ကိုယ္က ျမိဳ႕သားၾကီးလည္း မဟုတ္သလို ေတာမွာပဲေန ေတာမွာပဲၾကီး ေတာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္တဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ၾကီးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာရြာရဲ့ ဓေလ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အေၾကာင္းရာေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိုးမိုးခဲ့ပါတယ္ ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရ မ်ားဟာလည္း ေတာရြာရဲ့ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဘေလာ့ေလးေရးေတာ့ ရြာအေၾကာင္းေလး အမွတ္တရ ေရးျဖစ္တယ္ အားေပးၾကတာ သေဘာက်ၾကတာေတြ႕ေတာ့ ပိုေရးျဖစ္တယ္ ေလဘယ္ေလးသပ္သပ္တပ္ျပီး ေသခ်ာေလးေရးမိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေတာရြာေလးကေတာ့ ဟိုးအတိတ္မွာက်န္ခဲ့တာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာရြာေလးက အျမဲတမ္း အမွတ္တရ မေမ့မေပ်ာက္နဲ႔ ရွိေနပါေသးတယ္။
ကိုယ့္အႏွီးထုတ္ေလးနဲ႔ ရြာကိုစေျပာင္းတာ အေမဘက္က အဖိုးေပးလိုက္တဲ့ အေမြေလးနဲ႔ ရြာမွာ အေျခခ် သားသမီးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ အဘက ရုန္းကန္ခဲ့တာ ။ ျခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အဘစုိက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြက စံုလို႕ ။ အေမက ေနာင္တစ္ခ်ိန္စားရေအာင္ဆိုျပီး သီးပင္စားပင္အၾကီးၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ေတြ ျခံ၀င္းထဲမွာစိုက္ထားျဖစ္တယ္ သရက္ပင္ ဒညင္းပင္း စံုလို႕ပါပဲ။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ျခံထဲက မွည့္ေနတဲ့ ဘာသီးႏွံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ရြာသားတစ္ေယာက္က ခူးစားလုိက္လို႕ စိတ္ဆိုးရိုးထံုးစံလည္းမရွိၾကဘူး။မိုးတြင္းစာ ထင္းမီးအတြက္လည္း အျပင္ထြက္ခုတ္စရာမလိုပဲ ကိုယ့္ျခံထဲက ထင္းနဲ႕တင္ ကိုယ္လံုေလာက္လို႔ အဘက ႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း ထင္ပိုင္းၾကီးၾကီးတစ္ပိုင္းေန႕တိုင္းထမ္းထမ္းလာတတ္တယ္ ။ ျခံၾကီးရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ငွက္ေပ်ာပင္ေတာၾကီးရွိတယ္ တစ္ခါတေလ မွည့္လို႕မွည့္မွန္းေတာင္မသိရ ။ ျခံၾကီးထဲမွာ ေရတြင္းသံုးတြင္းရွိတယ္ ခေလးတုန္းက အဲ့ေရတြင္းေတြထဲ သရဲၾကီးရွိတယ္ဆိုလို႕ အနားကိုမကပ္ရဲခဲ့ ။
ျခံၾကီးထဲက ကြမ္းျခံ ေရေပးတဲ့ အခါက် သိပ္ေပ်ာ္ရတာ ေရကို ေမာင္းလက္နဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ရြာမွာ စက္နဲ႔ေမာင္းတင္တာက ေႏြမွာမွၾကံဳ၇တာေလ ကြမ္းျခံေရ ၀ိုင္းပက္သလိုနဲ႔ ေရေဆာ့တဲ့ အခါေတြကမ်ားတယ္ ။ ျခံေနာက္က မႈိ႕ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးပံုအၾကီးၾကီးလည္းရွိတာပဲ ေဆာင္းတြင္းဆို အစ္ကိုငယ္နဲ႔ အေမေပးမအိပ္ေပမယ့္ သြားသြားခိုးအိပ္တယ္ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးက ေႏြးေနတာပဲ ။ ေတာင္ပိုင္က ဖိုးသာညိဳျခံမွာ ေရွာက္သီးအၾကီးၾကီးေတြ သြားခိုးစားတယ္ ။ အလယ္ပိုင္းက ၾကီးေတာ္သန္းျမင့္ဆီမွာ ဆိတ္နို႕လည္း သြားသြားေတာင္းေသာက္တာပဲ ။ ကိုညာ အိမ္ေဘးမွာ မရမ္းသီး သီးခ်ိန္က် တံခ်ဴနဲ႕ ကေလာ္ခ်ျပီး သူ႔အိမ္မွာ ဆားေတာင္းျပီး ဖက္ကေလးနဲ႔ထုတ္ တို႔စားခဲ့ရတဲ့ အရသာေတြကလည္းမေမ့စရာ ။
ကုိယ္လို ရြာကိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ျပန္ျပန္လာရတဲ့သူေတာင္ ရြာကိုခင္တြယ္ျပီး သံေယာဇဥ္ဒီေလာက္ရွိရင္ ရြာမွာပဲ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေက်ာင္းေန ရြာမွာပဲၾကီး ရြာမွာပဲ အိမ္ေထာင္က် ခေလးေတြရတဲ့သူေတြဆို ရြာကို ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိလိုက္ၾကေလမလဲ ။ ဒီရြာၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲၾကရမယ္လို႕လည္းမထင္ခဲ့ဖူးပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကံကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္ရေလမလား ဘာမွကိုမတြယ္တာခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရြာကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးေတြက ရြာမွာ အရူးမီး၀ိုင္းသလိုေပါ့ အသက္ၾကီးၾကီး အဖြားအိုေတြက မ်က္ရည္ေတြက်လို႕ ငို ။ ခေလးေတြကေတာ့ ဘာမွမသိ ရြာထဲမွာ ေဆာ့ကစားလို႕ေကာင္းတုန္း သူတို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ဒီေနရာေလးမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရမွာပါလိမ့္ ။ ရြာကုိအစိုးရက သိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ သတင္း သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားတာ ၾကာေပါ့ ။ အဲ့ေန႕က အေမ့မ်က္ႏွာ အညွိဳးငယ္ဆံုးပဲ ထင္ပါ့ ကုိယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ။ စစ္တပ္က အၾကီးအကဲ ရြာသားေတြ အစည္းေ၀းေခၚေတာ့ အဘက စိတ္ပ်က္လို႕မသြားျဖစ္ အေမကေတာ့ မာန္ခဲလို႕ သူတို႕မ်ား အမိန္႕ေျပာင္းမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ။
အေမျပန္လာေတာ့ အေမက ၀မ္းနည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မဲ့ျပံဳးကေလးျပံဳးလို႕ေျပာလိုက္တာ “ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ တစ္ခါသာ ၾကံဳးဖူးတဲ့ အျဖစ္ပဲ သံုးခြန္းေသာ စကားနာၾကားရျခင္းေပါ့ ငါတို႕မ်ား လူလို႕ ထင္ေလေရာ့သလားမသိပါဘူးဟယ္ ” တဲ့ စကားလည္းေျပာျပီး ေခါင္းေပၚက ေခါင္းေပါင္းေလးပစ္ခ်လို႕ အေမထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ပံုက ေျခပစ္လက္ပစ္ သံုးခြန္းေသာ စကားကေတာ့ “ တစ္လအတြင္း အျပီးေျပာင္းေပးၾက ဒါပဲ” တဲ့ သံုးခြန္းေတာင္မျပည့္ဘူးထင္တာပဲ ။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာကို ခြဲဖို႕ဆိုတာ အေမ့မွာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါ့ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြကေတာ့ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ ေပတစ္ရာပတ္လည္ေလးမွာပဲ ေနဖို႕ေတြးၾကျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ တစ္ျခားရြာကိုေျပာင္းၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတာပဲ ။ အဘက သူ႕ရြာကို ေျပာင္းၾကဖို႕ေျပာေပမယ့္ အေမကေတာ့ ရြာက အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူးတဲ့ အဲ့ေတာ့သူတို႕ျပန္ေပးတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ တစ္ရြာလံုးေျပာင္းၾကရတာ ရြာက ၃ ပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ ျပန္ဆံုၾကေတာ့တယ္ ။
မေျပာင္းခင္ေလး အေမက ျခံထဲပတ္ၾကည့္ သူ႔စားပင္ေတြကုိ ႏွေျမာေနပံုနဲ႔ အဘကေတာ့ သူပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ဲ့တဲ့အပင္ေတြကို ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာတယ္ ႏွေျမာတသသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ။“ဒီ ငရုတ္ပင္ေတြက ေျပာင္းစိုက္ရင္ ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ မ်ိဳးေကာင္းတယ္ တအားစပ္တာ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေျမာလိုက္တာ ” ၊ “ ဒီဒညင္းပင္ၾကီး စိုက္ထားတာမၾကာေပမယ့္ သီးျမန္တယ္ ပိုးက်တာလည္းနည္းတယ္ အေမဆို အသီးေတြက လွလို႕မေရာင္းရက္ပဲ ဆားေရစိမ္ထားလိုက္တာ မိုးတြင္းဆို ငပိရည္ေလးတစ္ခြက္ရွိလည္းရတယ္ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္လည္း သိပ္ေကာင္းတာ အခုေတာ့ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ ” ။“ မႈိႈ႕ေတြေတာင္ သီးတာေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီး ခူးသြားခ်င္လိုက္တာ ” ေဆာက္တည္ရာမရနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ေလာဘေတြမ်ားလိုက္တာလို႔လည္းမဆိုရက္ဘူး ျခံၾကီးထဲမွာ ရွိသမွ် အရာတိုင္းဟာ သူတို႕လက္နဲ႕ မထိတာဆိုိလုိ႕ မရွိခဲ့သေလာက္ပဲဆိုေတာ့လည္း ။က်ေနာ္တို႕ ကြ်ဲႏြားေက်ာင္းရင္း မိုးခိုခဲ့တဲ့ သေျပပင္အၾကီးၾကီး ထားခဲ့ရတယ္ ။ မိုးတြင္းဆို ငါးရွာလို႕ေကာင္း ေရခုိးကူးခဲ့ၾကရတဲ့ ရြာက ေခ်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္ကူးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္ေတာ့မယ္ ။
“အေမရယ္... သူတို႔ေပးတဲ့ေနရာက ေရတြင္းေတာင္ တူးလို႕မရတာ အေမ ဘာစိုက္စားမတုန္း ရြာေျပာင္းရေအာင္ေနာ္” လို႕ သားသမီးေတြကေျပာတိုင္း ရြာက လူေတြ ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ ေတြးပူရင္း အေမကေတာ့ မေျပာင္းပဲ ဒီေန႕အထိ ရြာကေလးအေပၚ ရြာကလူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးတုန္း ။ရြာကလူေတြလည္း မေျပာင္းမလဲ အခုထိ ရွိေနၾကတုန္း ။ရြာမွာေမြးရြာမွာပဲေသသြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္ ။
ရြာကို သြားျပန္လည္တိုင္း “အေမ...သား ျခံေဟာင္းေတြဘက္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ” အေမက မသြားပါနဲ႔တဲ့ အခု ရြာက ကတံုးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕တဲ့ ။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား ၀ါးေတာ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ေပါေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရြာေဟာင္းကေလးဟာလည္း ေျပာင္သလင္းခါလို႔ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္လို ။
ဒီဘေလာ့မွာ ရြာအေၾကာင္းေလးေတြေရးျ့ဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ရဲ့အေတြးထဲ ရြာေဟာင္းေလးရဲ့ အရိပ္ေတြက စိုးမိုးေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရြာအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနတုန္း ရြာထဲကအမွတ္တရေတြက ကုန္မွမကုန္နိုင္ပဲ ရြာသစ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ့္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သိပ္မေရာက္လာခဲ့ဘူး သူ႕ကို က်ေနာ္သူစိ္မ္းဆန္ေနတယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ ကံတရားေၾကာင့္ပါ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ဆိုတာေတြလည္း ေတြးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ရြာေဟာင္းေလးကို တစ္ခါခါေတာ့ လြမ္းတယ္ ။
ကိုယ့္အႏွီးထုတ္ေလးနဲ႔ ရြာကိုစေျပာင္းတာ အေမဘက္က အဖိုးေပးလိုက္တဲ့ အေမြေလးနဲ႔ ရြာမွာ အေျခခ် သားသမီးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ အဘက ရုန္းကန္ခဲ့တာ ။ ျခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အဘစုိက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြက စံုလို႕ ။ အေမက ေနာင္တစ္ခ်ိန္စားရေအာင္ဆိုျပီး သီးပင္စားပင္အၾကီးၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ေတြ ျခံ၀င္းထဲမွာစိုက္ထားျဖစ္တယ္ သရက္ပင္ ဒညင္းပင္း စံုလို႕ပါပဲ။ ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ျခံထဲက မွည့္ေနတဲ့ ဘာသီးႏွံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ရြာသားတစ္ေယာက္က ခူးစားလုိက္လို႕ စိတ္ဆိုးရိုးထံုးစံလည္းမရွိၾကဘူး။မိုးတြင္းစာ ထင္းမီးအတြက္လည္း အျပင္ထြက္ခုတ္စရာမလိုပဲ ကိုယ့္ျခံထဲက ထင္းနဲ႕တင္ ကိုယ္လံုေလာက္လို႔ အဘက ႏြားေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း ထင္ပိုင္းၾကီးၾကီးတစ္ပိုင္းေန႕တိုင္းထမ္းထမ္းလာတတ္တယ္ ။ ျခံၾကီးရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ငွက္ေပ်ာပင္ေတာၾကီးရွိတယ္ တစ္ခါတေလ မွည့္လို႕မွည့္မွန္းေတာင္မသိရ ။ ျခံၾကီးထဲမွာ ေရတြင္းသံုးတြင္းရွိတယ္ ခေလးတုန္းက အဲ့ေရတြင္းေတြထဲ သရဲၾကီးရွိတယ္ဆိုလို႕ အနားကိုမကပ္ရဲခဲ့ ။
ျခံၾကီးထဲက ကြမ္းျခံ ေရေပးတဲ့ အခါက် သိပ္ေပ်ာ္ရတာ ေရကို ေမာင္းလက္နဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ရြာမွာ စက္နဲ႔ေမာင္းတင္တာက ေႏြမွာမွၾကံဳ၇တာေလ ကြမ္းျခံေရ ၀ိုင္းပက္သလိုနဲ႔ ေရေဆာ့တဲ့ အခါေတြကမ်ားတယ္ ။ ျခံေနာက္က မႈိ႕ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးပံုအၾကီးၾကီးလည္းရွိတာပဲ ေဆာင္းတြင္းဆို အစ္ကိုငယ္နဲ႔ အေမေပးမအိပ္ေပမယ့္ သြားသြားခိုးအိပ္တယ္ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးက ေႏြးေနတာပဲ ။ ေတာင္ပိုင္က ဖိုးသာညိဳျခံမွာ ေရွာက္သီးအၾကီးၾကီးေတြ သြားခိုးစားတယ္ ။ အလယ္ပိုင္းက ၾကီးေတာ္သန္းျမင့္ဆီမွာ ဆိတ္နို႕လည္း သြားသြားေတာင္းေသာက္တာပဲ ။ ကိုညာ အိမ္ေဘးမွာ မရမ္းသီး သီးခ်ိန္က် တံခ်ဴနဲ႕ ကေလာ္ခ်ျပီး သူ႔အိမ္မွာ ဆားေတာင္းျပီး ဖက္ကေလးနဲ႔ထုတ္ တို႔စားခဲ့ရတဲ့ အရသာေတြကလည္းမေမ့စရာ ။
ကုိယ္လို ရြာကိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ျပန္ျပန္လာရတဲ့သူေတာင္ ရြာကိုခင္တြယ္ျပီး သံေယာဇဥ္ဒီေလာက္ရွိရင္ ရြာမွာပဲ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေက်ာင္းေန ရြာမွာပဲၾကီး ရြာမွာပဲ အိမ္ေထာင္က် ခေလးေတြရတဲ့သူေတြဆို ရြာကို ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိလိုက္ၾကေလမလဲ ။ ဒီရြာၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲၾကရမယ္လို႕လည္းမထင္ခဲ့ဖူးပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကံကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္ရေလမလား ဘာမွကိုမတြယ္တာခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရြာကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးေတြက ရြာမွာ အရူးမီး၀ိုင္းသလိုေပါ့ အသက္ၾကီးၾကီး အဖြားအိုေတြက မ်က္ရည္ေတြက်လို႕ ငို ။ ခေလးေတြကေတာ့ ဘာမွမသိ ရြာထဲမွာ ေဆာ့ကစားလို႕ေကာင္းတုန္း သူတို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ဒီေနရာေလးမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရမွာပါလိမ့္ ။ ရြာကုိအစိုးရက သိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ သတင္း သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားတာ ၾကာေပါ့ ။ အဲ့ေန႕က အေမ့မ်က္ႏွာ အညွိဳးငယ္ဆံုးပဲ ထင္ပါ့ ကုိယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ။ စစ္တပ္က အၾကီးအကဲ ရြာသားေတြ အစည္းေ၀းေခၚေတာ့ အဘက စိတ္ပ်က္လို႕မသြားျဖစ္ အေမကေတာ့ မာန္ခဲလို႕ သူတို႕မ်ား အမိန္႕ေျပာင္းမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ။
အေမျပန္လာေတာ့ အေမက ၀မ္းနည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မဲ့ျပံဳးကေလးျပံဳးလို႕ေျပာလိုက္တာ “ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ တစ္ခါသာ ၾကံဳးဖူးတဲ့ အျဖစ္ပဲ သံုးခြန္းေသာ စကားနာၾကားရျခင္းေပါ့ ငါတို႕မ်ား လူလို႕ ထင္ေလေရာ့သလားမသိပါဘူးဟယ္ ” တဲ့ စကားလည္းေျပာျပီး ေခါင္းေပၚက ေခါင္းေပါင္းေလးပစ္ခ်လို႕ အေမထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ပံုက ေျခပစ္လက္ပစ္ သံုးခြန္းေသာ စကားကေတာ့ “ တစ္လအတြင္း အျပီးေျပာင္းေပးၾက ဒါပဲ” တဲ့ သံုးခြန္းေတာင္မျပည့္ဘူးထင္တာပဲ ။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာကို ခြဲဖို႕ဆိုတာ အေမ့မွာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါ့ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြကေတာ့ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ ေပတစ္ရာပတ္လည္ေလးမွာပဲ ေနဖို႕ေတြးၾကျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ တစ္ျခားရြာကိုေျပာင္းၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတာပဲ ။ အဘက သူ႕ရြာကို ေျပာင္းၾကဖို႕ေျပာေပမယ့္ အေမကေတာ့ ရြာက အမ်ိဳးေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူးတဲ့ အဲ့ေတာ့သူတို႕ျပန္ေပးတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ တစ္ရြာလံုးေျပာင္းၾကရတာ ရြာက ၃ ပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ ျပန္ဆံုၾကေတာ့တယ္ ။
မေျပာင္းခင္ေလး အေမက ျခံထဲပတ္ၾကည့္ သူ႔စားပင္ေတြကုိ ႏွေျမာေနပံုနဲ႔ အဘကေတာ့ သူပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ဲ့တဲ့အပင္ေတြကို ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာတယ္ ႏွေျမာတသသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ။“ဒီ ငရုတ္ပင္ေတြက ေျပာင္းစိုက္ရင္ ရွင္ခ်င္မွရွင္မွာ မ်ိဳးေကာင္းတယ္ တအားစပ္တာ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေျမာလိုက္တာ ” ၊ “ ဒီဒညင္းပင္ၾကီး စိုက္ထားတာမၾကာေပမယ့္ သီးျမန္တယ္ ပိုးက်တာလည္းနည္းတယ္ အေမဆို အသီးေတြက လွလို႕မေရာင္းရက္ပဲ ဆားေရစိမ္ထားလိုက္တာ မိုးတြင္းဆို ငပိရည္ေလးတစ္ခြက္ရွိလည္းရတယ္ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္လည္း သိပ္ေကာင္းတာ အခုေတာ့ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ ” ။“ မႈိႈ႕ေတြေတာင္ သီးတာေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီး ခူးသြားခ်င္လိုက္တာ ” ေဆာက္တည္ရာမရနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ေလာဘေတြမ်ားလိုက္တာလို႔လည္းမဆိုရက္ဘူး ျခံၾကီးထဲမွာ ရွိသမွ် အရာတိုင္းဟာ သူတို႕လက္နဲ႕ မထိတာဆိုိလုိ႕ မရွိခဲ့သေလာက္ပဲဆိုေတာ့လည္း ။က်ေနာ္တို႕ ကြ်ဲႏြားေက်ာင္းရင္း မိုးခိုခဲ့တဲ့ သေျပပင္အၾကီးၾကီး ထားခဲ့ရတယ္ ။ မိုးတြင္းဆို ငါးရွာလို႕ေကာင္း ေရခုိးကူးခဲ့ၾကရတဲ့ ရြာက ေခ်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္ကူးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္ေတာ့မယ္ ။
“အေမရယ္... သူတို႔ေပးတဲ့ေနရာက ေရတြင္းေတာင္ တူးလို႕မရတာ အေမ ဘာစိုက္စားမတုန္း ရြာေျပာင္းရေအာင္ေနာ္” လို႕ သားသမီးေတြကေျပာတိုင္း ရြာက လူေတြ ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ ေတြးပူရင္း အေမကေတာ့ မေျပာင္းပဲ ဒီေန႕အထိ ရြာကေလးအေပၚ ရြာကလူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးတုန္း ။ရြာကလူေတြလည္း မေျပာင္းမလဲ အခုထိ ရွိေနၾကတုန္း ။ရြာမွာေမြးရြာမွာပဲေသသြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္ ။
ရြာကို သြားျပန္လည္တိုင္း “အေမ...သား ျခံေဟာင္းေတြဘက္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ” အေမက မသြားပါနဲ႔တဲ့ အခု ရြာက ကတံုးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕တဲ့ ။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား ၀ါးေတာ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ေပါေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရြာေဟာင္းကေလးဟာလည္း ေျပာင္သလင္းခါလို႔ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္လို ။
ဒီဘေလာ့မွာ ရြာအေၾကာင္းေလးေတြေရးျ့ဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ရဲ့အေတြးထဲ ရြာေဟာင္းေလးရဲ့ အရိပ္ေတြက စိုးမိုးေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရြာအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနတုန္း ရြာထဲကအမွတ္တရေတြက ကုန္မွမကုန္နိုင္ပဲ ရြာသစ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ့္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သိပ္မေရာက္လာခဲ့ဘူး သူ႕ကို က်ေနာ္သူစိ္မ္းဆန္ေနတယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ ကံတရားေၾကာင့္ပါ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ဆိုတာေတြလည္း ေတြးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ရြာေဟာင္းေလးကို တစ္ခါခါေတာ့ လြမ္းတယ္ ။
