ကိုယ္က ျမိဳ႕သားၾကီးလည္း မဟုတ္သလို ေတာမွာပဲေန ေတာမွာပဲၾကီး ေတာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္တဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ၾကီးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာရြာရဲ့ ဓေလ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အေၾကာင္းရာေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိုးမိုးခဲ့ပါတယ္ ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရ မ်ားဟာလည္း ေတာရြာရဲ့ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဘေလာ့ေလးေရးေတာ့ ရြာအေၾကာင္းေလး အမွတ္တရ ေရးျဖစ္တယ္ အားေပးၾကတာ သေဘာက်ၾကတာေတြ႕ေတာ့ ပိုေရးျဖစ္တယ္ ေလဘယ္ေလးသပ္သပ္တပ္ျပီး ေသခ်ာေလးေရးမိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေတာရြာေလးကေတာ့ ဟိုးအတိတ္မွာက်န္ခဲ့တာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာရြာေလးက အျမဲတမ္း အမွတ္တရ မေမ့မေပ်ာက္နဲ႔ ရွိေနပါေသးတယ္။
ကိုယ့္အႏွီးထုတ္ေလးနဲ႔ ရြာကိုစေျပာင္းတာ အေမဘက္က အဖိုးေပးလိုက္တဲ့ အေမြေလးနဲ႔ ရြာမွာ အေျခခ် သားသမီးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ အဘက ရုန္းကန္ခဲ့တာ ။ ျခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အဘစုိက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြက စံုလို႕ ။ အေမက ေနာင္တစ္ခ်ိန္စားရေအာင္ဆိုျပီး သီးပင္စားပင္အၾကီးၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ေတြ ျခံ၀င္းထဲမွာစိုက္ထားျဖစ္တယ္ သရက္ပင္ ဒညင္းပင္း စံုလို႕ပါပဲ။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ျခံထဲက မွည့္ေနတဲ့ ဘာသီးႏွံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ရြာသားတစ္ေယာက္က ခူးစားလုိက္လို႕ စိတ္ဆိုးရိုးထံုးစံလည္းမရွိၾကဘူး။မိုးတြင္းစာ ထင္းမီးအတြက္လည္း အျပင္ထြက္ခုတ္စရာမလိုပဲ ကိုယ့္ျခံထဲက ထင္းနဲ႕တင္ ကိုယ္လံုေလာက္လို႔ အဘက ႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း ထင္ပိုင္းၾကီးၾကီးတစ္ပိုင္းေန႕တိုင္းထမ္းထမ္းလာတတ္တယ္ ။ ျခံၾကီးရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ငွက္ေပ်ာပင္ေတာၾကီးရွိတယ္ တစ္ခါတေလ မွည့္လို႕မွည့္မွန္းေတာင္မသိရ ။ ျခံၾကီးထဲမွာ ေရတြင္းသံုးတြင္းရွိတယ္ ခေလးတုန္းက အဲ့ေရတြင္းေတြထဲ သရဲၾကီးရွိတယ္ဆိုလို႕ အနားကိုမကပ္ရဲခဲ့ ။
ျခံၾကီးထဲက ကြမ္းျခံ ေရေပးတဲ့ အခါက် သိပ္ေပ်ာ္ရတာ ေရကို ေမာင္းလက္နဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ရြာမွာ စက္နဲ႔ေမာင္းတင္တာက ေႏြမွာမွၾကံဳ၇တာေလ ကြမ္းျခံေရ ၀ိုင္းပက္သလိုနဲ႔ ေရေဆာ့တဲ့ အခါေတြကမ်ားတယ္ ။ ျခံေနာက္က မႈိ႕ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးပံုအၾကီးၾကီးလည္းရွိတာပဲ ေဆာင္းတြင္းဆို အစ္ကိုငယ္နဲ႔ အေမေပးမအိပ္ေပမယ့္ သြားသြားခိုးအိပ္တယ္ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးက ေႏြးေနတာပဲ ။ ေတာင္ပိုင္က ဖိုးသာညိဳျခံမွာ ေရွာက္သီးအၾကီးၾကီးေတြ သြားခိုးစားတယ္ ။ အလယ္ပိုင္းက ၾကီးေတာ္သန္းျမင့္ဆီမွာ ဆိတ္နို႕လည္း သြားသြားေတာင္းေသာက္တာပဲ ။ ကိုညာ အိမ္ေဘးမွာ မရမ္းသီး သီးခ်ိန္က် တံခ်ဴနဲ႕ ကေလာ္ခ်ျပီး သူ႔အိမ္မွာ ဆားေတာင္းျပီး ဖက္ကေလးနဲ႔ထုတ္ တို႔စားခဲ့ရတဲ့ အရသာေတြကလည္းမေမ့စရာ ။
ကုိယ္လို ရြာကိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ျပန္ျပန္လာရတဲ့သူေတာင္ ရြာကိုခင္တြယ္ျပီး သံေယာဇဥ္ဒီေလာက္ရွိရင္ ရြာမွာပဲ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေက်ာင္းေန ရြာမွာပဲၾကီး ရြာမွာပဲ အိမ္ေထာင္က် ခေလးေတြရတဲ့သူေတြဆို ရြာကို ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိလိုက္ၾကေလမလဲ ။ ဒီရြာၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲၾကရမယ္လို႕လည္းမထင္ခဲ့ဖူးပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကံကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္ရေလမလား ဘာမွကိုမတြယ္တာခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရြာကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးေတြက ရြာမွာ အရူးမီး၀ိုင္းသလိုေပါ့ အသက္ၾကီးၾကီး အဖြားအိုေတြက မ်က္ရည္ေတြက်လို႕ ငို ။ ခေလးေတြကေတာ့ ဘာမွမသိ ရြာထဲမွာ ေဆာ့ကစားလို႕ေကာင္းတုန္း သူတို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ဒီေနရာေလးမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရမွာပါလိမ့္ ။ ရြာကုိအစိုးရက သိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ သတင္း သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားတာ ၾကာေပါ့ ။ အဲ့ေန႕က အေမ့မ်က္ႏွာ အညွိဳးငယ္ဆံုးပဲ ထင္ပါ့ ကုိယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ။ စစ္တပ္က အၾကီးအကဲ ရြာသားေတြ အစည္းေ၀းေခၚေတာ့ အဘက စိတ္ပ်က္လို႕မသြားျဖစ္ အေမကေတာ့ မာန္ခဲလို႕ သူတို႕မ်ား အမိန္႕ေျပာင္းမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ။
အေမျပန္လာေတာ့ အေမက ၀မ္းနည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မဲ့ျပံဳးကေလးျပံဳးလို႕ေျပာလိုက္တာ “ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ တစ္ခါသာ ၾကံဳးဖူးတဲ့ အျဖစ္ပဲ သံုးခြန္းေသာ စကားနာၾကားရျခင္းေပါ့ ငါတို႕မ်ား လူလို႕ ထင္ေလေရာ့သလားမသိပါဘူးဟယ္ ” တဲ့ စကားလည္းေျပာျပီး ေခါင္းေပၚက ေခါင္းေပါင္းေလးပစ္ခ်လို႕ အေမထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ပံုက ေျခပစ္လက္ပစ္ သံုးခြန္းေသာ စကားကေတာ့ “ တစ္လအတြင္း အျပီးေျပာင္းေပးၾက ဒါပဲ” တဲ့ သံုးခြန္းေတာင္မျပည့္ဘူးထင္တာပဲ ။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာကို ခြဲဖို႕ဆိုတာ အေမ့မွာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါ့ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြကေတာ့ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ ေပတစ္ရာပတ္လည္ေလးမွာပဲ ေနဖို႕ေတြးၾကျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ တစ္ျခားရြာကိုေျပာင္းၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတာပဲ ။ အဘက သူ႕ရြာကို ေျပာင္းၾကဖို႕ေျပာေပမယ့္ အေမကေတာ့ ရြာက အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူးတဲ့ အဲ့ေတာ့သူတို႕ျပန္ေပးတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ တစ္ရြာလံုးေျပာင္းၾကရတာ ရြာက ၃ ပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ ျပန္ဆံုၾကေတာ့တယ္ ။
မေျပာင္းခင္ေလး အေမက ျခံထဲပတ္ၾကည့္ သူ႔စားပင္ေတြကုိ ႏွေျမာေနပံုနဲ႔ အဘကေတာ့ သူပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ဲ့တဲ့အပင္ေတြကို ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာတယ္ ႏွေျမာတသသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ။“ဒီ ငရုတ္ပင္ေတြက ေျပာင္းစိုက္ရင္ ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ မ်ိဳးေကာင္းတယ္ တအားစပ္တာ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေျမာလိုက္တာ ” ၊ “ ဒီဒညင္းပင္ၾကီး စိုက္ထားတာမၾကာေပမယ့္ သီးျမန္တယ္ ပိုးက်တာလည္းနည္းတယ္ အေမဆို အသီးေတြက လွလို႕မေရာင္းရက္ပဲ ဆားေရစိမ္ထားလိုက္တာ မိုးတြင္းဆို ငပိရည္ေလးတစ္ခြက္ရွိလည္းရတယ္ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္လည္း သိပ္ေကာင္းတာ အခုေတာ့ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ ” ။“ မႈိႈ႕ေတြေတာင္ သီးတာေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီး ခူးသြားခ်င္လိုက္တာ ” ေဆာက္တည္ရာမရနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ေလာဘေတြမ်ားလိုက္တာလို႔လည္းမဆိုရက္ဘူး ျခံၾကီးထဲမွာ ရွိသမွ် အရာတိုင္းဟာ သူတို႕လက္နဲ႕ မထိတာဆိုိလုိ႕ မရွိခဲ့သေလာက္ပဲဆိုေတာ့လည္း ။က်ေနာ္တို႕ ကြ်ဲႏြားေက်ာင္းရင္း မိုးခိုခဲ့တဲ့ သေျပပင္အၾကီးၾကီး ထားခဲ့ရတယ္ ။ မိုးတြင္းဆို ငါးရွာလို႕ေကာင္း ေရခုိးကူးခဲ့ၾကရတဲ့ ရြာက ေခ်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္ကူးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္ေတာ့မယ္ ။
“အေမရယ္... သူတို႔ေပးတဲ့ေနရာက ေရတြင္းေတာင္ တူးလို႕မရတာ အေမ ဘာစိုက္စားမတုန္း ရြာေျပာင္းရေအာင္ေနာ္” လို႕ သားသမီးေတြကေျပာတိုင္း ရြာက လူေတြ ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ ေတြးပူရင္း အေမကေတာ့ မေျပာင္းပဲ ဒီေန႕အထိ ရြာကေလးအေပၚ ရြာကလူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးတုန္း ။ရြာကလူေတြလည္း မေျပာင္းမလဲ အခုထိ ရွိေနၾကတုန္း ။ရြာမွာေမြးရြာမွာပဲေသသြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္ ။
ရြာကို သြားျပန္လည္တိုင္း “အေမ...သား ျခံေဟာင္းေတြဘက္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ” အေမက မသြားပါနဲ႔တဲ့ အခု ရြာက ကတံုးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕တဲ့ ။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား ၀ါးေတာ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ေပါေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရြာေဟာင္းကေလးဟာလည္း ေျပာင္သလင္းခါလို႔ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္လို ။
ဒီဘေလာ့မွာ ရြာအေၾကာင္းေလးေတြေရးျ့ဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ရဲ့အေတြးထဲ ရြာေဟာင္းေလးရဲ့ အရိပ္ေတြက စိုးမိုးေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရြာအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနတုန္း ရြာထဲကအမွတ္တရေတြက ကုန္မွမကုန္နိုင္ပဲ ရြာသစ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ့္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သိပ္မေရာက္လာခဲ့ဘူး သူ႕ကို က်ေနာ္သူစိ္မ္းဆန္ေနတယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ ကံတရားေၾကာင့္ပါ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ဆိုတာေတြလည္း ေတြးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ရြာေဟာင္းေလးကို တစ္ခါခါေတာ့ လြမ္းတယ္ ။
ကိုယ့္အႏွီးထုတ္ေလးနဲ႔ ရြာကိုစေျပာင္းတာ အေမဘက္က အဖိုးေပးလိုက္တဲ့ အေမြေလးနဲ႔ ရြာမွာ အေျခခ် သားသမီးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ အဘက ရုန္းကန္ခဲ့တာ ။ ျခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အဘစုိက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြက စံုလို႕ ။ အေမက ေနာင္တစ္ခ်ိန္စားရေအာင္ဆိုျပီး သီးပင္စားပင္အၾကီးၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ေတြ ျခံ၀င္းထဲမွာစိုက္ထားျဖစ္တယ္ သရက္ပင္ ဒညင္းပင္း စံုလို႕ပါပဲ။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ျခံထဲက မွည့္ေနတဲ့ ဘာသီးႏွံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ရြာသားတစ္ေယာက္က ခူးစားလုိက္လို႕ စိတ္ဆိုးရိုးထံုးစံလည္းမရွိၾကဘူး။မိုးတြင္းစာ ထင္းမီးအတြက္လည္း အျပင္ထြက္ခုတ္စရာမလိုပဲ ကိုယ့္ျခံထဲက ထင္းနဲ႕တင္ ကိုယ္လံုေလာက္လို႔ အဘက ႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း ထင္ပိုင္းၾကီးၾကီးတစ္ပိုင္းေန႕တိုင္းထမ္းထမ္းလာတတ္တယ္ ။ ျခံၾကီးရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ငွက္ေပ်ာပင္ေတာၾကီးရွိတယ္ တစ္ခါတေလ မွည့္လို႕မွည့္မွန္းေတာင္မသိရ ။ ျခံၾကီးထဲမွာ ေရတြင္းသံုးတြင္းရွိတယ္ ခေလးတုန္းက အဲ့ေရတြင္းေတြထဲ သရဲၾကီးရွိတယ္ဆိုလို႕ အနားကိုမကပ္ရဲခဲ့ ။
ျခံၾကီးထဲက ကြမ္းျခံ ေရေပးတဲ့ အခါက် သိပ္ေပ်ာ္ရတာ ေရကို ေမာင္းလက္နဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ရြာမွာ စက္နဲ႔ေမာင္းတင္တာက ေႏြမွာမွၾကံဳ၇တာေလ ကြမ္းျခံေရ ၀ိုင္းပက္သလိုနဲ႔ ေရေဆာ့တဲ့ အခါေတြကမ်ားတယ္ ။ ျခံေနာက္က မႈိ႕ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးပံုအၾကီးၾကီးလည္းရွိတာပဲ ေဆာင္းတြင္းဆို အစ္ကိုငယ္နဲ႔ အေမေပးမအိပ္ေပမယ့္ သြားသြားခိုးအိပ္တယ္ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးက ေႏြးေနတာပဲ ။ ေတာင္ပိုင္က ဖိုးသာညိဳျခံမွာ ေရွာက္သီးအၾကီးၾကီးေတြ သြားခိုးစားတယ္ ။ အလယ္ပိုင္းက ၾကီးေတာ္သန္းျမင့္ဆီမွာ ဆိတ္နို႕လည္း သြားသြားေတာင္းေသာက္တာပဲ ။ ကိုညာ အိမ္ေဘးမွာ မရမ္းသီး သီးခ်ိန္က် တံခ်ဴနဲ႕ ကေလာ္ခ်ျပီး သူ႔အိမ္မွာ ဆားေတာင္းျပီး ဖက္ကေလးနဲ႔ထုတ္ တို႔စားခဲ့ရတဲ့ အရသာေတြကလည္းမေမ့စရာ ။
ကုိယ္လို ရြာကိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ျပန္ျပန္လာရတဲ့သူေတာင္ ရြာကိုခင္တြယ္ျပီး သံေယာဇဥ္ဒီေလာက္ရွိရင္ ရြာမွာပဲ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေက်ာင္းေန ရြာမွာပဲၾကီး ရြာမွာပဲ အိမ္ေထာင္က် ခေလးေတြရတဲ့သူေတြဆို ရြာကို ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိလိုက္ၾကေလမလဲ ။ ဒီရြာၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲၾကရမယ္လို႕လည္းမထင္ခဲ့ဖူးပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကံကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္ရေလမလား ဘာမွကိုမတြယ္တာခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရြာကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးေတြက ရြာမွာ အရူးမီး၀ိုင္းသလိုေပါ့ အသက္ၾကီးၾကီး အဖြားအိုေတြက မ်က္ရည္ေတြက်လို႕ ငို ။ ခေလးေတြကေတာ့ ဘာမွမသိ ရြာထဲမွာ ေဆာ့ကစားလို႕ေကာင္းတုန္း သူတို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ဒီေနရာေလးမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရမွာပါလိမ့္ ။ ရြာကုိအစိုးရက သိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ သတင္း သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားတာ ၾကာေပါ့ ။ အဲ့ေန႕က အေမ့မ်က္ႏွာ အညွိဳးငယ္ဆံုးပဲ ထင္ပါ့ ကုိယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ။ စစ္တပ္က အၾကီးအကဲ ရြာသားေတြ အစည္းေ၀းေခၚေတာ့ အဘက စိတ္ပ်က္လို႕မသြားျဖစ္ အေမကေတာ့ မာန္ခဲလို႕ သူတို႕မ်ား အမိန္႕ေျပာင္းမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ။
အေမျပန္လာေတာ့ အေမက ၀မ္းနည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မဲ့ျပံဳးကေလးျပံဳးလို႕ေျပာလိုက္တာ “ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ တစ္ခါသာ ၾကံဳးဖူးတဲ့ အျဖစ္ပဲ သံုးခြန္းေသာ စကားနာၾကားရျခင္းေပါ့ ငါတို႕မ်ား လူလို႕ ထင္ေလေရာ့သလားမသိပါဘူးဟယ္ ” တဲ့ စကားလည္းေျပာျပီး ေခါင္းေပၚက ေခါင္းေပါင္းေလးပစ္ခ်လို႕ အေမထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ပံုက ေျခပစ္လက္ပစ္ သံုးခြန္းေသာ စကားကေတာ့ “ တစ္လအတြင္း အျပီးေျပာင္းေပးၾက ဒါပဲ” တဲ့ သံုးခြန္းေတာင္မျပည့္ဘူးထင္တာပဲ ။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာကို ခြဲဖို႕ဆိုတာ အေမ့မွာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါ့ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြကေတာ့ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ ေပတစ္ရာပတ္လည္ေလးမွာပဲ ေနဖို႕ေတြးၾကျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ တစ္ျခားရြာကိုေျပာင္းၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတာပဲ ။ အဘက သူ႕ရြာကို ေျပာင္းၾကဖို႕ေျပာေပမယ့္ အေမကေတာ့ ရြာက အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူးတဲ့ အဲ့ေတာ့သူတို႕ျပန္ေပးတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ တစ္ရြာလံုးေျပာင္းၾကရတာ ရြာက ၃ ပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ ျပန္ဆံုၾကေတာ့တယ္ ။
မေျပာင္းခင္ေလး အေမက ျခံထဲပတ္ၾကည့္ သူ႔စားပင္ေတြကုိ ႏွေျမာေနပံုနဲ႔ အဘကေတာ့ သူပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ဲ့တဲ့အပင္ေတြကို ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာတယ္ ႏွေျမာတသသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ။“ဒီ ငရုတ္ပင္ေတြက ေျပာင္းစိုက္ရင္ ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ မ်ိဳးေကာင္းတယ္ တအားစပ္တာ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေျမာလိုက္တာ ” ၊ “ ဒီဒညင္းပင္ၾကီး စိုက္ထားတာမၾကာေပမယ့္ သီးျမန္တယ္ ပိုးက်တာလည္းနည္းတယ္ အေမဆို အသီးေတြက လွလို႕မေရာင္းရက္ပဲ ဆားေရစိမ္ထားလိုက္တာ မိုးတြင္းဆို ငပိရည္ေလးတစ္ခြက္ရွိလည္းရတယ္ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္လည္း သိပ္ေကာင္းတာ အခုေတာ့ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ ” ။“ မႈိႈ႕ေတြေတာင္ သီးတာေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီး ခူးသြားခ်င္လိုက္တာ ” ေဆာက္တည္ရာမရနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ေလာဘေတြမ်ားလိုက္တာလို႔လည္းမဆိုရက္ဘူး ျခံၾကီးထဲမွာ ရွိသမွ် အရာတိုင္းဟာ သူတို႕လက္နဲ႕ မထိတာဆိုိလုိ႕ မရွိခဲ့သေလာက္ပဲဆိုေတာ့လည္း ။က်ေနာ္တို႕ ကြ်ဲႏြားေက်ာင္းရင္း မိုးခိုခဲ့တဲ့ သေျပပင္အၾကီးၾကီး ထားခဲ့ရတယ္ ။ မိုးတြင္းဆို ငါးရွာလို႕ေကာင္း ေရခုိးကူးခဲ့ၾကရတဲ့ ရြာက ေခ်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္ကူးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္ေတာ့မယ္ ။
“အေမရယ္... သူတို႔ေပးတဲ့ေနရာက ေရတြင္းေတာင္ တူးလို႕မရတာ အေမ ဘာစိုက္စားမတုန္း ရြာေျပာင္းရေအာင္ေနာ္” လို႕ သားသမီးေတြကေျပာတိုင္း ရြာက လူေတြ ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ ေတြးပူရင္း အေမကေတာ့ မေျပာင္းပဲ ဒီေန႕အထိ ရြာကေလးအေပၚ ရြာကလူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးတုန္း ။ရြာကလူေတြလည္း မေျပာင္းမလဲ အခုထိ ရွိေနၾကတုန္း ။ရြာမွာေမြးရြာမွာပဲေသသြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္ ။
ရြာကို သြားျပန္လည္တိုင္း “အေမ...သား ျခံေဟာင္းေတြဘက္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ” အေမက မသြားပါနဲ႔တဲ့ အခု ရြာက ကတံုးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕တဲ့ ။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား ၀ါးေတာ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ေပါေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရြာေဟာင္းကေလးဟာလည္း ေျပာင္သလင္းခါလို႔ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္လို ။
ဒီဘေလာ့မွာ ရြာအေၾကာင္းေလးေတြေရးျ့ဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ရဲ့အေတြးထဲ ရြာေဟာင္းေလးရဲ့ အရိပ္ေတြက စိုးမိုးေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရြာအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနတုန္း ရြာထဲကအမွတ္တရေတြက ကုန္မွမကုန္နိုင္ပဲ ရြာသစ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ့္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သိပ္မေရာက္လာခဲ့ဘူး သူ႕ကို က်ေနာ္သူစိ္မ္းဆန္ေနတယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ ကံတရားေၾကာင့္ပါ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ဆိုတာေတြလည္း ေတြးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ရြာေဟာင္းေလးကို တစ္ခါခါေတာ့ လြမ္းတယ္ ။
15 comments:
ရက္စက္လိုက္တာဗ်ာ။ သူမ်ားေက်းရြာကို လုပ္ရက္ၾကတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူမဆို အေနၾကာရင္ လြမ္းေသးတာပဲ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးသေပါ့။ ကိုေမာင္မ်ိဳးရယ္။ ကိုေမာင္မ်ိဳးနဲ႔ ထပ္တူ လြမ္းသြားပါတယ္။
ဒီလို အျဖစ္ေတြ မ်ားလွၿပီ၊ ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း လို႔ပဲ ဆိုရမလား မသိ၊ ညီ ဖြဲ႔ျပတာနဲ႔တင္ ေနခ်င္စရာ ႐ြာေဟာင္းေလးကို ႏွေျမာေနမိတယ္။
ရြာက လူေတြကိုေျပာင္းခိုင္းျပီး သူတို႔က ဘာလုပ္ၾကတာလဲ
ဘာမွမလုပ္ဘဲ ရြာကိုဒီတိုင္းပစ္ထားလို႔ ရြာက ကတံုးျဖစ္သြားတာလား။
အစ္မတို႔လည္း ရြာပ်က္လုနီးပါးျဖစ္ေနပါျပီ
ဘယ္ေတာ႔ေျပာင္းရမလဲမသိ.. မၾကာခင္ တစ္ရြာလံုး ေျပာင္းဖို႕ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လိ္ု႔ ေမွ်ာ္လင္႕ေနၾကရတယ္
လူေတြရဲ႕ ေလာဘက တစ္ျခားသူ ဘ၀ပ်က္တာ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္။ သူတို႔ ခ်မ္းသာဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ေနၾကတယ္ း(
ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနရ မဟုတ္လား။
ဒီဇာတ္လမ္းေတြ ခုလည္း ၾကားလိုက္ရတာ ေန႕စဥ္ရက္စက္ပါပဲ... စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး... ရိုးသားတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ ဒုကၡပင္လယ္ေတြ ေ၀ေနလိုက္ၾကတာ.... း(((
ေနာင့္ တုိ႕ ရြာေလး နဲ႕ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္...ကြမ္းသီးလုပ္ငန္းကေတာ့ အဓိက စီးပြားေရးေပါ့...ျခံထဲမွာ သရက္ မရမ္း ဓညင္း ကနစိုးပင္ မင္းကြတ္ ၾကက္ေမာက္ ဒန္႕ဒလြန္ အစုံပါပဲ။ ေနာင့္ တုိ႕ ရြာ အပါ...ရြာ 5 ရြာ ကုိေျပာင္းခုိင္းေသးတယ္။လူၾကီးေတြ သြားညွိ လုိက္ၾကေတာ့ က်န္တဲ့ 4 ရြာပဲ ေျပာင္းသြားရျပီ ရြာက မေျပာင္းပဲက်န္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီဟုိျခံ နဲ႕ ရာဘာ ျခံေတြေတာ့ သိမ္းတဲ့ထဲ ပါသြားတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မ်က္ခုံး ခပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႕ပါပဲ။ ျမိဳ႕ကို ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းခုိင္းေျပာင္းခုိင္း အေမ က မေျပာင္းဘူးဆုိတာနဲ႕.............
ၿမိဳ႕ႀကီးကိုပင္ေရာက္ခဲ့ေပ...မယ့္..ေတာ...က အေဖၚေတြမ်ားေပ...တစ္ေန႕တစ္ရက္မွ မေမ့ရက္ႏိုင္ပါအစဥ္
ဖတ္ရတဲ့လူေတာင္ စိတ္မေကာင္းတာ .. ကာယကံရွင္ေတြဆိုရင္ေတာ့ .. း(
ျမင္ေယာင္ပီး လြမ္းသြားတယ္ဟယ္
စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကို သံေယာဇဥ္ရိွၾကမွာပဲေလ။ အမိန္႔အာဏာက ပါးစပ္ထဲမွာပဲ တည္ေနသ၍ေတာ့ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးေတြက ေပၚေနအံုးမွာပဲ။ ျပည္သူတိုင္းကို တန္ဖိုးထားတဲ့ေန႔ ေရာက္ပါေစပဲ ဆုေတာင္းခ်င္ေတာ့တယ္။
စာေရးေကာင္းတဲ့ကိုမ်ိဳးေရ။ တကယ္ေတာဓေလ့ကို ရင္ထဲမွာျမင္မိပါတယ္။ ေကာက္႐ိုးပုံထဲမွာ အိပ္လို႕ရလို႕လား။ ရွာရွာၾကံၾကံေနာ္။
သတိရမိေသးတယ္...ခပ္ငယ္ငယ္ကပါ...ၿခံတစ္ၿခံေၾကာင့္ အရႈပ္အရွင္းျဖစ္ၾကေတာ့ ေျမစာရင္းကစာေရးက ၿခံရွင္ကိုေမးတယ္ေလ...ဘယ္သူ႔ဆီက၀ယ္တာလဲတဲ့...ၿခံရွင္က ဘိုးဘြားပိုင္ေျမပါလို႔ေျဖေတာ့ စာေရးက ခင္ဗ်ားဘိုးဘြားက ဒီေျမကို ဘယ္ကသယ္လာတာလဲတဲ့...ေကာင္းေရာ...
အင္း....ဒင္းတို့ေတြ ဘာအေျကာင္းျပခ်က္မွ မယ္မယ္ရရ
မရွိပဲ...ကိုယ့္ လူထုကို ဘာေျကာင့္ဒုကၡေပးခ်င္ရတာလဲ
မသိဘူးေနာ္...။ဟင္း...စာေလးဖတ္ရတာ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္...:(
ဒါနဲ့စကားမစပ္...ေကာက္ရိုးပံုမွာသြားခိုးအိပ္တာ တစ္ေယာက္ထဲမွဟုတ္ရဲ့လား....:)
စာေလးကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္။
ကိုညိမ္းႏိုင္ ေကာ္မန္႔ကိုဖတ္ၿပီး ၿပံဳးေစ႔ေစ႔ၿဖစ္သြားမိတယ္
ခင္မင္စြာၿဖင္႔
ရတနာ
ေတာ႐ြာမွာမွ မဟုတ္ဘူး ေမာင္မ်ိဳးေရ...အမတို႔ ၿမိဳ႕ကအိမ္လည္း ဖယ္ေပးခဲ့ရတာပဲ၊ ဒါေတာင္ ဘိုးဘြားပိုင္ ျခံေျမေတြေနာ္....။ ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားမိပါတယ္ ေမာင္မ်ိဳးေရ....
ကိုမ်ိဳးစားေရးေကာင္းလို႕ မေရာက္ဖူးတဲ႕ ရြာေလးကို မ်က္လံုးထဲ ၿမင္ေယာင္ၿပိး လြမ္းသြားတယ္...
Post a Comment