်န္တဲ့ အရာေတြကို ထုတ္ပုိးဖုိ႕။ တခ်ိဳ႕လႊင့္ပစ္သင့္တာကို လႊင့္ပစ္။ အခ်ိန္အေတာ္အၾကာ ေနလာခဲ့ေတာ့ ဒီအိမ္ကိုလည္း ျငိတြယ္သည္ပဲေပါ့။ (ဒီပင္အိုေပၚ သံေယာဇဥ္ျငိတြယ္လို႕ မေနနဲ႕ ျပန္မွာသာ ျပန္ပါ အျမန္ျပန္ပါ)

မျပန္ခင္ညမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွဳတ္ဆက္ညစာစားပြဲ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ အဲ့ဒီညက ၾကယ္ေတြကလည္း စံုလိုက္တာ။ ကာရာအုိေက သြားဆုိၾကရေအာင္ဆိုျပီး အားလံုးတက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြကို ေနမ်ိဳး မင္းပဲေရြးလုိ႕ ေျပာတာမို႕ ကိုယ္ ပထမဆံုးထည့္ေပးလိုက္တဲ့ သီခ်င္းက အခ်ိန္အခါနဲ႕လည္း သင့္မယ့္ထင္တဲ့ ဝုိင္းဝိုင္းရဲ့ ေျဖသိမ့္လိုက္..

အရင္တုန္းကဆုိ ေလွ်ာက္….လိုက္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အားလံုး တေပ်ာ္တပါး လိုက္ပါ ေအာ္ဟစ္ေနၾက။ အခုညေတာ့ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဆိုမယ့္လူမရွိျဖစ္လို႕။ ျပီးရင္ အဆံုးသတ္တီးလံုးျမဴးျမဴးမွာ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးဖုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့လုိ႕။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကသီခ်င္းေလးေတြကို ထည့္ရင္း အဆံုးသတ္ ကိုယ္ ဆိုမယ့္သီခ်င္းကိုေတာ့ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညကိုပဲေရြးလိုက္တယ္။

သီခ်င္းအဆံုးမွာ ကိုယ္လည္း ငိုသံပါၾကီးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ငါ ျပန္ဆံုခ်င္ပါတယ္ ငါတို႕ၾကယ္ေတြစံုၾကရေအာင္လုိ႕ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပာလိုက္ရတယ္။

အားလံုးထုတ္သိမ္းျပီး ျဖစ္တဲ့ အခန္းေလးက ေျပာင္ရွင္းသပ္ရပ္လို႕။ သီေရ ဒီည ကိုယ္တို႕ မအိပ္ပဲ အခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနၾကရေအာင္လုိ႕ တိုက္တြန္းမိသြားတယ္။ သီကေတာ့ ရွင္းလင္းထားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႕ ကြတ္ကီးေလးေတြ ယူလာရင္း ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မိုးလင္းတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕ေတြက အိမ္ျပန္ဖုိ႕. တခ်ိဳ႕ေတြက အိမ္မျပန္ဖို႕.တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ လမ္းတဝက္မွာ. တခ်ိဳ႕ေတြက လမ္းဆံုမွာ.

အခုကေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ဆိုတာ.ေနာက္က ဆက္ျပီးရတဲ့ အေတြးခ်ည္မွ်င္စေတြပါ။ ရက္လုပ္မယ့္ ရက္ကန္းက အလွပဆံုး ခ်ည္ထည္ေတြ ျဖစ္ေစမလား၊ ခ်ည္မွ်င္စေတြ အျဖစ္နဲ႕ပဲ အဆံုးသတ္ေစမလားဆိုတာကိုေတာ့…။

P.S = က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ စာဖတ္သူဆိုတဲ့ Label မွ စာေတြကို က်ေနာ့္ညီေလး စာဖတ္သူမွ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္ စာမေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေလးမွာ ေနာက္ပိုင္းလည္း သူ႕စာေတြ ဖတ္ရအံုးမွာပါ က်ေနာ့္ဘေလာ့က သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က က်ေနာ္ေရးတယ္ထင္ေနလို႕ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။