ျပာသုိ

ေအးခ်မ္းတဲ့ ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမာင္ျပာသို ကိုေမြးခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ႏွင္းနဲ ့ ျပာသုိလမွာ မေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ ျပာသိုေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ထိုညက အေဖက ကိုင္းထဲက သခြားျခံမွာ ညသြားေစာင့္အိပ္တယ္။ ဒီႏွစ္ သခြားေတြ အထြက္မ်ားေတာ့ ျပာသိုတို ့ မိသားစုအတြက္ ေခ်ာင္လည္မွာေလ။ တိရိစာၦန္ရန္နဲ ့ သူခိုးရန္ကလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ကိုင္းထဲက တဲအိမ္ေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ညသြားေစာင့္အိပ္တယ္။ ျပာသုိ ့ကိုယ္၀န္နဲ ့ အေမ အသက္ကၾကီး အရုပ္ကေလးေတြလို စုျပဳံေနတဲ့ သားသမီးေတြ ေမြးျပီးတာေတာင္ ျပာသုိ ့ကို ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ဘာလို ့ ေခၚလာေသးသလဲ အေမရာ။ တကယ္ဆို လူ ့ဘ၀ ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းမယ္ထင္ရင္ ျပာသို အေမ့၀မ္းထဲ ေရာက္မလာပါဘူး။ ေတာရြာဓေလ့ ေမြးကာနီးအမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ နာ့စ္မေတြ မလိုဘူး။ အေကာင္းစားေဆး၀ါးေတြ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ ျပာသို ့ကို ေမြးဖြားခါနီ အေမက ျခံထြက္နႏြင္းတစ္ခ်ိဳ ့နဲ ့ လံုခ်ည္ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ ့သာ အေမ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီညက အေမ့၀မ္းထဲမွာ ျပာသုိေလးက အျပင္ေလာကကို ေရာက္ဖူးခ်င္လွပါျပီဆိုျပီး ရုန္ကန္ေနေလရဲ့။ လက္သည္က တစ္ျခားရြာက ကိုယ္၀န္သည္တစ္ေယာက္ ေမြးဖို ့သြားေနတယ္။ နာက်င္မႈေတြနဲ ့ မိခင္ေမတၱာေတြ အျပည့္နဲ ့ အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္၊ လက္သည္မပါဘဲ အေမက ျပာသုိ ့ကို သူတစ္ေယာက္တည္းေမြးခဲ့တာလို ့ ျပန္ေျပာျပတိုင္း အေမ့ကို သနားတဲ့စိတ္၊ ေလးစားမိတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ ျပာသို ့ရဲ့ အႏႈိင္းမဲ ့မိခင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိတယ္။ တကယ္ဆို ေလာကထဲကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေရာက္လာျပီး ေမြးခဲ့တဲ့ ေကာင္က ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းေတြကိုလည္း စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္နဲ ့ေက်ာ္ျဖတ္ဖို ့ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ...။

ျပာသုိ ေလာဘ မၾကီးခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ၀တ္ခ်င္သလို ျပာသုိေလးလည္း ၀တ္ခ်င္ခဲ့တာ။ သူတို ့စားသလို စားခ်င္ခဲ့တာပါ။ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းေတြက သူ ့ကိုစိန္ေခၚေနျပီ။

ျပာသိုဒီေန ့ ေက်ာင္းစတတ္မယ့္ေန ့ ဆရာ၀န္ၾကီးလုပ္မွာလား စစ္ဗိုလ္ၾကီးလုပ္မွာလားလို ့ ေမးတိုင္း ျပာသုိေလးအျမဲေျဖခဲ့တာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးလုပ္မယ္ဆိုတာပါပဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ အစ္ကို ၀တ္လို႔ ့အေရာင္ေတြ လြင့္ျပယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဘာင္းဘီေလးက ျပာသုိ႔ အတြက္ေပါ့။ လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ တစ္ခါခါ အေဖ ျမိဳ့ကုိ တက္ရင္ လြယ္ေနက် အိတ္ကေလး။ ျပာသုိ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ အျပာေရာင္အိတ္ကေလးမွာ အေမႊးဖြားဖြားေလးေတြနဲ ့။ မရွက္တတ္ခဲ့ဘူး ေဟာင္းေနေပမယ့္။ ဖိနပ္ေလးကျပတ္သြားေပမယ့္ ၀ယ္ေပးမယ္ေျပာလိုက္ မ၀ယ္ေပးနိုင္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့၀မ္းနည္းမ်က္ႏွာကိုသူက မသိနားမလည္ခင္ထဲက အလြတ္ရခဲ့တာ။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးလား။ အေဖ ျပာသုိ ့အတြက္ ၀ါးခ်မ္းေလးေတြနဲ ့ညွပ္ မိုးတြင္းဘက္ ငါးမွ်ားတဲ့အခ်ိန္သံုးတဲ့ အပ္ခ်ည္လံုးအၾကီးစားနဲ ့ ခ်ဳပ္ျပီးသံုးရတဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးေတြပါ။ ေက်ာင္းမွာ ဆန္ျပဳတ္တိုက္အံုးမယ္တဲ့ ပိုက္ဆံထည့္ရဦးမယ္။ အေမ့ဆီကေတာင္းေနတာလည္း ၃ ရက္ရွိျပီး မေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပာသုိ အေမ့ကုိလည္း သနားလွျပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဆန္ျပဳတ္တိုက္မယ့္ေန႔။ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ျပာသုိက ဘ၀နာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္တစ္မရခဲ့ေပမယ့္ ျပာသုိ ဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲမက်ခဲ့သလို ရြာက ေက်ာင္းကေလးမွာ စာေတာ္တဲ့သူေတြထဲ ပါခဲ့တာေပါ့။ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆု ေလွ်ာက္ၾကမလားတဲ့ ဆရာမအသံနဲ ့အတူ ေက်ာင္းသား ၆ ဦးလက္ညႈိေထာင္းလိုက္ၾကတ့ဲ အဲဒီအထဲမွာ ျပာသိုလည္းပါတာေပါ့။ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆုရရင္ အေမ့ဆီက သူေတာင္းစရာမလုိေတာ့ဘူးေလ။ ခက္တာက လုိတာ ၅ ဦးထဲ။ အခု လက္ညိွဳးေထာင္ေနတာက ၆ ဦးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္တန္းလံုးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ျပာသို႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက “ဆရာမ ..ျပာသုိ ့ကုိေရြးပါ။ သူအေမ့က ဒီႏွစ္ေနလည္းမေကာင္း သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အမ်ားၾကီး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဘာသာစံုးေပါင္းေရးေနတာ ၾကည့္ၾကည့္ဆရာမ” ဆိုျပီး အေဖခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ၀ါးျခမ္းညွပ္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးကို ဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျပာသို႔ ဘ၀မွာ ၀မ္းအနည္းဆံုးေတြေန ့ေတြထဲက တစ္ေန ့ပါ။ တစ္တန္းလံုးက သူ ့ကိုၾကည့္ေနၾကတာ သနားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ့ လက္ေထာင္ထားၾကတဲ့ အတန္းေဖာ္ေလးေတြ အားလံုးလည္း မတိုင္ပင္ဘဲ လက္ကေလးေတြ ျပန္ရုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ အဲဒီေန ့က ျပာသုိ ေက်ာင္းလြယ္ အိတ္ကို ကိုင္ျပီး အတန္းထဲက ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အေမအိမ္ကို မနားတမ္းေျပးျပီး ျပာသုိ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုခဲ့တယ္။ အေမက ဘာေမးခြန္းတစ္ခုမွ မေမးဘဲ ျပာသုိ ့ ေခါင္းကိုပြတ္သပ္ေနတာေပါ့။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခိုက္ အေမ့ပါးျပင္မွာမ်က္ရည္စေတြနဲ ့...။

P.S  =   လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄  ႏွစ္ေလာက္ကေရးဖုူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္  ျပန္ရွာေတြ႕တာနဲ႕တင္လိုက္တာပါ  ။   ဒါေပမယ့္  သူမ်ားဆီကၾကီးျပန္ေတြ႕တာ ေရးတာကေတာ့ က်ေနာ္ပါ  း)