လက္မွတ္ေလးထုိးေပးလိုက္ပါဖိုးေက်ာ္ရယ္..

ဆယ္မိနစ္တခါဆိုက္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း တဟီးဟီးျမည္သံေတြၾကားမွာ..ေဟ့ေကာင္ လျပည့္ ဆိုေတာ့ လန္႕သြားမိတယ္။ အဲ့ဒီအသံမၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။ ဖိုးေက်ာ္ ဖိုးေက်ာ္ ဟာကြာ မင္းေပ်ာက္ေနလိုက္တာလို႕ အျပစ္တင္ရင္း မခ်ိတင္ကဲေမးလိုက္မိတယ္။ လက္မွတ္ေလးထိုးေပးလိုက္ပါဖုိးေက်ာ္ရယ္လို႕ သူ႕ႏွဳတ္က ျဖည္းျဖည္းေလး ျငီးျငဴျပလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေနာင္တေတြ ရခ်င္လာမိတယ္။

ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ လူတေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိခိုက္နာက်င္ ေစလိမ့္မယ္လို႕ သိထားခဲ့ရင္ အခုလို လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိေစတဲ့အထိပါ။ တကယ္က ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကိုယ္က လူၾကမ္းလည္းမဟုတ္သလို ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဖုိးေက်ာ္ကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵအျပည့္နဲ႕ဆိုတာ ယံုၾကည္ခဲ့တာမို႕ အခုလို ေျပာျဖစ္သြားတာလို႕ပဲ ယံုၾကည္ထားတယ္။ ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ မိေသာ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြပဲ မဟုတ္လား။

ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ မိေသာ္တုိ႕ ခ်စ္ၾကိဳက္ရာကေန ေရႊလက္တြဲျမဲၾကမယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ကလည္း လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ အားေပးကူညီမိတယ္။ သမီးေလး သီတဂူ မေမြးခင္ကာလမွာ ဖုိးေက်ာ္တို႕ဆီက အသံသဲ့သဲ့ၾကားလာရျပီ။ မိေသာ္တေယာက္ အျပင္မွာ နည္းနည္း နာမည္ထြက္ေနတယ္လို႕ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာလာၾကတယ္။ ဖုိးေက်ာ္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ေကာင္းေကာင္းမေျဖခ်င္ဘူး။ မိေသာ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာပါလို႕ ေျဖေပမယ့္ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္က မၾကိဳက္ခ်င္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕အတြင္းေရးဆိုေတာ့ ကိုယ္က ခပ္ေဝးေဝးကပဲ ေငးေနရံုေပါ့။

မိေသာ္က ငယ္ကတည္းက အေပါင္းအသင္းမက္တယ္။ ပြင့္လင္းတာထက္ ပိုတယ္လုိ႕ ဆိုႏုိင္တယ္။ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တရပ္ကြက္လံုးမွာ မိေသာ္နဲ႕ မကင္းတာခ်ည္းပဲ။ အလုပ္ထဲကဆုိျပီး လုိက္ပို႕တဲ့ လူေတြကလည္း ေကာင္းမြန္ေတာက္ပတဲ့အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ထားၾကေပမယ့္ သူတို႕ဆီက အခုိးအေငြ႕ေတြကို ေဘးကေနေတာင္ ျမင္ရတဲ့အထိ။ အင္း မိေသာ္ မိေသာ္…

မိေသာ္က ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ အတူေနရတာနဲ႕ မလံုေလာက္ဘူးလို႕ ဖုိးေက်ာ္ကိုအေရးဆိုလာတယ္လုိ႕ ဖုိးေက်ာ္ ေျပာလာတဲ့အခါ ကိုယ္ သိပ္မအံ့ၾသျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေသာ္ရဲ့ သတင္းက ပန္းေတြထက္ပိုေမႊးေနႏွင့္ျပီးျပီမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ မယံုရဲေသးဘူး။ ဒါအိပ္မက္ပဲလို႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပိုင္ပိုင္ပိုက္ျပီး ေမ့လုိက္ခ်င္တယ္။ သမီးေလး သီတဂူကိုလည္း မိေသာ္မိဘေတြအိမ္ကို ပို႕ထားတဲ့ေနာက္ မိေသာ္ေျခလွမ္းေတြကို ျမင္တတ္ဖို႕ေကာင္းျပီေပါ့။

တကယ္တမ္း ဖိုးေက်ာ္က မိေသာ္ကို ေသမတတ္ေလာက္ေအာင္ကို ခ်စ္ခဲ့တာ။ မိေသာ္ကိုသေဘာမက်တဲ့ မိဘေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ အတိုက္အခံလုပ္ျပီး ယူခဲ့ရတာကို ကိုယ္ အသိဆံုးမဟုတ္လား။ မိေသာ္ကေတာ့ ပ်ံေလတဲ့ငွက္ခါးေပါ့ နားမယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ သိမယ္လို႕ ၾကံဳးဝါးလည္း ၾကားႏုိင္မယ့္သူ မဟုတ္ျပန္။ မိေသာ္ကိုယ္တိုင္က တိုက္တြန္းနားခ်ေပးပါလုိ႕ ေျပာလာတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို မီးတြင္းထဲခုန္ဆင္းရမလုိလို။ မေျပာရက္ပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ရာ။

ကိုယ္ကိုတိုင္ မိေသာ္ကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ လူတေယာက္နဲ႕ ပလူးပလဲေနေနတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ မိေသာ္ရဲ့ အေရးဆိုမွုကို အင္တိုက္ အားတုိက္ ပါဝင္ကူညီဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လုိက္ျပီ။ ဖိုးေက်ာ္လည္း ဒီႏြံထဲမွာ ကြ်ံသထက္ကြ်ံေနခဲ့ျပီ။ အဲ့ဒီညက ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ အရက္အတူေသာက္ၾကရင္း။

“ဖိုးေက်ာ္” ႏွစ္ခါေလာက္ ကိုယ္ေခၚလိုက္ ေျပာစရာရွိသလိုလိုနဲ႕ မရွိသလိုလိုလုပ္လိုက္ သက္မေမာတခုကို ခ်လိုက္နဲ႕ေပါ့။ ဖိုးေက်ာ္က “ ဘာလဲ လျပည့္ မင္းေျပာစရာရွိတာ ေျပာကြာ၊ ငါသိပါတယ္ မင္း တခုခုေျပာဖို႕ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္လား”။ ငယ္ကတည္းက တြဲလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ရင္ဘတ္ခ်င္းရင္းႏွီးျပီးသားေတြေလ။ “ဟုတ္တယ္ ဖိုးေက်ာ္ ငါ့မွာ ေျပာစရာရွိတယ္” ကိုယ္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ေျပာဖုိ႕ ခြန္အားမဲ့ေနျပန္တယ္။ “မင္းစဥ္းစားသင့္ျပီ” လို႕ အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြ စိုစြတ္လာတယ္။ သူမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ ကိုယ္လည္း အျမင္အာရံုေတြ ေဝဝါးေနခဲ့တာမဟုတ္လား။

ခြက္ထဲက က်န္သေလာက္ကို ေမာ့ရင္း “ လက္မွတ္ေလးထုိးေပးလိုက္ပါ ဖုိးေက်ာ္ရယ္” လို႕ေျပာေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ငိုခ်လိုက္တာ။ ေယာက်္ားေတြလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမယ့္ ငိုတတ္တယ္တဲ့ေလ။ “ငါေလ ငါ့အတြက္ရယ္လုိ႕ မဟုတ္ပါဘူး သမီးေလးအတြက္ပါပါေနလို႕၊ သူငါ့ရင္ခြင္မွာ မေပ်ာ္ေတာ့တာ ငါသိေပမယ့္၊ သူလုပ္သမွ်ကို ေဟာဒီရင္ဘတ္တဆံုး နာက်င္ခံရခက္ေအာင္ ျမင္ေနေပမယ့္ ငါတေယာက္တည္း ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳသိပ္ထားခဲ့တာပါကြာ” ဖုိးေက်ာ္ဆီက ဒီစကားေတြ ၾကားရမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏွင့္ျပီးျပီ။

ဖိုးေက်ာ္ မင္း…ေရွ႕ဆက္ျပီးေျပာမယ့္ အေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ရပ္လိုက္တာ ေကာင္းတယ္။ ဖုိးေက်ာ္ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ငယ္ကတည္းက တသီးတသန္႕ေနတတ္တယ္။ အဝတ္အစားအသံုးအေဆာင္ေတြကအစ သူပိုင္ပစၥည္းဆုိ သူတေယာက္တည္းပဲသံုးတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတဲ့သူမ်ိဳး။ အခုလို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို သူမ်ားနဲ႕ခြဲေဝယူ ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ သူဘယ္ေလာက္အထိ ခံစားေနရမလဲဆိုတာ တိုင္းဆလုိ႕ မရႏုိင္ဘူးေလ။ ဖုိးေက်ာ္ရယ္လုိ႕ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ရံုမွတပါး ကိုယ္ကလည္း ပုဝါကူေရဝင္ရွဴေပးလို႕ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေလေတာ့။

ဂစ္တာေပးကြာဆုိျပီး သီခ်င္းတပုဒ္ကို စတီးေတာ့….လက္ထဲက ဂစ္တာကိုလုျပီး ေဆြးေဆြးျမည့္ထြက္လာတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ သီခ်င္းသံကို ကိုယ္လည္း ေၾကကြဲေနတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕ နားေထာင္ေနခဲ့ရတယ္။

အခ်စ္ေထာင္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးနဲ႕ တည္းေႏွာင္ထားတဲ့ အက်ဥ္းေဆာင္ ကိုယ္ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ရုန္းမွာလဲ မင္းေျပာပါ၊ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ လြတ္လပ္မွုေတြ စြန္႕လႊတ္ထားလိုက္ျပီ..

အခ်စ္ေထာင္ လူ႕ေလာက အၾကီးမားဆံုးအရာဝတၳဳ ႏွိုင္းမရေအာင္ အပယ္ဘံုျဖစ္လိုက္ နတ္ျပည္ျဖစ္လိုက္ ရူးခ်င့္စရာ….ကိုယ့္ကို ထာဝရအခ်ဳပ္အေႏွာင္ မင္းအက်ဥ္းေထာင္….

ဟုတ္ပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ မင္းအတြက္ တကယ့္အက်ဥ္းေထာင္ ငရဲျပည္လိုလုိနတ္ျပည္လိုလုိပါသူငယ္ခ်င္းရယ္။ ရုန္းထြက္ပါသူငယ္ခ်င္းရယ္ ဘယ္လိုအေနမ်ိဳးနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုန္းထြက္ပါကြာ။ လက္မွတ္ေလးသာထိုးေပးလိုက္ပါ ဖုိးေက်ာ္ရယ္လို႕ ထပ္ဆင့္ထပ္ဆင့္သာ တိုက္တြန္းေနခဲ့တယ္။

ဖုိးေက်ာ္တေယာက္ မိေသာ္ကို လက္မွတ္ထုိးေပးအျပီး အားလံုးနဲ႕ ေဝးတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကို ထြက္သြားတယ္လုိ႕ သတင္းၾကားျပီးေနာက္ပိုင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့လိုက္တာ။ ကိုယ့္ဝမ္းပူဆာ မေနသာဆိုသလို ကိုယ့္ဝမ္းကိုေက်ာင္းရင္း ကိုယ့္ဘဝကိုေမာင္းရင္းေပါ့။

ဟိုမွာ သမီးေလ သီတဂူ…သီတဂူတေယာက္ သူ႕အေဖဖုိးေက်ာ္ကို လာၾကိဳရင္း ကိုယ့္ကို ျပန္ဆံုေတာ့ သူမမွတ္မိေတာ့။ သီတဂူ သူ႕အေမနဲ႕ တူလိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲက ညည္းတြားမိတယ္။ ရုပ္လကၡဏာတူေပမယ့္ စိတ္ေတြ မတူပါေစနဲ႕ သမီးရယ္လို႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က မိေသာ္တိမ္းပါးသြားတာကို သူတို႕ေတြေတာ့ သိတန္ေကာင္းပါရဲ့။ ႏွစ္ေတြေတာ့ ၾကာျပီပဲေလ.

ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္ေလးထုိးေပးလိုက္ပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္လုိ႕ သူေရာကိုယ္ေရာ ဒီတေန႕လံုး ရြတ္ေနမိေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ…

ခ်စ္တာ ရင္ထဲက တေငြ႕ေငြ႕နဲ႕ ခံစားခ်က္ ေမတၱာ အကုန္ေပၚေအာင္ထုတ္ျပီး မျပႏုိင္စြမ္းလုိ႕ ေပါက္ကြဲမတတ္.

ၾကင္နာတဲ့စကားေလးတခြန္းေလာက္ ေပးသနားမွ်လွည့္ေနာ္…

အခ်စ္ အျမန္စီးလားအခ်စ္ ျပန္ေႏွးမလား အခ်စ္ ခုန္တဲ့ႏွလံုးသား စံျပအက်ဥ္းသား…