ဇစ္ျမစ္..............

ဆင္းရဲျခင္းဟာ     လူတစ္ေယာက္ အထူးသင္ျဖင့္   လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့  ကိုယ္က်င့္တရားကို  ပ်က္စီးေျပာင္းလဲေစႏိုင္သလား  ။ အဲ့ဒီပ်က္စီးျခင္းဟာ   ငတ္မြတ္ျခင္း  ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာတာဆိုရင္ေတာ့ ထုိခေလးမွာ အျပစ္ရွိမယ္လို႔  ယူဆႏိုင္သလား  ။   ကိုယ္လည္းေတြးရင္း ေတြးရင္းဆိုသလိုပဲ   ေနာက္ဆံုးေတာ့   ကိုယ္ရွာေတြ႕လို္က္တာ ဒါဟာပညာေၾကာင့္   ဆိုတာကိုသိလုိက္တယ္  ထိုလူငယ္ေလးရဲ့ မိဘေတြသာ ပညာတတ္ခဲ့လွ်င္  သို႕မဟုတ္  သူသာ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ စာေတြ  ပညာေတြ သင္ၾကားခြင့္ရမယ္ဆုိရင္  ပ်က္စီးျခင္း  အက်င့္ပ်က္ျခင္းဟာ  ျဖဴစင္တဲ့  ခေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ျဖစ္လာမယ္မွာမဟုတ္ဘူး လို႔ ကိုယ္အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ထားတယ္ ။

ၿပီးခဲ့တဲ့လတုန္းက  ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ နယ္မွာျပန္ေနတယ္  ရြာကိုလည္း   ေန႔တိုင္းနီးပါးေရာက္ၿပီး    ညအိပ္တဲ့အခါေတြလည္းရွိတယ္   ျပန္တဲ့ညေတြဆို  ရြာထဲက  အငွားဆိုင္ကယ္ေတြ ငွားစီးျပန္ပါတယ္ ။အေမနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ညေတြနဲ႔  အျပန္ရက္ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္သမားရဲ့  ရင္ဖြင့္စကားေတြဟာ  ကိုယ့္စိတ္ကို အေတာ္ကေလးမခ်မ္းေျမ့ျဖစ္ေစေတာ့တာပါပဲ  ။     ဘာေၾကာင့္မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနရပါသလဲဆိုရင္   ဟိုးအရင္က  နယ္စပ္မွာထုတ္တဲ့  ဂ်ာနယ္ေလးတစ္ေစာင္မွာ  ဒီခေလးနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ့ၾကားက  အမွတ္တရေလးကို    *အရင္းအႏွီး* ဆိုတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကိုယ္ေရးဖူးတယ္  ။

လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေလးသူဟာ  ရြာက စာသင္ေက်ာင္းေလးေဆာက္တဲ့ ႏွစ္  ၂၀၁၆ ေလာက္ထိ ဘာမေကာင္းသတင္းမွလည္းမၾကားရပါဘူး  ေက်ာင္းေဆာက္တုန္းကဆို ေန႔တိုင္းနီးပါး အုတ္သယ္တာ ေရခက္တာ  အျမဲလာ၀ိုင္းကူညီေနၾကပါ ။ကိုယ္ျပန္တဲ့အခါေတြဆုိလည္း ဦးသားေလး ျပန္လာတာၾကာျပီလားလို႔ ရိုရိုေသေသႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္ ။     ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့  ကိုယ္ၾကားတဲ့ သတင္းမွာ     ရြာမွာသူခိုးထေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပဲ ။  တကယ္ဆိူုရြာလို႔ဆိုရမွာထက္  အိမ္စု  ၊ တဲစုေလးလို႔ေျပာရမယ့္ ကိုယ္တို႔ ရြာမွာ   ဘယ္အိမ္မွာ ဘာဟင္းခ်က္လဲဆိုတာက  အစ တစ္အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္သိၾကတယ္ ။  ဘယ္အိမ္ကေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိၿပီး ဘယ္အိမ္ကေတာ့ အဆင္မေျပတာလည္း အကုန္လံုးက သိ္ၾကတာပါပဲ ။

ခုေတာ့  အိမ္ကို တံခါးပိတ္ခဲ့ရံုတင္မရေတာ့လို ႔ အိမ္ေဆာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျမဲရွိေနရတယ္တဲ့  ၾကက္ခိုးတာ   ေရႊဖရံုသီးေပ်ာက္တာေတြဟာ ေျပာပေလာက္တာမဟုတ္ေပမယ့္   အိမ္တစ္အိမ္က  ေျခာက္ေသာင္းနီးပါေလာက္ စုမိေနတယ္ဆိုတဲ့ စုဗူးေပ်ာက္တာ   အိမ္ေနာက္ေပါက္ကေန  လူရွင္းခ်ိန္မွာ   တက္ခိုးလို႔  လက္စြပ္တစ္ကြင္းနဲ႔  ေငြ သိန္းေက်ာ္ပါသြားတဲ့အေၾကာင္း   ၾကားရျပန္ေတာ့စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ။      လက္ေဆာင္ရတဲ့   ပုဇြန္ေျခာက္အေကာင္ၾကီးၾကီးဗူးတစ္ဗူးရေတာ့  အေမနဲ႔ အဘစားဖုိ႔ဆိုၿပီး လူၾကံဳပါးလိုက္တာ    အဲ့ဗူးၾကီးပါ ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့  အေမ့မွာေပါက္ကြဲျပန္ေကာ  အဲ့ခေလးကို အေမျပန္လာေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာေတြ႔တယ္ဆိုေတာ့  အေမရယ္ေနပါေစေတာ့  သားထပ္ပို႔ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး    ေခ်ာ့ေျပာရတယ္ ။

စုဗူးေပ်ာက္တဲ့သူကလည္း   ရြာလူၾကီးအိမ္သြားတိုင္ေတာ့      အဲ့လူငယ္ေလးအေမဆီလိုက္ၾကတာမွာ  ဖဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ    သူ႕အေမေဆာ့ေနတာက  ပိုက္ဆံေလးေတြ  အေခါက္ကေလးေတြၾကီးပဲတဲ့   တုိင္တဲ့သူပါ ပါလာေတာ့ သူ႕လက္ထဲရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေခါက္ေလးေတြကိိုအတင္းျဖန္႔ေနတယ္ဆိုတယ္ ။ ဒါဆိုရင္  သူ႕အေမပါသိေနေရာ့သလား   ေတြးရင္း  ရင္ေလးမိျပန္။  မိလို႕ေတာ့ က်ေနာ္က အေသခ်မွာလို႔   ေပ်ာက္သူကေျပာေတာ့    မလုပ္နဲ႔ေလ   အဲ့က် မင္းအလြန္ျဖစ္မွာေပါ့ လူၾကီးဆီကပဲ ေျပာၾကဆိုၾကစမ္းပါလို႔ ကိုယ္ကတရားခ်မိတယ္ ။ တကယ္ဆို  အဲ့ခေလးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတဲ့ကိုယ့္အတြက္  သူတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာမ်ိဳးေတာ့မလိုလားျပန္ ။

ပညာမတတ္ျခင္း ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းနည္းပါးျခင္းနဲ႔        နည္းမွန္လမ္းမွန္ဆိုဆံုးမမယ့္ မိဘေတြမဟုတ္ျပန္ေတာ့  ထုိခေလးရဲ့ အနာဂါတ္ဟာ  ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေလမလဲလို႔ မေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲ ။

တစ္ေန႔လုပ္တစ္ေန႔စား ထိုမိသားစုအတြက္ အေဖ အရက္ေသာက္တဲ့ေန႔  မေအဖ်ားတဲ့ေန႔မွာ သူ႕ေအာက္က   ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ေလာက္အတြက္ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ဖို႔ဟာ  သူကအတြက္ထြက္ေပါက္  သူ႕မိသားစု ဝမ္းဝေရးဟာ သူ႕ပုခံုးေပါက္က်ခဲ့တယ္ သူထမ္းခဲ့တယ္ဆိုရင္ေကာ   အျပစ္တင္ရက္ပါ့မလား  သူ႔ေနရာမွာ   ကိုယ္သာဆိုရင္ေကာ ….။

*မင္း က  ငါ့ကိုေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ေတာ့ပါလားကြ*  ဆိုေတာ့  သူက မ်က္ႏွာညွိဳးညွိဳးနဲ႔ျပန္ေျပာတာ  *  ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဦးသားေလးရယ္   ဒီလိုပါပဲ သားလည္းမသိေတာ့ပါဘူးတဲ့ *  

သူဘာေျပာခ်င္တာပါလိမ့္  သူဘာေတြခံစားေနရတာပါလိမ့္။

(   စိတ္ကူးနဲ႔ ခ်မ္းသာၾကည့္တာ  က်ေနာ္သာ    ခ်မ္းသာခဲ့ရင္ေလ  တိုက္လည္းမေဆာက္ဘူး  ကားလည္းဝယ္မစီးဘူး   က်ေနာ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေလး  က်ေနာ့္ရြာေလး    က်ေနာ္တို႔တဲစုကေလး  သူတို႔ဘဝေလး  ျမင့္မားၿပီး  ဝမ္းဝဖို႔အတြက္ မပူပင္ရေလေအာင္ ဖန္တီးေပးခ်င္လိုက္တာဗ်ာ  )

 သူ႕အေၾကာင္း ေရးဖူးတာေလး...........ဒီမွာ