ကုန္လြယ္လြန္းလိုက္တာေလ…

အခ်ိန္ေတြေပါ့…..

အပိုင္းအျခားနဲ႕ေနရတဲ့ကာလေတြလိုပဲ။ အရင္တုန္းက အဲ့လို ဟုတ္ခဲ့သလား မဟုတ္ခဲ့သလားျပန္စဥ္းစားဖို႕ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ အခ်ိန္ကတိုသြားတာလား ကိုယ္ကပဲ လုပ္ခ်င္တာမ်ားေနသလား ျပန္ေတြးေပမယ့္ အေျဖကမထြက္ဘူး။ စာေရးဖို႕ဆိုတာေဝးလို႕….

အရင္ကဆုိ တညကို ရုပ္ရွင္တကားေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မအိပ္ခ်င္တဲ့အခါမ်ား ႏွစ္ကားေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့။ အခုဆုိ စုေဆာင္းထားတဲ့ဇာတ္ကားေတြ ကြန္ျပဴတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ ျပည့္ႏွက္ေနေပမယ့္ မတို႕ျဖစ္ျပန္ဘူး။ ကားသစ္တင္တုိင္းရံုကိုသြားၾကည့္ေနၾကလည္း ပ်က္ကြက္တာမ်ားျပီ။ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ တကားတေလ ၾကည့္ရဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္.

စာအုပ္ေတြ အင္း ေလာဘတၾကီးမွာထားတဲ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖို႕အေၾကြးေတြတင္။ ဒီလထဲမွာ ဖတ္မိတာဆိုလို႕ ခင္ခင္ထူး ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ႏွစ္အုပ္ပဲျပီးတယ္။ ႏုႏုရည္ အင္းဝေတာ့ လမ္းသြားရင္းဖတ္လို႕ ျပီးလုပါျပီေလ။ ေမာင္မနမ္းလည္း ဒီကေမႊးေနႏွင့္ျပီ မဟုတ္လား။

အိပ္ခ်ိန္က အခ်ိန္လြဲေနသလိုပဲ။ ဆယ္နာရီေလာက္ဆို သက္ၾကီးကေခါင္းခ်ခ်င္လွျပီ။ သန္းေခါင္သန္းလြဲမ်ားေနပါဦး အားတင္းေပမယ့္ အေလးလံဆံုးအရာေတြက ပင့္ မလို႕ကိုမရေတာ့။ တခုေတာ့ရွိတယ္ မနက္ေစာေစာတိုင္း ႏိုးေနတတ္တယ္။ ျပန္အိပ္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း မိုးလင္းျပန္တာပါပဲ။

လူမွုေရးေတြလည္း လစ္ဟင္းေနတယ္။ ကူညီေပးမယ္ ေျပာထားတာေတြ မလုပ္ေပးျဖစ္တာ အခ်ိန္ေျပာင္းေနမိတာ မ်ားျပီ။ အားလည္းနာတယ္ ခင္လည္းခင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ ေပါ့ေလ…

လုပ္စရာေတြသိပ္မ်ားလြန္းေနပါလား။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိပ္ကိုေလ့လာခ်င္တဲ့အရာတခုကို ေလ့လာခြင့္ၾကံဳေပမယ့္ အခိ်န္ေပးအားစိုက္ဖို႕ လိုေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရဘူး။ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ သိပ္ ဝိရီယနည္းပါလား လို႕လည္း မခ်ိတင္ကဲျဖစ္မိတယ္။ ဒါက လုပ္ခ်င္တဲ့အထဲက လုပ္ေနျဖစ္တာ တခုေပါ့။ မလုပ္ခ်င္ပဲ လုပ္ေနရတာေတြလား ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ လူရယ္လုိ႕ျဖစ္လာရင္ လုပ္ရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။

ကိုယ့္ဘဝအတြက္ လုပ္စရာရွိတဲ့ အရာတခုကို အစျပဳျပီး ဆက္လုပ္သင့္ပါလ်က္ မလုပ္ပဲ ေန ေနတာကိုေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ အစကတည္းက ဘယ္သူကမွ တိုက္တြန္းတာမဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုျပီးေတာ့ လုပ္မိတာပဲ။ လုပ္လက္စကို ဆက္မလုပ္တာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ တကယ္က လုပ္သင့္တယ္ မဟုတ္ဘူး လုပ္ကိုလုပ္ရမွာ။ ရွဳပ္ေနပါျပီ။

အလုပ္ေျပာင္းဖို႕ အတူတူလုပ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ဒီေန႕ေနာက္ဆံုးေန႕တဲ့။ သူက အလုပ္ေျပာင္းဖို႕လုပ္ေတာ့ဆိုတာ ေျပာထားတာ သံုးလေလာက္ရွိျပီ။ အခုထိ ဒီကေတာ့ မလွုပ္ေသးဘူး။ ဘယ္သူငါ့ဒိန္ခဲေရႊ႕မလဲဆုိတာပဲ။ ပ်င္းေနတာပဲလား ေျပာင္းဖုိ႕ဆႏၵမရွိတာလား တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။

အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ မေတြ႕တာ ပိုမ်ားလာတယ္။ အလုပ္ကမိုးခ်ဳပ္တာရယ္ ပင္ပန္းတာရယ္ (လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာက ပိုမ်ားတယ္) ေပါင္း လုိက္တဲ့အခါ ပိုပိုျပီး ေဝးကြာလာတာမ်ိဳးပါ။ သူတို႕ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုယ္က မေနႏိုင္တာလည္း ပါသေပါ့။ လူမွန္ရင္ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ ရွိရမယ္ ဆိုတဲ့ စာတမ္းမ်ိဳး ေနာက္ဆုိ ျမင္ႏိုင္တဲ့အရာမွာ ကပ္ထားမွ ျဖစ္မယ္။ ခက္တာက ေရလိုက္ငါးလိုက္ မေနေပးတတ္တာ။ မၾကိဳက္တာကို မၾကိဳက္ဘူးလို႕ ေျပာပစ္လိုက္ဖုိ႕ ဝန္မေလးတာ။ အေရွ႕မွာ တမ်ိဳး ေနာက္မွာ အင္ဖနတီလုပ္ဖို႕ သင္ေပးၾကပါဦး။ ဒါလည္း ခင္ဗ်ားတို႕ အဆင္ေျပမွပါေလ။

တေလာေလးက အသိႏွစ္ေယာက္ေပါ့ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးပါတယ္။ ေပၚပင္ အရာတစ္ခုကို လူတိုင္းက ဝုိင္းေဝဖန္ၾကတဲ့အခါ (အတင္းတုိက္တြန္းတာေတြလည္း ရွိတာေပါ့) ၊ သူတုိ႕က မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ ကိုယ့္ကို (ကိုယ္ကလည္း မေမးပါပဲ) ညည္းညဴျပၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ သူတုိ႕ လုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္သိလား။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးဆို ကုိယ္က ေလာကၾကီး ဆုိျပီး ေခါင္းေမာ့ျပီး ဟားတိုက္ရီမိတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ကိုယ္က ေလာကၾကီးနဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႕။ ကဲ..ယံုျပီလား။

တခ်ိဳ႕ၾကလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္လို႕ ကိုယ့္လမ္းကုိေလွ်ာက္ပါတယ္ ေနာက္ကေန ဖိနပ္လိုက္နင္းဖို႕ၾကိဳးစားေနၾကတယ္။ ကိုယ္ထြက္မေျပးပါဘူး။ ရပ္ျပီးေစာင့္ဆိုေစာင့္ပါမယ္။ ကမာၻၾကီးလည္ေနတဲ့အလ်င္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္အရင္လို အတၱၾကီးတုန္းပဲ စြပ္စြဲေလ လုပ္ပါ။

ေဟာ…ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္တႏွစ္ကုန္ဦးေတာ့မယ္။

အခ်ိန္ေတြေလ…သိပ္ကုန္လြယ္လြန္းတာပဲ။ ကိုယ့္မွာလုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္…