ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ၁၃ရာစုဆီသို႕

အခ်ိန္ဆိုတာမ်ိဳးက တိုက္စားတတ္တယ္။ တကယ္တမ္း ဘုရားေဟာအရ ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္တာပဲမဟုတ္လား။ ၁၃ရာစုဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ အင္မတန္ေဝးကြာလွပါတယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႕မွ ဆက္စပ္စရာ မရွိတဲ့ အဲ့ဒီ၁၃ရာစုဟာ ဒီအတိုင္းတုိင္းေတာ့ ကိုယ့္ဆီလႊင့္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး….

အလုပ္မသြားခင္ လာၾကိဳမယ့္ကားကို အဲ့ဒီေန႕က မေစာင့္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တစံုတရာေစ့ေဆာ္မွဳ (စိတ္ထဲက သတ္မွတ္မိတာပါ) ေၾကာင့္ထင္ရဲ့ ၇နာရီမထိုးခင္ ဟိုတယ္ ဧည့္ခန္းမကိုေရာက္ေနမိတဲ့အျဖစ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာရင္း ဟိုတယ္က ခ်ထားေပးတဲ့ စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္မိတယ္။ ၁၃ရာစုဟာ ကိုယ့္လက္ထဲကို အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ထိုးထည့္လိုက္တာပါပဲ…

စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အနီေရာင္ အေဆာက္အဦးက ကိုယ့္ႏွလံုးကို လွုပ္ႏိုးေနခဲ့တယ္။ စာရြက္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ေက်ာ္သြားေပမယ့္ ဟဒယဆိုတဲ့ ဘဝင္မွာေတာ့စြဲလို႕ က်န္ခဲ့လုိက္တာ။ စပါးၾကီးညိဳွ႕ ခံရတဲ့သူတေယာက္လို၊ အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသူတေယာက္လုိ ၁၃ရာစုက ကိုယ့္ကို ျပဳစားသြားခဲ့ပါျပီ။ အိပ္မက္ျမိဳ႕ေတာ္မ်ားနဲ႕ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ၾကက္သီးေမႊးညင္းထသည္ အထိ။ လိုခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ကြန္ယက္ထဲမွာ ရွာၾကည့္မိတယ္။ အတိတ္ကိုတူးေဖာ္ဖို႕အတြက္ အဲ့ဒီေနရာကို သြားမွျဖစ္မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္လိုက္ဘူး။ ကိုယ့္ဘူမိေဒသမွန္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ စိတ္ထဲမွေတာ့ ေတးထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္လာမွာေပါ့ ျမိဳ႕ေတာ္ရယ္.

Photo: The Poten

ေတာင္ေပၚကေန ဘုရားေက်ာင္းကို ျမင္ရတဲ့အခါ မၾကားရတဲ့ အသံေတြကို နားထဲက ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနၾကသံေတြနဲ႕အတူ စေတးခံမင္းသားေလးရဲ့ အျဖစ္က ရင္ထဲမွာဆို႕နစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ပံုျပင္တပုဒ္ပဲလုိ႕ ကိုယ့္ကိုနားခ်ရင္း ရပ္တန္႕လုမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို နာၾကင္စြာ ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕က ဘယ္ေတာ့မွ ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းကို အေဝးကေနပဲ လွမ္းၾကည့္ရဲတဲ့အျဖစ္ေလ။ အနားကို တိုးကပ္သြားဖုိ႕ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ မေဆာက္တည္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အမည္မတပ္ႏုိင္တဲ့ ခံစားမွုေတြ ခဏခဏျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။

Photo: Madakaripura waterfall 1

စိတ္ျငိမ္ရာ ရဖို႕ ေအးခ်မ္းတဲ့အရပ္ကိုပဲ ေရွာင္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေရတံခြန္ကို သြားခြင့္မျပဳလုိ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က တားျမစ္တဲ့အခါ ကိုယ္နဲ႕ အတိုက္အခံအေခ်အတင္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ ခရီး ၁ကီလုိမီတာခြဲဆုိေပမယ့္ တနာရီမကေအာင္ သြားရတဲ့ခရီးေပါ့။ ေရထဲဆင္းလိုက္ ေက်ာက္တံုးေတြကို ျဖတ္လိုက္နဲ႕ မနက္ကတည္းက ဆုေတြေျခြမိတာ မိုးမရြာဖို႕ပါပဲ။ မုိးရြာရင္ အသက္အႏၱရာယ္ပါစိုးရိမ္ရတာမုိ႕ လံုးဝဆက္သြားခြင့္ ရမွာမဟုတ္လုိ႕ပါ။

Photo: Madakaripura waterfall 2

ေကာင္းကင္ဘံုက က်လာတဲ့ျမစ္တစင္းေပါ့။ ေမာပန္းလာသမွ်ဟာ ဒီျမစ္ရဲ့ ေရအလ်ဥ္နဲ႕အတူ ေျပေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒီေနရာမွာ တရားလာလာအားထုတ္တဲ့ သူရဲေကာင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို အားက်ဦးညႊတ္မိပါတယ္။ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။ မခြာခ်င္ေပမယ့္ ခြာရဦးမယ္ ကိုယ္သြားရမယ့္ေနရာေတြက အမ်ားၾကီးမဟုတ္လား။

Photo: Singosari Temple

မျပီးဆံုးေသးတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတခုေပါ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္ တိတိက်က်မသိရပဲ ေဆာက္လက္စေတြကို ရပ္တန္႕ျပီး အေခ်ာမသပ္ပဲ ထားခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းပါ။ ပေဟဠိ ဆန္လြန္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေတြးေတာေနမိျပန္တယ္။

Photo: Candi Jago

အႏုလက္ရာ ေျမာက္လွစြာေသာ ဘုရားလုိ႕ အမည္တပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘံုအဆင့္ဆင့္ေတြရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြကို ထြင္းထုပူေဇာ္ထားျပီး အျပည့္အစံုသာ ဖူးလိုက္ရရင္ဆုိတဲ့ အာရံုေတြ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာမိေစခဲ့တာပါ။

Photo: Story from Jago

ထြင္းထုထားတဲ့ အရာေတြတိုင္းကို စိတ္ႏွလံုးနဲ႕ပါ ရွဳၾကည့္မိပါတယ္။ လက္နဲ႕တို႕ထိရင္း အဲ့ဒီအရုပ္ေတြကို တပါတည္း သယ္ေဆာင္ခ်င္လိုက္တာလုိ႕၊ ပန္းခ်ီကား အျဖစ္ဖန္ဆင္းမယ္လို႕ စိတ္ကရည္မိတယ္။

Photo: Wringin Lawang

ေဟာဒီ ပြင့္ေနတဲ့ ျမိဳ႕တံခါးကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ယိုဖိတ္စီးက်လာတဲ့ အလြမ္းကို ဘယ္လိုမွ ခ်ည္ေႏွာင္ခြင့္မသာခဲ့ပါ။ အုတ္ျမိဳ႕ရိုးတခုလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားေပမယ့္ ထီးတည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ဒီတံခါး။ ဒီတံခါးကေန ေက်ာ္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ့ေနရာတခုခုကို ျမင္ရမယ္လို႕ မွန္းထားခဲ့တာ။ တံခါးကိုေက်ာ္တဲ့အခါ ၾကံခင္းစိမ္းစိမ္းတခုကလဲြရင္ ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့။

Photo: Barhu Temple

ဘုရင္ေတြရဲ့ အရိုးျပာေတြကို သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ေစတီ။ ဒီေစတီ အေပၚတက္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္လိုက္တဲ့ေနာက္ အရိုးျပာေတြကို ရွာေဖြစူးစမ္းဖုိ႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီဘဝအတြက္ေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေပဦးေတာ့။

Photo: Candi Tikus

ၾကြက္သိုက္တခုကေန အစျပဳျပီးေတြ႔ရွိခဲ့တယ္လို႕ ဆိုၾကတယ္။ ေတာ္ဝင္မိသားစု ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာ၊ အိမ္ရာေတြကို ေရေဝတဲ့ေနရာလုိ႕ ခုထိေတာ့ ျငင္းခံုေနၾကတုန္းပဲ။ ပူေဇာ္ပသတဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုးကြယ္ရာတခုအျဖစ္ ယံုၾကည္ေစတဲ့ အေထာက္အထားေတြလည္း ရွိေနျပန္ေသးတယ္။ ေရျမဳပ္ေနတဲ့ ေနာက္ ေဘးပတ္ပတ္လည္က ၾကာကႏုတ္ေရပန္း ေတြကို ၾကည့္ရွဳဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီအေဆာက္အအံုရဲ့ထူးျခားခ်က္က အုတ္အနီေတြတြင္မကပဲ ေအာက္ေျခမွာ ေက်ာက္ေတြနဲ႕ ပါတည္ေဆာက္ထားတာမို႕ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္ရဲ့ သမိုင္းကို ထင္ဟပ္ေစတဲ့ေနရာပါ။

Photo: Bajang Ratu

၀ိဉာဥ္တံခါး။ ကိုယ့္ကို စာအုပ္ထဲကေန ဆြဲယူသြားတာလည္း ဒီတံခါးပါပဲ။ အနီေရာင္တံခါးကေန ကိုယ္လည္း ေပ်ာက္သြားခ်င္လိုက္မိခဲ့တယ္။ ေပ်ာက္သြားခဲ့လို႕ ၁၃ရာစုကိုမ်ား ေရာက္သြားခဲ့ရင္ ကိုယ့္အတိတ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဂဎဏန သိခြင့္ရျပီေပါ့။

သမိုင္းဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ အလြယ္တကူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ပံုရိပ္ျဖစ္ျဖစ္ အၾကြင္းအက်န္ ျဖစ္ျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့တာမိ်ဳးပါ။ ကိုယ္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ရာစု အတိတ္ကို သြားရွာေဖြရင္း ကိုယ့္သမိုင္းကို တူးေဖာ္ၾကည့္ခ်င္မိတဲ့စိတ္နဲ႕ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

အခုကိုယ္ကိုတိုင္က ၂၁ရာစုမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဆုိေတာ့ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ျမိဳ႕ေဟာင္းေရလို႕ တိုးတိုးေလးညည္းညဴရင္း….

စာၾကြင္း။ စိတ္ကူးပံုေဖာ္ထားတာျဖစ္လုိ႕ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားနဲ႕ မတိုက္ဆိုင္ခဲ့ရင္ စာေရးသူရဲ့ ဖန္တီးမွဳ သက္သက္ပဲလုိ႕ ျမင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ ။ စာဖတ္သူေရးဖူးတဲ့ ဒီပို႔စ္နွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္က ဒီမွာ ပါ ။